Immolation - "Here In After" (1996)

Długo, bo aż 5 lat kazało sobie czekać Immolation na wydanie następcy kultowego "Dawn Of Possession". Jak na tamte czasy, była to kolosalna przerwa i olbrzymie ryzyko z perspektywy faktu, że death metal po 1993 roku wyraźnie wypadł z obiegu (m.in. kosztem black metalu) na kilka dobrych lat. Amerykanie z Immolation jednak nic sobie z tego nie robili i postanowili ciągnąć ten wózek dalej, uderzając w 1996 roku z albumem jeszcze lepszym od "Dawn..." i zdecydowanie bardziej innowacyjnym. Owy "Here In After" bowiem szybko okazał się sporym przełomem w dyskografii Rossa Dolana i spółki, a w następnych latach, pozycja ta stała się niezwykle wpływowa na rzesze młodszych death metalowych (i nie tylko) zespołów powstałych już w XXI wieku.

Wspomniany przełom tyczy się tu znacznie większego zagmatwania gitarowego (zarówno technicznie jak i pod względem wprowadzenia dysonansów), bardziej pokręconej perki (mimo że nadal bez klasycznie pojmowanych blastów), zawężenia czasu trwania utworów (większość trzyma się przeważnie 4 minut), podrasowaniu klimatu (tutaj okładka mówi wszystko) i zwiększeniu dawki ekstremy (bo całość poniewiera jeszcze bardziej niż debiut). Co ciekawe, cała ta intensywna i generalnie bardzo gęsta atmosfera nie zaniechała też pewnej chwytliwości czy łatwości w wyróżnieniu poszczególnych motywów - nawet jeśli z początku można mieć odwrotne wrażenie. Pomimo panującej duchoty na krążku, calutki "Here In After" wchłania się bowiem jak jedną opowieść. Ilość przypadających pomysłów na kawałek wespół z dużą dawką brutalności, obskurnego klimatu i wirtuozerii Vigny po prostu zniewala, że w przeciągu tak krótkiego czasu (czy to utworu czy ogólnie płyty) da się upchać tyle motywów, bez utraty czytelności oraz ciężaru. "Towards Earth", "Christ's Cage", "Nailed To Gold", "I Feel Nothing" czy "Burn With Jesus" tego najlepszym przykładem, a właściwie każdy z programu "Here In After", bo żaden z utworów nie odstaje tu względem pozostałego. Że tak poetycko to ujmę: wszystkie z nich brawurowo niszczą zamulonymi dźwiękami rodem z największych głębin piekieł.

Tak więc, na "Here In After" Ross Dolan z resztą kolegów przebili stopień skomplikowania i brutalności względem "Dawn Of Possession", choć nie zagalopowali się z tym na tyle, by zatracić całkowity sens. Ich drugi album to bowiem jeszcze ciekawsza i znacznie bardziej osobliwa porcja muzyki. Otóż, to właśnie za sprawą "Here In After" zmulony styl Immolation zaczął przybierać na wadze - tutaj wyjątkowo będąc bardziej dysonansowym niż później. No i na tyle też, że już na samym jego początku nagrali arcydzieło.

Ocena: 10/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Immolation had to wait a long time, 5 years for the release of the successor to the cult "Dawn Of Possession". For those times, it was a colossal break and a huge risk from the perspective of the fact that after 1993 death metal clearly went out of circulation (at the expense of black metal) for a few years. The Americans from Immolation, however, did not worry about it and decided to go on further, hitting in 1996 with an album even better than "Dawn..." and definitely more innovative. This "Here In After" quickly turned out to be a big breakthrough in the discography of Ross Dolan and the company, and in the following years, this position became extremely influential on the masses of younger death metal (and not only) bands established in the 21st century.

The aforementioned breakthrough concerns much more confusing the guitar (both technically and in terms of introducing dissonances), more twisted drums (although still without the classically blasts), narrowing the duration of the tracks (most of them stick to 4 minutes), tweaking the climate (here the cover says it all) and increasing the dose of extremes (because the whole cd hurts even more than the debut). Interestingly, all this intense and generally very dense atmosphere did not abandon a certain catchiness or ease in distinguishing individual motifs - even if at first you may have the opposite impression. Despite the prevailing stuffiness on the disc, the whole "Here In After" is absorbed like one story. The number of ideas per track together with a large dose of brutality, dingy atmosphere and Vigna's virtuosity simply captivates that in such a short time (whether it's a song or an album in general) you can stuff so many motifs without losing readability and heaviness. "Towards Earth", "Christ's Cage", "Nailed To Gold", "I Feel Nothing" or "Burn With Jesus" are the best examples of this, and actually each of the "Here In After" program, because none of the tracks differs from the rest. To put it so poetically: all of them daringly destroy with muddy sounds straight from the greatest depths of hell.

So, on "Here In After" Ross Dolan and the rest of the band broke through the complexity and brutality of "Dawn Of Possession", although they didn't go too far with it to lose all sense. On the contrary, their second album is an even more interesting and much more peculiar portion of music. Well, by "Here In After" muddy style of Immolation started to gain heaviness - here exceptionally being more dissonant than later. In this style that they recorded a masterpiece at the very beginning.

Rating: 10/10