Death - "Symbolic" (1995)

Temat perfekcji w przypadku Death jest jak bumerang - wraca niemal w każdej mojej (ale nie tylko) recenzji. Nie inaczej wygląda to na "Symbolic". Muzyka to pod każdym względem dopracowana, pełna kompozytorskiego geniuszu i - moim zdaniem - jeszcze lepsza od "Individual Thought Patterns" oraz "Human". Czyli wniosek z tego jasny i klarowny, dla "Symbolic" brakuje skali! Coś w tym jest, bo to kolejna płyta Death, gdzie widać doskonale, że do wcześniejszych patentów można było podejść zupełnie inaczej, jeszcze coś pozmieniać i - po drugiej stronie - wciąż pozostać przy ściśle death metalowych brzmieniach, by stworzyć arcydzieło. Poza tym, "Symbolic" - mimo, że wydany w 1995 roku - chyba najlepiej obrazuje stan Chucka w ostatnich latach swojej działalności muzycznej. Zupełnie tak jakby już wiedział, że zbliża się koniec. Można wręcz powiedzieć, że wraz z tą płytą, nazwa Death nabrała szczególnego znaczenia...

Na ten moment nabrała jednak iście niepowtarzalnego znaczenia! Muzyka Schuldinera stała się nieco wolniejsza, wysublimowana, ułożona, zyskała bardzo "przygnębiający" klimat, ma też zdecydowanie inny feeling na tle poprzedników. Wszystko to, na szczęście, nie przełożyło się na przesadne złagodzenie czy jakiekolwiek ugrzecznienie materiału - powiedziałbym, że nadało to muzyce Death zupełnie nowego wymiaru. Na "Symbolic" przeważa oczywiście to co tradycyjnie death metalowe dla tego zespołu, tj. spora dawka grzania, masa pomysłowych riffów (choć jakby troszkę mniej nastawionych na technikę w porównaniu do "Individual...") i charakterystyczny wokal Chucka (tutaj jakby jeszcze bardziej jadowity). Wszelkie nowości - których znalazło się całkiem dużo - nie zaburzyły wcześniejszej stylistyki, wręcz nadały "Symbolic" jeszcze większej wyjątkowości i doskonale podkreśliły niewesoły charakter całej płyty. O tym drugim wspominałem co prawda parę linijek wyżej, dlatego po prostu rzucę tytułami, które najlepiej oddają jaki jest charakter płyty - "Empty Words", "Without Judgment", "Sacred Serenity", "Zero Tolerance" to chociażby jedne z kilku. Najfajniejsze jednak, że "Symbolic" może poszczycić się zaawansowaną techniką, porywającym klimatem i death metalową wyziewnością w jednakowym stopniu.

Zaskakujące też, że tak zajebista płyta powstała w (prawie) przypadkowym składzie. Bo o ile Gene Hoglan z przypadku żadnego nie jest i zasuwa lepiej niż na "Individual Thought Patterns", tak Bobby Koelble i Kelly Conlon byli wyraźnie słabsi na tle poprzednich muzyków. Jak widać, nie przeszkodziło im to, by gwałtownie się podciągnąć, ponieważ solówki Koelble są równie trafione co Schuldinera, a bas Conlona, mimo że bardzo skromny w porównaniu do DiGiorgio, również doskonale wpasował się w muzykę (robi za tło, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu). Powstała im z tego przecież płyta kompletna i absolutnie jedyna w swoim rodzaju! Rzadko można mówić o albumie, który jest genialny, a który został nagrany przez tymczasowy skład.

Ocena: 10/10

[English version]

The subject of perfection in the case of Death is like a boomerang - it returns in almost every my (but not only) reviews. It looks no different to "Symbolic". The music is refined in every respect, full of compositional genius and - in my opinion - even better than "Individual Thought Patterns" and "Human". So the conclusion from it's clear, for "Symbolic" there is no scale! This is another Death album, where it's perfectly audible that the earlier patents could be approached completely differently, something else could be changed and - on the other side - still with strictly death metal sounds to create a masterpiece. Besides, "Symbolic" - although released in 1995 - probably best illustrates Chuck's condition in the last years of his musical activity. It was as if he already knew the end was near. You can even say that with this album, the name Death gained a special meaning... 

At the moment, however, it acquired a truly unique meaning! Schuldiner's music has become a bit slower, sublime, arranged, it has gained a very "depressing" atmosphere, it also has a definitely different feeling compared to its predecessors. All of this, fortunately, did not fall into an exaggerated softening or any polishing of the material - it gave Death's music a whole new dimension. Of course, "Symbolic" is dominated by what is traditionally death metal for this band, i.e. a large dose of classic death metal playing, a lot of imaginative riffs (though somewhat less tech-oriented compared to "Individual...") and Chuck's characteristic vocal (here as if yet another more virulent). All the novelties - of which there were quite a lot - did not disturb the earlier style, they even made "Symbolic" even more unique and perfectly emphasized the pessimistic character of the whole album. I mentioned the latter a few lines above, so I'll just mention the titles that best reflect the style of the album - "Empty Words", "Without Judgment", "Sacred Serenity", "Zero Tolerance" are just one of several. The coolest thing, however, is that "Symbolic" can be proud of its advanced technique, sad atmosphere and death metal sound to the same degree. 

It's also surprising that such an awesome album was created in a (almost) random line-up. Because while Gene Hoglan is not an casual musician (he's better than on "Individual Thought Patterns"!), so Bobby Koelble and Kelly Conlon were clearly weaker compared to previous musicians. As you can see, this did not prevent them from getting better, because Koelble's solos are just as hit as Schuldiner, and Conlon's bass, although very modest compared to DiGiorgio, also fits perfectly into the music (it does the background, but in a positive way words meaning). After all, they created a complete and absolutely one-of-a-kind album! Rarely you can talk about an album that is brilliant and which was recorded by a temporary line-up.

Rating: 10/10