Iperyt - "No State Of Grace" (2011)
Początki Iperytu pod postacią "Patricular Hatred" przynosiły znaczny powiew świeżości w kontekście hybrydy ekstremalnego metalu i elektroniki. Jak to jednak z takimi pomniejszymi wydawnictwami bywa, było ono stanowczo za krótkie i wyczerpywało na tamtą chwilę formułę dość znacząco - na całość składały się tylko 4 utwory. Niestety, tak obiecującej postaci rzeczy nie podtrzymano na oficjalnym debiucie "Totalitarian Love Pulse" z 2006 roku. Krążek był wtórny, niezbyt wyrazisty i - jak na złość - zawierał wiele dłużyzn, aczkolwiek po drugiej stronie barykady, jego poziom nie był wyboisty, nie drażnił i jako taka niezobowiązująca ciekawostka sprawdzał się przyzwoicie. Na następne uderzenie tego projektu przyszło czekać jednak dłużej, bo dopiero po pięciu latach od debiutu ukazał się "No State Of Grace" - drugi longplay Iperyt. Tym razem, czas za to sporo wynagrodził, ponieważ mowa o płycie wyraźnie lepszej i wywierającej odczucia, które zostają w głowie na dłużej.
Poprawa odczuwalna jest więc w bardzo wielu kwestiach. "No State Of Grace" prezentuje właśnie to czym chciał być w zamyśle "Totalitarian Love Pulse", ale mu się nie udało. Wpływy The Berzerker zredukowano do minimum i obsadzono je gdzieś na ostatnim planie, natomiast słychać tutaj przede wszystkim styl Iperyt. A ten... również nie należy do przesadnie oryginalnych, bo można go określić jako po prostu skomputeryzowanym Infernal War z czasów regularnego wypuszczania płyt (z naciskiem na czasy ep "Conflagrator"), aniżeli projekt redefiniujący elektroniczną ekstremę. Nie o to jednak w przypadku "No State..." chodzi, bo liczy się wobec tej płyty jej porywistość, pomysły na riffy, które korzystają z różnych środków oraz nienawistny przekaz, z czym kwintet - w przeciwieństwie do debiutu - radzi sobie tutaj bez zawahań i wreszcie nie brzmi na jedno kopyto. Takie kawałki jak "Keep Your Eyes Closed", tytułowy, "The Antithesis", "A Pocket Size Of Armageddon" czy "Scars Are Sexy" mogą jawić się jako potencjalne hity w ramach wściekłego, industrial black/deathu, którym zupełnie nie brak takiego typowo polskiego wkurwienia (nic w tym złego), wpadających w ucho zagrywek gitarowych oraz sensownie hipnotyzującego elektroniką klimatu.
Drugi pełniak katowickiego Iperyt zatem przebija debiut bezproblemowo i pokazuje, że gdy zespół nie stawia na jednostajną, elektroniczną łupankę, to potrafi stworzyć album, który zatrzymuje na dłużej i zawiera pokaźną ilość haczyków. Zespołowi wystarczyło przez pięć lat skorygować riffy o nieco bogatsze aranże, wokale People Hatera zrobić jeszcze bardziej jadowitymi (nieraz wręcz wypluwa płuca) i doszlifować brzmienie automatu perkusyjnego (nie kłuje tak komputerem jak poprzednio), by muzyka tegoż kwintetu stała się wciągająca i nie pozostawiała niedosytu. "No State Of Grace" w końcu jest jedną z ich lepszych płyt w dyskografii.
Ocena: 8/10
[English version]
Iperyt's early days, "Patricular Hatred", brought a significant breath of fresh air to their hybrid of extreme metal and electronic music. However, as is often the case with such smaller releases, it was far too short and wasted the formula significantly at the time - consisting of only four tracks. Unfortunately, this promising approach wasn't sustained on their official debut "Totalitarian Love Pulse" from 2006. The album was repetitive, not very expressive, and - unfortunately - contained too many unnecessary motives. However, on the other hand, its quality wasn't bumpy or irritating, and as a casual curiosity, it held its own. The next wave of this project, however, took longer, as "No State Of Grace", Iperyt's second lp, was released five years after their debut. This time, time has paid off handsomely, as the album is significantly better and leaves a lasting impression on the mind.
The improvement is noticeable in many aspects. "No State Of Grace" represents precisely what "Totalitarian Love Pulse" intended to be, but failed to gain. The Berzerker's influences have been minimized and relegated to the background, while the dominant style is that of Iperyt. And this one... isn't particularly original either, as it could be described as simply a computerized Infernal War from the era of regular album releases (with an emphasis on the "Conflagrator" ep), rather than a project redefining electronic extreme music. However, that's not the point of "No State..."; what matters on this album is its impetuousness, riff ideas that utilize a variety of techniques, and hateful message, which the quintet - unlike their debut - manages without hesitation and doesn't sound like a thing done in a hurry. Tracks like "Keep Your Eyes Closed", the title track, "The Antithesis", "A Pocket Size Of Armageddon" or "Scars Are Sexy" could all be potential hits within the furious, industrial black/death metal, which are completely in that typically Polish pissed-off vibe (nothing wrong with that), catchy guitar patterns and a sensibly hypnotizing electronic atmosphere.
So, Iperyt's second full-length effortlessly surpasses their debut and demonstrates that when the band doesn't rely on monotonous electronic aggressiveness, they can create an album that's captivating and packed with a lot of points. Over the course of five years, the band simply tweaked the riffs with slightly richer arrangements, made People Hater's vocals even more venomous (at times, they practically scream his lungs out), and refined the drum machine sound (they're not as computer-like as before) for the quintet's music to become captivating. After all, "No State Of Grace" is one of their better albums.
Rating: 8/10
Komentarze
Prześlij komentarz