Sentenced - "Down" (1996)

Kończąc z death metalowymi podbojami, Sentenced popadli w zadziwiająco intensywne wypluwanie kolejnych, piosenkowych płyt - m.in. w latach 1994-1996 ukazały się aż 4 wydawnictwa z premierowymi lub prawie-premierowymi utworami. Wiadomo, w rachubę weszły wtedy epki, ale po dość kontrowersyjnym, ale konkretnym "Amok", zespół już rok później odfajkował premierę czwartego longplaya, zatytułowanego "Down". Geneza jego szybkiej premiery była jednak prostsza niż się mogła wydawać. Taneli Jarva popadł w konflikt z resztą kolegów, toteż stwierdził, że odpada z kapeli, natomiast pozostali zatrudniając nowego wokalistę Villego Laihialę czym prędzej chcieli objawić światu swoje kolejne, nowe oraz - rzekomo - ostatnie wcielenie. No i objawili, wprawiając w następną konsternację, aczkolwiek w tym przypadku...rażąco obniżając loty i tracąc resztki tożsamości.

Przy pierwszej styczności z "Down" nasuwa się sporo podejrzeń - czy to aby na pewno jest Sentenced. Słuchając tejże płyty w kontekście poprzednich nagrań grupy, można dojść do słusznych wniosków obcowania z jakąś zupełnie inną kapelą albo dowcipem, iż ktoś nam podrzucił nie ten album, o który prosiliśmy. Proste rytmy, dużo melodii, gotycka aura, radiowe schematy, tendencje do smęcenia (tytuł podobno zobowiązuje), wokalista z chropowatą barwą - no za cholerę takie zestawienie nie pokrywa się z wcześniejszymi wydawnictwami Skazanych. I ja wiem, już poprzednio z płyty na płytę było cały czas inaczej, ale Finom nie brakowało pomysłów i świeżości na odnalezienie się w określonej przegródce, natomiast na czwórce trudno znaleźć cokolwiek atrakcyjnego i odróżniającego Sentenced od innych kapel parających się gotyckim metalem. Co ciekawe, na "Down" nie ma takiego przeskoku stylistycznego jak pomiędzy "North From Here" a "Amok", to jednak przesadne uproszczenie kompozycji, kompletnie inny typ wokali oraz porzucenie tak silnych inspiracji heavy metalem powodują, że trudno tu znaleźć wyraźnie zaznaczone punkty wspólne z poprzednim krążkiem, tamtejszy luz czy - pod kątem nowinek - patenty odkrywające własne spojrzenie na klimatyczne granie.

Z niemałymi boleściami się tej płyty słucha, a w pojedynku z ówczesną konkurencją pokroju Tiamat, Paradise Lost, Moonspell czy My Dying Bride, "Down" to sroga nędza. Melodie są na nim miałkie, riffy brzmią jak paradoks dociążonego The Sisters Of Mercy bez kopnięcia, wokalista śpiewa rodem ze szkolnego apelu, tj. mocno zachowawczo i bez jakiegokolwiek szaleństwa, a piosenkowe struktury nudzą już po połowie słuchania albumu. Okej, żeby tak tylko nie marudzić, to pozytywy na "Down" też można jakieś znaleźć. Partie solowe to wciąż pełna profeska, akustyki sensownie dodają klimatu, częściej na powierzchnię przebija się bas (za który odpowiada również Miika Tenkula), brzmienie jest całkiem spoko, ale to tyle co przychodzi do głowy. W kontekście poprzednich płyt, wynik to dramatycznie skromniutki, który nie przekłada się na porywające, charakterne motywy, zawiera zbyt wiele jałowych melodii oraz nie ma niczego dodającego indywidualności tej muzyce. Widzicie, miałem szukać plusów, a temat znów sprowadził się do narzekactwa. W każdym razie, na "Down" podobają mi się trzy kawałki. Lecący na post-punkową modłę "Bleed" oraz posępny i z zapadającym w pamięć refrenem "Keep My Grave Open", w których dodatkowo gościnnie pojawia się Vorph z Samael (choć nie zaprezentował tam niczego specjalnego), a także "Crumbling Down (Give Up Hope)" z wystrzałową solówką. Rzecz jednak w tym, że one również zawierają bolączki wymieniane wcześniej.

"Down" nie jest oczywiście najgorszym krążkiem z nurtu gotyckiego metalu, ale tak obiektywnie (?), z ogromnymi trudnościami przychodzi na nim cokolwiek pochwalić czy docenić. Przede wszystkim, boli jego przewidywalność, nijakie melodie, grzeczny wokalista oraz brak większych hiciorów. Ostatnie to w ogóle jakiś fenomen, bo nagrać piosenkowy krążek, który nie zapada w pamięć, nuży i oferuje znikomą chwytliwość, to przypadłość, która na fali popularności gotykowego metalu praktycznie nie występowała. Cóż, ktoś musiał być pierwszy, a Sentenced dość zgrabnie wpisuje się w tę teorię.

Ocena: 4/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Finishing with death metal conquests, Sentenced began to release a surprisingly intense amount of albums - including 4 releases with new or almost new songs in the years 1994-1996. Of course, eps were considered then, but after the rather controversial but solid "Amok", the band checked off the release of their fourth longplay, entitled "Down", just a year later. The genesis of its quick release was simpler than it might seem. Taneli Jarva had a conflict with the rest of his colleagues, so he decided to leave the band, while the others, hiring a new vocalist, Ville Laihiala, wanted to reveal their next, new and - allegedly - last incarnation of the Sentenced as soon as possible. And they did, causing further consternation, although in this case...grossly lowering the level of music and losing the remnants of their identity.

When you first hear "Down", you may have a few suspicions - it's not Sentenced. Listening to this album in the context of the band's previous recordings, you may come to the right conclusions of being in contact with a completely different band or a joke that someone has given you the wrong album. Simple rhythms, lots of melodies, a gothic aura, radio patterns, a tendency to sleepy atmosphere (the title of the album supposedly obliges), a vocalist with a rough tone - for fuck's sake, this combination does not match the previous releases of Sentenced. And I know, their situation was always different from album to album, but the Finns did not lack ideas and freshness to find themselves in a diverse genres, while on the "Down" it's difficult to find anything attractive and distinguishing Sentenced from other bands dealing with gothic metal. Interestingly, there is no stylistic leap like there was between "North From Here" and "Amok", however, the exaggerated simplification of the composition, a completely different type of vocals and the abandonment of such strong heavy metal inspirations make it difficult to find clearly marked common points with the previous album, its ease or - in terms of novelties - patterns discovering their own view on gothic metal.

Listening to this album is really painful, and compared to the competition of the time like Tiamat, Paradise Lost, Moonspell or My Dying Bride, "Down" is a mess. The melodies are shallow, the riffs sound like a paradox of a heavier The Sisters Of Mercy without power, the vocalist sings like he's from a school assembly, i.e. very conservatively and without any madness, and the song structures get boring after listening to the album halfway through. Okay, so as not to complain, you can also find some positives on "Down". The solo parts are still very great and professional, the acoustics sensibly add atmosphere, the bass (also by Miika Tenkula) breaks through to the surface more often, the sound is quite cool, but that's all that comes to mind. In the context of previous albums, the result is a dramatically modest one, which does not come into captivating, characteristic motifs, contains too many barren melodies and there is nothing that adds individuality to this music. You see, I was supposed to look for advantages, and the topic again came down to complaining. In any case, there are three tracks on "Down" that I like. The post-punk-style "Bleed" and the gloomy and with memorable chorus "Keep My Grave Open", in which Vorph from Samael also appears as a guest (although he did not present anything special there), and also "Crumbling Down (Give Up Hope)" with a banging solo. The point on them is, however, that they also contain the problems mentioned earlier.

"Down" is of course not the worst album in the gothic metal genre, but objectively (?), it's very difficult to praise or appreciate anything on it. First of all, its predictability, bland melodies, polite vocalist and lack of bigger hits hurt. The latter is a phenomenon in general, because recording a melodic and more friendly album that is not memorable, is boring and offers little catchiness is an affliction that practically did not occur during the wave of popularity of gothic metal. Well, someone had to be first, and Sentenced fits into this theory quite neatly.

Rating: 4/10