Voidhanger - "Wrathprayers" (2011)
Zaraz po rozpędzającej się machinie pt. Infernal War pojawił się następny zespół z tego samego uniwersum, któremu warto się przyjrzeć, a zwie się on Voidhanger i celuje w - nie zgadniecie! - muzę typu siarczysty, oldschoolowy metal. W tym przypadku historia założenia kapeli jednak jawi się bez większych ekscesów czy wybryków, na które łase są media, ale to akurat dobre info, biorąc pod uwagę smród przeszłości, który za Infernal War potrafi ciągnąć się do dziś (vide: odwołana trasa w Anglii). W każdym razie, panowie Zyklon, Warcrimer oraz Priest zapragnęli sobie w tzw. międzyczasie połupać black/thrash/death w nawiązaniu do takich szatanujących aktów jak Aura Noir, Desaster, Sodom czy Deströyer 666, ale wykonanego po swojemu, bez ślepego naśladownictwa. Na ile sensownie taki wywar udało im się uwarzyć, można przekonać się na ich debiutanckim albumie, zatytułowanym "Wrathprayers", a wydanym w 2011 roku.
Pierwszy longplay tegoż tercetu od razu nakreśla, iż katowicko-krakowska grupa obraca się wokół dynamicznego i chamskiego black/thrashu ze śladowymi elementami deathu, ale brzmiącego bardzo pewnie, całkiem klarownie, a polotem depcząc klasykom po piętach. Riffy przyciągają uwagę i dokonano wiele starań, by każdy z nich inaczej zdobił poszczególne utwory, thrashowe rytmy przełamywane gęstym blastowaniem są dość liczne i pogłębiają chwytliwość oraz jednocześnie barbarzyński charakter muzyki, natomiast energia płynąca z tych dźwięków jest godna młodych gniewnych, co jeszcze dodatkowo podbija krzyk Warcrimera (przeplatywany od czasu do czasu wiadomym ugh!). Na "Wrathprayers" znajduje się więc sporo siarczystej agresji oraz wulgarności, ale wykonane to jest bez ani grama amatorki i odpuszczania w tych najbardziej intensywnych fragmentach (choć czasem zdarzają się punkowe wtrącenia - początek "Daughter Of Filth"), a nieraz zaleci black/thrashową odpowiedzią na najlepsze płyty Slayer. Widać i słychać, że w muzyce Voidhanger po prostu pełno pasji, zaangażowania i obeznania w temacie, przez co chce się do tych numerów wracać, nawet jeśli łatwo je rozpracować i nie przynoszą totalnie nowej jakości. Posłużę się w tym miejscu "Son Of Cain", "Void", "Wrathprayer" oraz "Sentenced To Fall", które najbardziej knockoutują spolszczonym chamstwem (to nie wada), a zarazem powalają niebywałą chwytliwością.
Za sprawą "Wrathprayers", Voidhanger ujawnił się jako kolejna interesująca i warta śledzenia nazwa na polskiej mapie ekstremalnej muzyki. Ich debiutancki krążek to świetna pozycja dla tych, którzy mają ciągły niedosyt black/thrashowego grania lub poszukują tego stylu w swojskiej, polskiej oprawie - jak dla mnie, trudno o lepszy wybór. Wiadomo, kto liczył po "Wrathprayers" na kontynuację Infernal War, ten nie ma czego tutaj szukać, bo Voidhanger stawia znacznie większy nacisk na oldschool i thrash metal niż brutalność i death metal, ale w kategorii wspomnianego black/thrash/death (w tej kolejności) debiut Zyklona, Warcrimera i Priesta wyrasta ponad przeciętność i czyni to bez jakichkolwiek kombinacji. No a jeśli ktoś oczekiwał nowinek w tym stylu, to zespół zawarł stosowne outro na koniec - dość viralowy cytat z "Wesela" Wojciecha Smarzowskiego.
Ocena: 8/10
[English version]
Right after the accelerating machine called Infernal War, another band from the same universe appeared, which is worth taking a look at, and it's called Voidhanger and it focuses at - you won't guess! - music of the type of devilish, old-school metal. In this case, however, the history of the band's beginnings appears without any major excesses or oddities, which the media is fond of, but this is good information, considering the stench of the past, which can last until today due to Infernal War (see: the canceled tour in England). In any case, in the meantime, gentlemen Zyklon, Warcrimer and Priest wanted to play black/thrash/death in reference to such great satanic acts as Aura Noir, Desaster, Sodom or Deströyer 666, but done in their own way, without blind imitation. How sensibly they managed to create such a brew can be seen on their debut album, titled "Wrathprayers", released in 2011.
The first longplay of this trio immediately outlines that the Katowice-Cracow group revolves around dynamic and rude black/thrash with elements of death metal, but sounds very confident, quite clear, and with flair, sensibly following the classics. The riffs attract attention and a lot of effort was made to make each of them decorate individual tracks differently, thrash rhythms broken by dense blast beats are quite numerous and deepen the catchiness and at the same time barbaric character of the music, while the energy flowing from these sounds is worthy of young angry guys, which additionally enhances the scream of Warcrimer (interspersed from time to time with the well-known ugh!). On "Wrathprayers" there is a lot of fierce aggression and vulgarity, but it's done without a single gram of amateurism and slacking off in the most intense fragments (although sometimes there are punk inclusions - the beginning of "Daughter Of Filth"), and sometimes it will recommend a black/thrash answer to the best Slayer albums. You can see and hear that Voidhanger's music is simply full of passion, commitment and knowledge of the subject, which makes you want to come back to these tracks, even if they are easy to work out and do not bring a completely new quality. I will use here "Son Of Cain", "Void", "Wrathprayer" and "Sentenced To Fall", which knock out the most with their Polonized rudeness (this is not a flaw), and at the same time they are very catchy.
By releasing the "Wrathprayers", Voidhanger has emerged as another interesting and worth following name on the Polish extreme music map. Their debut album is a great record for those who are constantly hungry for black/thrash music or are looking for this style in a homely, Polish setting - in my opinion, it's hard to find a better choice. It's obvious who expected a continuation of Infernal War after "Wrathprayers" will not find anything here, because Voidhanger puts much more emphasis on oldschool and thrash metal than brutality and death metal, but in the category of the aforementioned black/thrash/death (in that order) the debut of Zyklon, Warcrimer and Priest rises above the average and does it without any combinations. And if someone was expecting something new in this style, the band included an appropriate outro at the end - a rather viral quote from "Wesele" by Wojciech Smarzowski.
Rating: 8/10
Komentarze
Prześlij komentarz