Sentenced - "Crimson" (2000)

Zacieranie śladów o death metalowej proweniencji wychodziło Sentenced nad wyraz sprawnie. Po jednym heavy metalowym i dwóch gotyckich albumach, w dodatku wydawanych niemalże obok siebie, Finowie już w 2000 roku mieli za pasem następny, gotycki longplay - "Crimson". Myliłby się jednak ten kto łudząco liczył na rozwinięcie co lepszych i bardziej oryginalnych pomysłów z "Frozen". Zespół okrzepł, a było to mniej więcej zauważalne od dwóch poprzednich płyt, aczkolwiek w przypadku tegoż albumu kwintet wyłącznie objął sobie taktykę dogadzania ówczesnym fanom i kontynuowania znanych tematów. W praktyce, chodziło więc o krążek, który nie będzie wyłamywał się konwencji i pozwoli cisnąć podobne utwory zgrabnie wpisujące się w metalowe gotykowanie, które tak pompowano pod koniec ubiegłego wieku jeśli chodzi o gitarowy mainstream.

Takie podejście nie nastraja zbyt optymistycznie w kontekście dwóch poprzednich płyt, co dodatkowo potwierdza, iż "Crimson" ma wyraźnie więcej punktów wspólnych z "Down" niż "Frozen". Uściślając, temat rozbija się o podobne kwestie, o których zrzędziłem omawiając czwórkę. Utwory lecą na zbliżonych do siebie schematach (w oparciu o typowy podział na zwrotkę i refren), brak im energii, dużo w nich smętnych melodii, instrumentarium niczym nie wbija się w pamięć na dłużej, a w połowie materiału...można przysnąć. Jasne, nie jest to krążek, na którym każdy jego element nadaje się do wyrzucenia, wszak realizacja, brzmienie oraz warsztat muzyków stoi na wysokim poziomie i trudno go podważać. Nie o to chodzi. Chodzi o kiepski polot tych kompozycji, sporą dawkę banałów oraz liczne fragmenty, które celują w nachalną przyswajalność. Przez te trzy cechy, "Crimson" nuży, łatwo na nim odpłynąć myślami nie zwracając uwagi co się dzieje na krążku oraz średnio się chce go analizować.

Tylko co tu analizować. Numery są anemiczne do tego stopnia jakby Sentenced chcieli czym prędzej odwalić swoją robotę i rzucić to wszystko w cholerę. Da się znaleźć co lepsze momenty na tym wydawnictwie, jak np. w "Home In Despair" (ciekawe wyciszenia), "Fragile" (całkiem udana próba nawiązania do środkowego Paradise Lost), "Broken" (orientalna melodia gitar pod koniec) czy "Dead Moon Rising" (niezłe budowanie klimatu pod metalowe The Sisters Of Mercy), ale nawet z nich trudno byłoby sklecić pół znośnego utworu, na którym nie byłoby co rusz tych płaczliwych, dodających niby-dramaturgii, melodyjek. Poza tym, już abstrahując od melodyjności, "Crimson" ponownie wypada blado na tle swojej gotykowej konkurencji. Promocja dopisywała, natomiast tożsamością i unikalnością, Sentenced wciąż zostawali daleko w tyle.

Taka to prosta konkluzja się nasuwa, ale z "Crimson" niespecjalnie idzie czerpać przyjemność, a już na pewno nie dla kogoś kto śledzi ich poczynania od początku. Co gorsza, nawet w kontekście gotyckiego metalu zdarzało się Finom tworzyć lepsze płyty. Spędziłem z "Crimson" kilka porządnych seansów i nadal nie znajduję na nim zbyt wiele dla siebie - żaden motyw czy melodia nie zapadła mi w pamięć. Szósty pełniak trafi więc jedynie w gusta tych, którzy cenią sobie całkowicie gotyckie oblicze Sentenced popełnione na "Down" i "Frozen", choć...w przypadku tej drugiej płyty, nawet tam Finowie wypadali bardziej atrakcyjnie niż na "Crimson".

Ocena: 4,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Sentenced was very adept at covering traces of their death metal provenance. After one heavy metal and two gothic albums, released almost side-by-side, the Finns had prepared another gothic longplay in 2000 - "Crimson". However, anyone who deceptively expected to develop the better and more original ideas from "Frozen" would be mistaken. The band has solidified, and this was more or less noticeable since the two previous albums, although in the case of this album the quintet exclusively took up the tactic of pleasing the fans of the time and continuing familiar themes. In practice, it was about an album that would not break convention and would allow for similar songs to be released, neatly fitting into the metal gothicism that was so pumped up at the end of the last century in terms of guitar mainstream.

This approach does not inspire optimism in the context of the two previous albums, which additionally confirms that "Crimson" has clearly more points in common with "Down" than with "Frozen". To be more precise, the subject falls apart on similar issues that I complained about when discussing the "Down". The songs follow similar patterns (based on the typical division into verse and chorus), they lack energy, there are too many sad melodies in them, the instrumentation does not stick in the memory for long, and halfway through the material...you can fall asleep. Sure, this is not an album on which every element is suitable for throwing away, after all, the production, sound and the musicians' skills are at a high level and it's difficult to dispute it. That is not the point. It's about no power of these compositions, a large dose of platitudes and numerous fragments that focus on intrusive catchiness. Due to these three features, "Crimson" is tiring, it's easy to get carried away by your thoughts without paying attention to what's happening on the disc, and it's also hard to want to analyze it.

There's just no point in analyzing it. The tracks are anemic to the point where Sentenced wanted to do their job as soon as possible and go away to do something different. You can find some better moments on this release, like in "Home In Despair" (interesting quiet parts), "Fragile" (a pretty successful attempt at referring to the mid Paradise Lost), "Broken" (oriental guitar melody at the end) or "Dead Moon Rising" (a good reference to the metal-like The Sisters Of Mercy), but even from them it would be hard to put together a half-bearable track that wouldn't have those tearful melodies that added pseudo-dramaturgy every now and then. Well, apart from melodicism, "Crimson" once again comes off weakly against its gothic competition. The promotion was good, but Sentenced still lags behind in terms of identity and uniqueness.

This is a simple conclusion, but "Crimson" is not particularly enjoyable, and certainly not for someone who has been following their music from the beginning. What's worse, even in the context of gothic metal, the Finns have created better albums. I spent a few decent sessions with "Crimson" and I still can't find much for myself - no motif or melody stuck in my mind. The sixth full-length will therefore only appeal to those who appreciate the completely gothic face of Sentenced showed on "Down" and "Frozen", although...in the case of the latter album, even there the Finns came across as more attractive than on "Crimson".

Rating: 4,5/10