Sentenced - "Frozen" (1998)

Okładka zdobiąca "Frozen" to całkiem wymowne odzwierciedlenie odczuć towarzyszących przejściu Sentenced z death metalu w gotyckie granie i tego, że po glebie związanej z "Down" zespół nie zamierzał wyhamować. Wita nas bowiem obrazek mogący sugerować, że przy zawartości piątego longplaya Finów zamarzniemy już na zawsze...z nudów. Tak czy owak, grupa intensywnie pracowała nad nową muzyką, pomimo bubla pod postacią "Down", a w międzyczasie do składu przyjęła ona pełnoetatowego basistę Samiego Kukkohoviego (wkrótce po premierze krążka nr 4, wspierał zresztą Sentenced na żywo). Pozwoliło to, już jako kwintet, wydać w 1998 roku wspomniany "Frozen", który po raz pierwszy osadził fińską grupę w jednym, konkretnym stylu. A mowa o wciąż niezbyt angażującej i gotyckiej muzyce, choć w tym przypadku wypadającej lepiej i ciekawiej od swojego poprzednika oraz pozbawionej wcześniejszej, przesadnej zmienności.

Odpalamy płytę i wiadomo czego się spodziewać - po zespole czuć jakąś stabilizację. Nie ma efektu wow, a sposób poruszania się po gotyckim metalu Finowie nadal mają słabszy i dużo mniej spektakularny od swoich konkurentów z Music For Nations, Century Media i Peaceville Records, aczkolwiek całość nie jest na tyle rozlazła i bezduszna co poprzednim razem. Być może to pokłosie niskich oczekiwań po "Down", być może większe oswojenie z gotykowaniem w wykonaniu Sentenced - prawda leży gdzieś po środku. 

Nie da się jednak nie zauważyć, że "Frozen" płynie sobie bez napinki, brzmi przejrzyście (chociaż bas potraktowano po macoszemu) i da się w kilku jego fragmentach (a dokładniej - paru utworach) wyłapać chęć wykonania takiej muzyki po swojemu. Mam tu na myśli utwory pt. "The Rain Comes Falling Down" (ciekawy, mroźny klimat), "For The Love I Bear" (melodyka gitar w refrenie budzi skojarzenia z wymiataniem w stylu Judas Priest), "Let Go (The Last Chapter)" (znów, sporo intrygującej techniki), "The Suicider" (udane puszczenie oczka do The Sisters Of Mercy) oraz "Burn" (krótki, ale zaskakująco orientalny). Oczywiście, nie wyrywają one jednakowo z kapci i nie wszystkie się ze sobą kleją (np. "Burn" klimatem do płyty zupełnie nie pasuje), aczkolwiek jest w nich jakaś energia, wyczucie w melodiach, dopracowane instrumentarium i żywsze wokalizy. Nawet to beknięcie w "For The Love I Bear" pokazuje, że smutasy z Sentenced mieli do siebie dystans umieścić coś takiego na albumie.

Pozostałe utwory to już wypełniacze i piosenki mniej przemyślane, o których trudno się szerzej rozwodzić. Poza intrem, które nastraja na coś sensownie podniosłego (po chwili następuje zderzenie ze ścianą) oraz wcześniej wspomnianymi wyjątkami, reszta materiału "Frozen" nie może się zagnieździć w pamięci i powiela podobne patenty. Ot co, są to proste i dość znośne, gothic metalowe piosenki, choć nie zawierają one niczego, co mogłoby odróżnić Sentenced od innych tego typu zespołów. Panują w nich zbliżone do siebie, jednakowe schematy, średnio angażujące melodie oraz banalnie brzmiące refreny, które głębią mogą się równać z produkcjami pop. Przypomina to troszkę tandetę, w jaką zatracili się później ich pobratymcy z HIM.

Mimo wszystko, "Frozen" nie wypada jakoś fatalnie i w swojej kategorii może się nawet podobać. Piąty longplay Sentenced to zestaw całkiem poprawnych i nie silących się na nie wiadomo jak wybitne granie, gothic metalowych utworów. Słucha się go przyzwoicie, zawiera on trochę intrygujących riffów i solówek, a także nie sprawia takich bólów co "Down". Dla mnie, to spory atut, bo ich poprzedniej płyty nie dawałem rady wysiedzieć.

Ocena: 6/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

The cover art of "Frozen" is quite an eloquent reflection of the feelings accompanying Sentenced's transition from death metal to gothic music and that after the fall, entitled "Down", the band did not intend to slow down. We are greeted by a cover art that could suggest that with the content of the Finns' fifth longplay we will freeze forever...from boredom. Well, the group worked intensively on new music, despite the fail in the form of "Down", and in the meantime they hired full-time bassist Sami Kukkohovi (shortly after the premiere of album no. 4, he supported Sentenced live). This allowed, already as a quintet, to release the aforementioned "Frozen" in 1998, which for the first time set the Finnish band in one, stabilized style. And still, we are talking about not so very engaging and gothic music, although in this case it comes out better and more interesting than its predecessor, and also without the previous, excessive variability.

I have started listening to this record and I know what to expect - there was important stabilization in the band. Obviously, there is no wow effect, and the way the Finns move through gothic metal is still weaker and much less spectacular than their competitors from Music For Nations, Century Media and Peaceville Records, although the whole album is not as sloppy and soulless as last time. Perhaps this is the result of low expectations after "Down", perhaps a greater knowledge with gothic metal in the case of a Sentenced itself - the truth lies somewhere in the middle. 

However, it's impossible not to notice that "Frozen" flows without tension, sounds transparent (although the bass got lost in the mix) and in several of its fragments (or more precisely - a few songs) you can detect the desire to perform such music in their own way. I mean songs entitled "The Rain Comes Falling Down" (interesting, frosty atmosphere), "For The Love I Bear" (the melody of the guitars in the chorus evokes associations with Judas Priest style), "Let Go (The Last Chapter)" (again, a lot of intriguing technique), "The Suicider" (a successful reference to The Sisters Of Mercy) and "Burn" (short, but surprisingly oriental). Of course, they are not equally impressive and not all of them fit together (e.g. "Burn" does not fit the album's atmosphere at all), although there is some energy in them, a sense of melody, refined instrumentation and livelier vocals. Even that burp in "For The Love I Bear" shows that the sad guys from Sentenced had some distance to themselves to put something like this on the album.

The remaining tracks are fillers and less well-thought-out songs, which are hard to discuss in detail. Apart from the intro, which sets the mood for something sensibly uplifting (after a moment, you hit a wall) and the aforementioned exceptions, the rest of the material on "Frozen" can't nest in the head and repeats similar tricks. That's it, these are simple and quite bearable, gothic metal songs, although they do not contain anything that could distinguish Sentenced from other bands of this type. They are dominated by similar, identical patterns, moderately engaging melodies and banal-sounding choruses, which can be compared to pop productions in terms of seriousness. It's a bit like the cheap sounds in which their friends from HIM later lost themselves.

Overall, "Frozen" is not terrible and in its category it can even be liked. The fifth longplay by Sentenced is a set of quite correct and not trying to be too sophisticated gothic metal songs. It's decent to listen to, it contains some intriguing riffs and solos, and it's not as painful as "Down". For me, this is a big advantage, because I couldn't listen to their previous album to the end at one time.

Rating: 6/10