Sentenced - "The Cold White Light" (2002)

Trochę bardziej obyte ucho wyłapie, iż gotyckiemu obliczu Sentenced towarzyszyły spore huśtawki - raz płyty lepsze, raz gorsze. Fiński zespół jednak znalazł swój komfort w lżejszej i bardziej przystępnej stylistyce, toteż praktycznie co dwa lata wypluwał nowe longplaye oraz mimo różnego poziomu muzyki bardzo sprawnie płynął na fali popularności metalu klimatycznego osiągając coraz to większe sukcesy komercyjne, błędnie utwierdzając, że to w gotykowaniu kapela czuje się najpewniej. W podobnym guście powstał również siódmy krążek, "The Cold White Light" z 2002 roku, który zgodnie z wcześniej postawioną teorią, po słabszym "Crimson" powinien sytuować się po tej jasnej (?) stronie jako album przewyższający poprzednika, będący bardziej zwarty oraz gustowniej posługujący się gotykowymi patentami. I nie zgadniecie, ale tak też się stało! Ba, Finowie na tyle ładnie z zadania się wywiązali, że "The Cold White Light" okazał się być u Skazanych jedną z ich najlepszych płyt w gotyckim stylu.

Żebyśmy się dobrze zrozumieli, Sentenced nie rozłożyli mnie na łopatki za sprawą "The Cold White Light", a sam longplay nie wywraca dyskografii zespołu do góry nogami. Niskie oczekiwania po poprzedniku to jedno, ale drugie, znacznie ważniejsze, to poprawa aspektów, które wcześniej nie działały oraz zwiększona wyrazistość tej muzyki. Bo to, że wobec siódemki łatwiej być obiektywnym, nie powinno być na tym blogu w ogóle istotne... No, w każdym razie, poprawa na "The Cold White Light" odczuwalna jest w wielu kwestiach. Cieszy, że grupa przysiadła do tych kompozycji oraz zadbała o ich całkiem atrakcyjne zróżnicowanie. Podobać się może większa dbałość o melodie, dynamikę i wczucie wokalisty w zależności od utworu, a także lepiej wyważony, gotycki klimat i mniejsze sypanie radiowymi banałami. Niby niedużo, ale w tym przypadku wystarczająco. Dzięki temu, na "The Cold..." większość z kawałków jest jakaś, da się je od siebie rozróżnić i nie ma przy nich poczucia obcowania z jednorodną masą gotyckiego metalu/rocka. W jednym miejscu bardziej zapadnie wystrzałowe solo Miiki Tenkuli, w innym subtelniejsze pianino, w jeszcze kolejnym hiciarski refren lub nagłe przyspieszenie, by na samym końcu w pamięć wbił się melancholijny/balladowy klimat.

Takie atuty to chociażby domena "Cross My Heart And Hope To Die", "Brief Is The Light", "Aika Multaa Muistot (Everything Is Nothing)" czy "Blood & Tears", które zdają się być najlepiej reprezentatywnymi w kontekście wspomnianej poprawy oraz zawierają najmniej smętów. Jak jednak można zauważyć, pominąłem końcową część tracklisty. I tak, im dalej w "The Cold White Light" tym niestety wkrada się coraz więcej monotonii i prostoty z "Crimson". Nie ma tragedii, aczkolwiek od mniej więcej "Guilt And Regret" trudno coś więcej powiedzieć o tych numerach poza ich obecnością - po prostu, nabijają licznik do formatu longplaya. Co do lepszych utworów trzeba jeszcze uwzględnić, iż mocne piętno mógł odcisnąć na nich... "Razorblade Romance" kolegów z HIM. Podobnie dyskotekowe rytmy i rockowa energia, gotycko zawodzący wokal pod Ville Valo, zwrotki pozbawione gitar z aktywnie pracującym basem, perkusją i śpiewem, nuta nostalgicznego klimatu to kilka ze składowych, które aktywnie przewijają się w tym graniu. Sentenced wyszła ta sztuka jednak ze smakiem, a patrząc przez pryzmat trzeciego, gorszego krążka HIM, to pozycja Skazanych wypada nawet bardziej atrakcyjnie.

Dziwnie przechodzi to przez klawiaturę, ale "The Cold White Light" jest całkiem przyzwoitym i przyjemnym albumem w skrajnie różnorodnym dorobku Sentenced. Nie ma wprawdzie on nic wspólnego z dawnym odkrywaniem nowego i zaskakującego, ale w końcu również sami bohaterowie recki doszli do wniosków, że wiecznie zmieniać się nie będą. Finowie znaleźli już swoje ja parę lat wcześniej, ale to właśnie na siódmym albumie - przyjmując ich wersję - zaprezentowali się najrozsądniej i najlepiej poruszając w gotyckiej stylistyce. Mimo że zdarza im się smęcić.

Ocena: 7/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

A slightly more experienced ear will catch that the gothic face of Sentenced was accompanied by significant sine waves - sometimes better albums, sometimes worse. However, the Finnish band found its comfort in a lighter and more accessible style, so practically every two years they released new longplays and, despite the different level of music, very efficiently rode the wave of popularity of atmospheric and gothic metal, achieving greater and greater commercial successes, wrongly confirming that it's in gothicism that the band feels most confident. The seventh album, "The Cold White Light" from 2002, was also created and recorded in a similar taste, which according to the previously put forward theory, after the weaker "Crimson" should be situated on the bright (?) side as an album surpassing its predecessor, being more compact and using gothic patterns more tastefully. And you won't guess, but that's what happened! What's more, the Finns fulfilled their task so well that "The Cold White Light" turned out to be one of Sentenced's best albums in the gothic style.

Let's be clear, Sentenced didn't knock me off with the content of "The Cold White Light", and the longplay itself doesn't turn the band's discography upside down. Low expectations after the predecessor are one thing, but the second, much more important, is the improvement of aspects that didn't work before and the increased expressiveness of this music. Because the fact that it's easier to be objective about the seventh shouldn't be important on this blog at all... Well, anyway, the improvement on "The Cold White Light" is noticeable in many ways. I'm glad that the group sat down with these compositions and took care of their quite attractive diversity. You may like the greater attention to melodies, dynamics and the vocalist's feeling depending on the song, as well as the better balanced, gothic atmosphere and less scattering of radio platitudes. It may not seem much, but in this case it's enough. By these solutions, most of the tracks on "The Cold..." are of some kind, you can distinguish them from each other and there is no feeling of being in a homogeneous mass of gothic metal/rock. In one place, a powerful solo by Miika Tenkula will be more memorable, in another a more subtle piano, in yet another a hit chorus or a sudden acceleration, and at the very end, a melancholic/balladic atmosphere will stick in your mind.

Such assets are the domain of "Cross My Heart And Hope To Die", "Brief Is The Light", "Aika Multaa Muistot (Everything Is Nothing)" or "Blood & Tears", which seem to be the best representative in the context of the aforementioned improvement and contain the least unhappiness. However, as you can see, I have omitted the final part of the tracklist. And so, the further into "The Cold White Light", the more monotony and simplicity from "Crimson" unfortunately appears. There is no tragedy, although from about "Guilt And Regret" it's difficult to say anything more about these tracks apart from their presence - they simply fill the meter to the longplay format. As for better tracks, it must also be taken into account that a strong mark could have been left on them by... "Razorblade Romance" by colleagues from HIM. Similarly, disco rhythms and rocky energy, gothic vocals in style of Ville Valo, verses devoid of guitars with actively working bass, drums and singing, a hint of nostalgic climate are a few of the components that actively run through this record. Sentenced, however, came out with taste, and looking through the prism of the third, worse HIM album, the position of these Finns comes out even more attractive.

It's weird to admit it, but "The Cold White Light" is quite a decent and enjoyable album in the extremely diverse discography of Sentenced. It has nothing in common with the old discovery of the new and surprising, but in the end the Finns themselves also came to the conclusion that they will not change forever. Sentenced had already found their face a few years earlier, but it was on the seventh album - taking their version - that they presented themselves most sensibly and best moving in the gothic style. Even though they sometimes get boring.

Rating: 7/10