Massacra - "Sick" (1994)

Francuzom z Massacry mało było wrażeń związanych z wydaniem "Signs Of The Decline", przez co na kolejnej płycie również nietrudno było o konsternację, ale już niekoniecznie w pozytywnym sensie. Taaa... skończyło się na wolcie stylistycznej, która prawie w ogóle nie przypominała poprzedniego oblicza grupy. Massacra dobitnie więc ukazała jak sprawnie można wdrapać się na sam szczyt, nagrywać zajebiste albumy i inspirować następne pokolenia chcące łoić death/thrash, a po przeciwnej stronie, jak łatwo z tego szczytu spaść, pogubić się i zacząć wydawać popelinę. Wiadomo, same chęci zmian nie oznaczają od razu katastrofy, aczkolwiek w tym przypadku Francuzi ulegli sile panujących trendów spoza ekstremy i skierowali się w znacznie lżejsze granie. Wszystko jednak rozchodzi się o to, że na owym "Sick" z 1994 roku przeważająca większość z tych nowinek zupełnie nie działa.

Już samo uproszczenie logówki i normalniejsza okładka (choć symbolika tutejszej jest fajna) u kapel, które załapały się na boom na death metal bardzo często wiązały się z drastycznym obniżeniem lotów i wcale nie lepszymi sukcesami pośród nowego stylu względem tego star(sz)ego. Na "Sick" sporo rzeczy pokrywa się z taką właśnie niby-błahą teorią. Z brzmień "Signs Of The Decline" nie ostało się tutaj praktycznie nic. Zamiast tego kwartet wskoczył w cudaczną hybrydę heavy/groove/thrash metalu z czymś na kształt grunge'u i hard rocka, łącząc te style jak popadnie i na tyle bezjajecznie, że grupa nie ma do zaoferowania choćby jednego kawałka, który polem rażenia oraz stopniem chwytliwości równałby się z czymkolwiek z poprzednich longplayów. 

Brak hitowości przy piosenkowej wolcie to przypadłość wybitnie osobliwa, ale zagłębiając się w dalsze składowe tej płyty, na "Sick" większość riffów i zagrywek perkusyjnych wypada przeciętnie i nie odsłania niczego wyjątkowego, melodie zajeżdżają bieda-Alice In Chains, struktury utworów błyskawicznie nudzą, a szaleństwa i pazura nie idzie uświadczyć. Na tym nieokazałym tle, wątpliwości wzbudzają także wokale. Otóż, w większości... nie odbiegają one od poprzedniej płyty! Pascal Jorgensen oczywiście dysponuje rasowym ryknięciem, ale efekt z miejsca szlag trafia, gdy totalnie nijak się to ma do muzyki. Są też mówione i prawie-śpiewane wokale w wykonaniu Freda Deatha, choć te stanowią dodatek i niestety rozwadniają fragmenty, których moc już odgórnie nie należy do tych najcięższych. Mamy jeszcze solówki w starym stylu, aczkolwiek rezultat jest podobny co w przypadku wokaliz.

Przebrnięcie przez zawartość "Sick" to nie lada wyzwanie. Całkiem znośne są "Can't Stand", "Broken Youth" i "Harmless Numbers", które pomimo wesołkowatych melodii (szczytem jest "Madness Remains" - parodia Guns N' Roses), wyróżniają się energią oraz śladową agresją, ale sęk w tym, że... najmocniej nawiązują do wcześniejszych nagrań. Niezły jest też grooviasty riff rozpoczynający "Twisted Mind", choć sam w sobie utwór jest jak zderzenie ze ścianą - przez środkowy, głupkowato-skoczny motyw w ogóle na początku wzbraniałem się od sprawdzania tego longplaya w całości. Pozostałe kawałki doprowadzają do rozstroju nerwowego jeszcze szybciej, ale w tym miejscu nie ma się co szerzej rozwodzić, bo pokrywa się to z ogólnymi wadami wymienionymi w trzecim akapicie. Przy całej tej pokracznej miksturze około-metalowych wpływów, zastanawia tylko, że osiągnięto tak dobrą produkcję. Dźwięk wykręcony przez Tima Bukta jest tłusty i selektywny, a jednocześnie nieprzedobrzony polerką czy thrashową surowizną. Jak jednak wiadomo, porządna produkcja nie ratuje kiepskiej muzyki i tak też jest w przypadku "Sick".

Na czwartym pełniaku Francuzi z Massacry chcieli spróbować czegoś nowego, pokazać się z innej strony, a wypieprzyli się na pysk przy pierwszej możliwej okazji. "Sick" to niestety mocne rozczarowanie i płyta, która ma niewiele wspólnego z wcześniejszą, wielką trójcą, a w kontekście nowinek, album nie wnosi do dorobku grupy (o gatunku nie wspominając) niczego interesującego i zdaje się być poklejonym ze zbyt wielu przegródek, które w domyśle mają zaskarbić mniej wymagającego słuchacza na ostrzejszy metal. Najgorsze, że tak szkaradny wyłom w dyskografii nie dał za wiele do zrozumienia kapeli i nie zdążył ich przyhamować przed zejściem w jeszcze większy muł zaledwie rok później.

Ocena: 3,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

The French Massacra were not impressed with the release of "Signs Of The Decline", which is why the next album was next consternation, though not necessarily in a good way. Yeah... ended up being a reversal of style that bore no resemblance to the band's previous face. Massacra clearly demonstrated how easily one can reach the peak, recording amazing albums and inspiring future generations of death/thrash enthusiasts, but on the other hand, how easy it's to fall from that peak, lose your way and start releasing trash. Of course, the mere desire for change doesn't automatically equal disaster, although in this case, the French band succumbed to the power of prevailing trends beyond the extreme music and veered towards a much lighter sound. The point, however, is that on 1994's "Sick", the vast majority of these innovations fail completely.

Even the simplification of the logo and a more normal cover art (though the symbolism here is cool) for bands that caught the death metal boom often resulted in a drastic decline in their performance and no better success with the new style than the older one. Much of "Sick" aligns with this seemingly trivial theory. Virtually nothing of the "Signs Of The Decline" sound remains here. Instead, the quartet has plunged into a bizarre hybrid of heavy/groove/thrash metal with something resembling grunge and hard rock, combining these styles chaotically and so uninspiredly that the band doesn't offer a single song that compares in impact or catchiness to anything from their previous albums.

The lack of a catchy hook in a song's volte-face is a particularly peculiar affliction, but delving deeper into the album's later components, most of the riffs and drum patterns are mediocre and fail to reveal anything exceptional, the melodies are like cheap version of Alice In Chains, the song structures quickly become boring and there's no sign of madness or aggressiveness. Against this unassuming backdrop, the vocals also raise doubts. Well, for the most part... they don't differ from the previous album! Pascal Jorgensen, of course, has a genuine roar, but the effect immediately doesn't matter when it has absolutely nothing to do with the music. There are also spoken and almost-sung vocals by Fred Death, though these are only a supplement and unfortunately dilute the passages, which aren't particularly powerful. There are also solos in the old style, although the result is similar to the vocals.

Getting through "Sick" is no small feat. "Can't Stand", "Broken Youth" and "Harmless Numbers" are quite passable, and despite their lighthearted melodies (the highlight "Madness Remains" - a parody of Guns N' Roses), they stand out with their energy and a trace of aggression, but the point is that... they most strongly refer to earlier recordings. The groovy riff that opens "Twisted Mind" is also quite good, though the song itself is like hitting a wall - the middle, silly, bouncy motif is what initially prevented me from checking out the entire album earlier. The remaining tracks are even more nerve-wracking, but there's no point in analyzing them here, as they align with the general flaws mentioned in the third paragraph. With all this awkward mixture of metal-like influences, it's only surprising that such a good production was achieved. Tim Buktu's sound is thick and selective, yet lacking any polish or thrash-like rawness. However, as we know, solid production doesn't save bad music, and "Sick" is no exception.

On their fourth full-length, the French band Massacra wanted to try something new, to show a different side of themselves, but they failed at the first opportunity. "Sick" is unfortunately a major disappointment, an album that has little in common with the previous great three albums. Well, this album doesn't add anything interesting to the band's discogrpahy (let alone the genre) and seems to be cobbled together from too many compartments, supposedly intended to win over less demanding listeners to get into harder music. Worst of all, such a hideous gap in their discography didn't offer much insight into the band and didn't manage to stop them from descending into even worse crap on the next album.

Rating: 3,5/10