Martyr - "Hopeless Hopes" (1997)

Są takie kapele, które od samego początku błyszczą, stają się lepsze i lepsze, całkiem sprawnie zasuwają z kolejnymi materiałami i... nie zdobywają należytego poklasku, a po czasie stają się dość zapomniane. Jedną z takich perełek jest kanadyjski Martyr. I ja wiem, w Kanadzie wiele zespołów mogłoby się panoszyć jako potencjalne perełki, aczkolwiek do Martyr takie określenie - jak zaraz udowodnię - pasuje jak ulał. W każdym razie, ich początki datuje się już na 1994 rok, formuje się pierwszy, dość stabilny skład, któremu przewodzą bracia Mongrain, aż ta dosyć mało wyboista droga (bo grupie wystarczyły dwie taśmy do nabrania rozpędu), zaprowadza nas do debiutu Kanadyjczyków - "Hopeless Hopes" z 1997 roku. No i trudno o lepszy początek niż to co znalazło się na debiutanckim longplayu Martyr.

Pomimo koszmarka na okładce, na tak wczesnym etapie jak pierwsze, pełne wydawnictwo, kwartet - nie boję się tego stwierdzić - wskoczył na pułap światowy. Martyr bowiem przełożyli wpływy Death (głównie z "Individual Thought Patterns") i Atheist (z naciskiem na "Unquestionable Presence") w coś swojego i całkiem świeżego. Na etapie "Hopeless Hopes", rzecz jasna, zdarzało im się być bliskim pierwowzoru i kładli oni nacisk na dbałość instrumentalną (niektórym pewnie będzie przeszkadzać), ale podczas słuchania tej płyty nie jest to jakieś drażniące czy wydumane. Kanadyjczycy obrali sobie techniczny death metal, ale w jego bardzo dopracowanej formie i z jazzowymi naleciałościami, aczkolwiek nie zapominając o wyrazistych melodiach, pewnej zadziorności oraz odpowiedniej przejrzystości w produkcji. Riffy grane przez Daniela Mongraina oraz Pier-Luca Lamprona są pomysłowe i doskonale wysmakowane, solówki obu panów wyróżniają się wirtuozerią i melodyjnością, François Richard za perkusją wie kiedy postawić na thrashującą galopadę a kiedy zagrać bardziej finezyjnie, bas Françoisa Mongraina ma tyle do powiedzenia co u Cynic, no a same kompozycje zawierają sporo zwrotów akcji, posiadają swój unikalny klimat i nie mają na celu wyłącznie szpanować techniką. Wspominałem zresztą, że Martyr ani na milimetr nie ustępowali warsztatowo swoim bardziej znanym, amerykańskim kolegom.

Towarzyszą nam tu więc bardzo dobre, zmyślnie skomponowane numery. Czy to początek albumu pod postacią "Elementals", "Prototype" i tytułowca, czy środek i jego "The Blind's Reflection", "Ostrogoth" (ten ma potencjał na największy hit) lub "Non Conformis", a także końcówka wraz z "Inner Peace", "Ars Nova" oraz "Nipskÿ", która jednak mogłaby być odrobinę krótsza, gdyż ostatnie dwa utwory nieco zbyt wolno się rozkręcają. Całościowo, wszystkie dziewięć kawałków to i tak wyśmienita porcja inspirowania się Death i Atheist, która dobitnie pokazuje, że na bazie tamtych patentów da się stworzyć własną interpretację technicznego death metalu. Ponadto, kwartet z Martyr wyczarował sporo wyszukanych melodii, ciekawy, sprinterski feeling oraz zapadające w pamięć motywy.

Niestety, jest jedno poważne ale przed wystawieniem tak wysokich not co przy "Individual..." i "Unquestionable...". A mianowicie, chodzi o wokale. Odpowiadają za nie obaj bracia Mongrain, a podział prezentuje się po równo, tj. dyskryminacji brak, a patrząc na skomplikowanie muzyki powinny robić wrażenie. Cóż, nie robią. I o ile jeszcze schuldinerowanie Dana wypada świetnie, a siłowe growle Françoisa są w porządku, tak czyste wokalizy to porażka na całej linii. Ani nie pasują do stylu płyty ani nie dodają jej żadnej ekstrawagancji - brzmią jak gdyby wyrwano je z totalnie innej bajki.

Całe szczęście, pomimo wyraźnej rysy za sprawą wokali, "Hopeless Hopes" to bardzo udany materiał, z którym trzeba się liczyć i który nadal przewyższa sporą część młodszej konkurencji. Za jego sprawą kanadyjski Martyr silnie zaznaczył swoją obecność pośród komplikujących kapel, a przy tym ukazał olbrzymi potencjał na więcej. A ten, Kanadyjczycy wykorzystali z nawiązką, bo następne płyty tego kwartetu okazały się być jeszcze bardziej zjawiskowymi.

Ocena: 8/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

There are bands that shine from the very beginning, become better and better, move along quite efficiently with subsequent materials and... do not gain the appropriate applause, and after some time become quite forgotten. One of such gems is the Canadian Martyr. And I know, in Canada many bands could be hailed as potential gems, although for Martyr such a description - as I will prove in a moment - fits very well. Anyway, their beginnings date back to 1994, the first, quite stable line-up was formed, led by the Mongrain brothers, until this rather uneventful path (because the group only needed two tapes to gain momentum) led us to the debut of the Canadians - "Hopeless Hopes" from 1997. And it is hard to find a better beginning than what was found on the debut longplay of Martyr.

Despite the monstrosity on the cover art, at such an early stage as the first, full-length release, the quartet - I'm not afraid to say it - jumped to the very high, world level. Martyr have taken the influences of Death (mainly from "Individual Thought Patterns") and Atheist (with an emphasis on "Unquestionable Presence") into something of their own and quite fresh. At the times of "Hopeless Hopes", of course, they happened to be close to the original and they put emphasis on instrumental care (some will probably be bothered), but when listening to this album it's not irritating or contrived. The Canadians have chosen technical death metal, but in its very refined form and with jazz influences, although not forgetting about expressive melodies, a certain feistiness and appropriate transparency in production. The riffs played by Daniel Mongrain and Pier-Luc Lampron are inventive and perfectly tasteful, the solos of both gentlemen are distinguished by their virtuosity and melodicism, François Richard on the drums knows when to go for a thrashing gallop and when to play more finesse, François Mongrain's bass has as much to say as Cynic's, and the compositions themselves contain many twists and turns, have their own unique atmosphere and are not intended solely to show off their technique. I mentioned that Martyr were not inferior to their better-known American colleagues in terms of technique by a millimeter.

We are accompanied here by very good, cleverly composed tracks. Whether it's the beginning of the album in the form of "Elementals", "Prototype" and the title track, or the middle and its "The Blind's Reflection", "Ostrogoth" (this one has the potential to be the biggest hit) or "Non Conformis", as well as the ending with "Inner Peace", "Ars Nova" and "Nipskÿ", which could be a bit shorter, because the last two tracks get going a bit too slowly. Overall, all nine tracks are still an excellent portion of inspiration from Death and Atheist, which clearly shows that on the basis of those patterns it's possible to create your own interpretation of technical death metal. In addition, the quartet from Martyr showed a lot of sophisticated melodies, an interesting, sprinting feeling and memorable motifs.

Unfortunately, there is one serious flaw before giving such high marks as for "Individual..." and "Unquestionable...". Namely, it's about the vocals. Both Mongrain brothers are responsible for them, and there is no discrimination in this topic, and well, looking at the complexity of the music they should make an impression. Well, they don't. And while Dan's Schuldiner-like vocals are great, and François's lower growls are okay, such clean vocals are a complete failure. They neither fit the style of the album nor add any extravagance to it - they sound as if they were put from a completely different dimension.

Fortunately, despite the obvious flaw due to the vocals, "Hopeless Hopes" is a very successful material that must be respected and that still surpasses a large part of the younger competition. By this release, the Canadian Martyr strongly marked its presence among the complicated bands, and at the same time showed a huge potential for more. And the Canadians used this with interest, because the next albums of this quartet turned out to be even more phenomenal.

Rating: 8/10