Infernal War - "Terrorfront" (2005)

Najbardziej ekstremalny zespół, który świat ma nienawidzić ulokował się w Polsce! Nawet jeśli to zwyczajny chwyt marketingowy, to nie sposób odmówić wywołanemu Infernal War konsekwencji oraz własnego, wyróżniającego się charakteru w bardzo intensywnym i bezlitosnym black/deathie, przy którym chwila oddechu praktycznie nie istnieje. Historię tegoż zespołu datuje się już na 1997 rok, jeszcze pod nazwą Infernal SS, ale najmocniej wyczekiwany moment przychodzi gdy Infernal War oficjalnie debiutują pełną płytą w 2005 roku. Wcześniej oczywiście pomału formował się skład (jak czas pokazał, wśród niego najbardziej istotni okazali się Triumphator, Stormblast, Herr Warcrimer i Zyklon), ukazało się demo, ep i dwa splity oraz - to akurat istotne będzie dla przewrażliwionych - niektórzy muzycy w tzw. międzyczasie mieli swój gościnny (czy raczej koncertowy) udział w polaryzującym polską, metalową społeczność Honorze lub wyrażali dość kontrowersyjne opinie przy okazji wywiadów. Zostawmy jednak tematy młodzieńczych wybryków, bo nie one tu grają i wpływają na pochwały, a zgłębmy muzykę, dzięki której częstochowianie na debiutanckim "Terrorfront" mocno wyróżniają się w bardzo wyświechtanej przegródce black/death.

Rzeźnia w wykonaniu Infernal War jest wyjątkowo okrutna, ale niezwykle precyzyjna. Da się tu znaleźć pewne podobieństwa do szaleństwa i intensywności Angelcorpse, choć częstochowski kwintet jest jeszcze brutalniejszy i bezwzględny, a stopień generowania nieraz naprawdę absurdalnych szybkości wzmacnia nienawiść buchającą z tej muzyki znacznie mocniej niż u Amerykanów. Zasługa w tym talentu i wytrzymałości Stormblasta, który przez 90% albumu zasuwa z helikopterowymi blastami, a dodatkowym atutem, na jaki perkusista tu się pokusił jest garnkowaty werbel bliski nieludzkiego napierdolu z Lykathea Aflame oraz wczesnego Cryptopsy. 

Taka nawałnica nie byłaby, rzecz jasna, kompletna i zdatna do dłuższego słuchania, gdyby nie pomysły na riffy, piosenkowe struktury i chwytliwość. W partiach Triumphatora i Zyklona dzieje się więc sporo, nie brak pewnej finezji, są one odpowiednio czytelne (na szczęście, bez black metalowego bzyczenia), a w strukturach utworów pełno znaleźć można porywających patentów gitarowych, które nie dają spokoju, nawet gdy zna się album na pamięć (jak recenzujący). Świetny jest także wokal Warcrimera, który bardzo ekspresyjnie i jadowicie wypluwa antychrześcijańskie i nienawistne liryki, nawiązując do maniery Pete'a Helmkampa. Aha, na "Terrorfront" od czasu do czasu przewijają się na powierzchnię basowe akcenty! Godcrusher wprawdzie cudów nie prezentuje, ale jak już dostaje chwilę, to swoim zaskakująco ciepłym soundem sensownie podkreśla gitarowe melodie.

"Terrorfront" to absolutna kopalnia hitów szatanującego i skrajnie rozpędzonego black/deathu. Cała tracklista rozkłada na łopatki, ale ja ograniczę się do "Be A Slave Or Be A Lord", "Crush The Tribe Of Jesus Christ", "Dechristianized By Parabellum", "Dead Head's Empire" oraz "The Grand Intolerance Manifestation", przy których zespół najbardziej postawił sobie za cel zmiażdżenie słuchacza i maksymalnie opętane instrumentarium. Ciekawym utworem z kolei jest 6-minutowy "Salvation", będący przeciwwagą do ogólnego chaosu (i blastowych alergików), gdzie zespół gra zadziwiająco klimatycznie, a nawet z nutą nostalgicznej melodii, choć nie zapominając o zadziorności i dynamice. Nic dziwnego, że później grupa zamyka album najbardziej chamskimi i bezlitosnymi numerami. Nie nadmieniłem o klamrze "Terrorfront", na którą składa się subtelnie plumkające, industrialne intro i outro, ale przy niebywałej brutalności właściwej części tego albumu lada moment przestaje się na nią zwracać uwagę, a podczas późniejszych odsłuchów przeklikuje/wyłącza się ją. Być może chodziło tu o efekt przygotowawczy (intro) lub dojścia do siebie (outro), ale to utwory z instrumentami wywierają największe wrażenie i przekładają się na finalną ocenę.

A ta musi być oczywiście dyszką, bo to co Infernal War zaprezentowali na "Terrorfront" wykracza ponad normę klasycznie pojmowanej ekstremy i niewielu potrafiło zbliżyć się do poziomu ultra-intensywności częstochowskiej ekipy. Kwintet na swoim debiutanckim albumie pokazał bowiem, że sypać blastami na całym krążku i czcić rogatego też trzeba umić oraz że muszą iść za tym pomysły na riffy, melodie i chwytliwe struktury. Jeśli chodzi o maniakalny, ale hiciarski black/death mało kto Infernal War może podskoczyć.

Ocena: 10/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

The most extreme band that the world is supposed to hate has settled in Poland! Even if it's a typical marketing gimmick, it's impossible to deny Infernal War's consistency and its own, distinctive character of the very intense and merciless black/death, in comparison to which a moment of respite practically does not exist. The history of this band dates back to 1997, still under the name Infernal SS, but the most awaited moment comes when Infernal War officially debuted with a full album in 2005. Before that, of course, the line-up was slowly forming (as time has shown, the most important among them were Triumphator, Stormblast, Herr Warcrimer and Zyklon), a demo, an ep and two splits were released and - this will be important for the overly sensitive - some musicians in the so-called meantime had their guest (or rather concert) participation in Honor, a band that polarizing polish metal community, or expressed quite controversial opinions during interviews. Let's leave the topics of youthful fooling aside, because they are not important here and do come into the praises, and let's explore the music by which the band from Częstochowa stands out strongly in the very hackneyed black/death category on their debut "Terrorfront".

The brutality performed by Infernal War is exceptionally cruel, but extremely precise. You can find here similarities to the madness and intensity of Angelcorpse, although the quintet from Częstochowa is even more brutal and ruthless, and the degree of generating sometimes truly absurd speeds strengthens the hatred bursting from this music much more strongly than in the mentioned Angelcorpse. The credit for this goes to the talent and efficiency of Stormblast, who for 90% of the album plays the helicopter-one blast beats, and an additional asset that the drummer ventured here is a high-sounded snare close to the inhuman blasting from Lykathea Aflame and early Cryptopsy.

Such a savagery would not, of course, be complete and worth listening to for a longer time if it weren't for the ideas for riffs, song structures and catchiness. So there's a lot going on in the parts of Triumphator and Zyklon, there's no lack of some finesse, they're suitably legible (fortunately, without the black metal buzzing), and in the structures of the songs you can find a lot of captivating riffs that can't escape your mind, even if you know the album from top to bottom (like the reviewer). Warcrimer's vocals are also great, he spits out anti-Christian and hateful lyrics very expressively and venomously, referring to the manner of Pete Helmkamp. Oh, and on "Terrorfront" bass accents occasionally appear on the surface! Godcrusher doesn't present miracles, but when he does get a moment, he sensibly emphasizes the guitar melodies with his surprisingly warm sound.

"Terrorfront" is an absolute source of hits of satanic and extremely accelerated black/death. The entire tracklist is devastating, but I will limit myself to "Be A Slave Or Be A Lord", "Crush The Tribe Of Jesus Christ", "Dechristianized By Parabellum", "Dead Head's Empire" and "The Grand Intolerance Manifestation", where the band set themselves the greatest goal of crushing the listener and possessing the instrumentation to the maximum. An interesting track, in turn, is the 6-minute "Salvation", which is a counterbalance to the general chaos (and blast allergy sufferers), where the band plays surprisingly atmospherically, and even with a hint of nostalgic melody, although not forgetting about feistiness and dynamics. No wonder that the band later closes the album with the most rough and merciless numbers. I didn't mention the "Terrorfront" clamp, which consists of a subtly industrial intro and outro, but with the incredible brutality of the actual part of this album, you stop paying attention to it at any moment, and during later listens you click through/turn it off. Maybe it was about the preparatory effect (intro) or the recovery (outro), but it's the tracks with instruments that make the greatest impression and come into the final rating.

And this must of course be the maximum, because what Infernal War presented on "Terrorfront" goes beyond the norm in classically understood, extreme music and few were able to approach the level of ultra-intensity of the Częstochowa band. The quintet showed on their debut album that intensive blast beats all over the album and worshipping the devil have to be done with a lot of knowledge and that ideas for riffs, melodies and catchy structures have to follow. When it comes to manic but hit black/death, almost no one can jump over Infernal War.

Rating: 10/10