Infernal War - "Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" (2007)

Tylko dwa lata wystarczyły, by donieść wspaniałe info, że Infernal War nie bez powodu określano jako jedną z najbrutalniejszych i najbardziej opresyjnych black/deathowych załóg w Polsce, zmiatających z powierzchni ziemi nawet znaczące, zagraniczne nazwy. Wiecie, to już doskonale było słychać wcześniej na debiutanckim "Terrorfront" i nie wymagało poddawania analizie słuszności tej tezy, ale jak wiadomo niektórzy potrzebują przytwierdzenia takiej postaci rzeczy drugą płytą, na której zespół krystalizuje styl, potwierdza klasę i włada instrumentami w pełni świadomie blablabla... typowe szukanie problemu tam gdzie go nie ma. W każdym razie, cios jaki Infernal War zaserwowali na "Terrorfront" był na tyle przepotężny, że do niedługiego nadejścia premiery albumu nr 2 kopary nadal mogły zostać jeszcze z gleby nie pozbierane. "Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" ukazał się już w 2007 roku, utrzymał bardzo wysoki poziom poprzednika oraz pokazał, że pomysły na tak intensywną muzykę kwintetowi nie wyparowały.

Bardzo krótki czas dzielący "Terrorfront" i "Redesekration..." musi więc robić wrażenie w kontekście skrajnie barbarzyńskiego oraz maksymalnie nienawistnego black/death metalu - mało który zespół grzał na TAKICH obrotach jak częstochowianie. Niezwykle wysoka forma i nabuzowany charakter zespołu na tyle rozsadzały Infernal War, że ich drugi longplay znalazł swoje natychmiastowe ujście tzn. premierę, a jednocześnie dowiódł on, że na jedynce nie wyczerpano formuły na rozpierdol w mocno szatanującej i nienawistnej oprawie. Co dość ciekawe i zabawne... na początku wobec "Redesekration..." można mieć nieco inne wnioski. Cóż, do muzyki Infernal War obok skrajnych szybkości zawitały patenty zaskakująco prostsze, wręcz punkowo-thrashujące, które w pierwszej chwili wydają się troszkę zbyt banalnymi i nie na miejscu. Całe szczęście, błyskawicznie idzie je zrozumieć, dodają one chwytliwości (choć kosztem death metalowych akcentów) i bardziej surowego klimatu oraz są fajną przeciwwagą dla ciągłej sieczki. Ujmę to tak, gdy "Terrorfront" niszczył brutalnością i precyzją, tak "Redesekration..." czyni to po chamsku i z większym oldskulem. W obu wydaniach jednak grupa wypada w zbliżonym stopniu przekonująco - kwestia czy się woli gdy większy nacisk kładą oni na black czy na death.

A drugi longplay Infernal War mocniej ukierunkowuje się w stronę blacku, choć jednostajne rzępolenie, mizeria produkcyjna czy opieranie się o pseudo-dramatyzujący klimat to nie ten adres. Wygrzew w wykonaniu Infernal War nadal jest imponujący, szczera nienawiść bucha na każdym kroku i maniakalne prędkości często nokautują, ale grupa nie zapomina również o wyważonej melodyjności, pomysłach na riffy, finezyjnych i dewastujących gryf solówkach, pewnych zwrotach akcji (mimo że głównie przeważa wiadomo co), a wspomniana punkowata chwytliwość dodaje zadziorności i sprawia, że materiał łatwiej zapamiętać. Świetnie temu dowodzą "Branded With Sacred Flames Of Gehinnom" (z udaną wstawką po polsku), "Extirpate", "Radical (Kill The Peace!)" oraz "Shatterer Of Liberty". Jest też szczególny rarytas na płycie pod postacią "Regime Of Terror", w którym pojawia się Pete Helmkamp z Angelcorpse, będący ważną personą dla Infernal War, gdyż kapela, w której się udzielał miała spory wpływ na ogólne brzmienie kwintetu z Częstochowy. Rozwiązanie to o tyle dobre w tym numerze, że bez problemu idzie rozróżnić obu krzykaczy. Plumkająca klamra podobna do tej z debiutu także trafiła na ten album, aczkolwiek jej rola jest taka sama jak na jedynce - przeklikuje się ją i nie wnosi za dużo do płyty.

"Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" to zatem bardzo udana kontynuacja debiutu, która dowodzi, że Infernal War nie wpisywali się w teorię jednostrzałowców. Na drugim longplayu co prawda zabrakło garnkowatego werbla (stał się bardziej klarowny - ja byłem większym fanem poprzedniego soundu), proporcje przesunęły się w stronę black metalu i zaskoczenie jest nieco mniejsze niż na jedynce, to jednak nadal rzeźnia w wykonaniu tegoż kwintetu była wyjątkowa, trudna do doścignięcia i dysponująca wieloma wspaniałymi, nienawistnymi hitami. Na "Redesekration..." trafiła barrdzo zbliżona jakościowo dawka ekstremy co na "Terrorfront".

Ocena: 9/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Only two years were enough to report the wonderful information that Infernal War was rightly described as one of the most brutal and oppressive black/death bands in Poland, being even better than the more famous names. You know, this could already be heard perfectly well earlier on the debut "Terrorfront" and did not require analyzing the validity of this thesis, but as we know, some people need to confirm such a form of things with a second album, on which the band crystallize their style, confirm their class and wield their instruments fully consciously blah blah blah... typical looking for a problem where there is none. Anyway, the punch in the face that Infernal War delivered on "Terrorfront" was so powerful that until the soon arrival of the premiere of album no. 2, it was hard to recover from from such a great level of music. "Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" was released in 2007, maintained the very high level of its predecessor and showed that the quintet's ideas for such intense music had not disappeared.

The very short time separating "Terrorfront" and "Redesekration..." must make an impression in the context of extremely barbaric and maximally hateful black/death metal - few bands were reached THIS brutality like Infernal War. The band's extremely high form and amped up character were enough to their second longplay found its immediate outlet, i.e. a premiere, and at the same time it proved that the formula for brutality in a very satanic and hateful setting was not finished on the first album completely. What is quite interesting and funny... at first you can have slightly different conclusions about "Redesekration...". Well, in Infernal War's music, in addition to extreme speeds, surprisingly simpler, even punk-thrash, patterns appeared, which at first seem a bit too banal and out of place. Fortunately, they are easy to understand, they add catchiness (although at the cost of death metal accents) and a more raw atmosphere, and are a nice counterbalance to the constant blasting. Let me put it this way, while "Terrorfront" destroyed with brutality and precision, "Redesekration..." does it in a ruder and more old-school way. In both editions, however, the group comes off as convincing to a similar degree - the question is whether you prefer when they put more emphasis on black or death.

And the second longplay by Infernal War is more oriented towards black metal, although the monotonous tootling, poor production or relying on a pseudo-dramatizing atmosphere is not the right address here. The brutality performed by Infernal War is still impressive, sincere hatred erupts at every step and maniacal speeds often knock out, but the group does not forget about balanced melodicism, ideas for riffs, sophisticated and devastating solos on the fretboard, some plot twists (even though you know what prevails), and the aforementioned punk-like catchiness adds feistiness and makes the material easier to remember. This is perfectly proven by "Branded With Sacred Flames Of Gehinnom" (with a successful insert in Polish), "Extirpate", "Radical (Kill The Peace!)" and "Shatterer Of Liberty". There is also a special rarity on the album in the form of "Regime Of Terror", which features Pete Helmkamp from Angelcorpse, an important person for Infernal War, as the band he was involved in had a significant influence on the overall sound of the Częstochowa quintet. This solution is so good in this track, that it's easy to distinguish between the two screamers. A industrial-like clamp similar to the one on the debut also made it to this album, although its role is the same as on the "Terrorfront" - it's skipped and does not contribute much to the album.

"Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" is therefore a very successful continuation of the debut, which proves that Infernal War did not fit into the theory of one-shooter. On the second longplay, the high-sounded snare drum is missing (it became clearer - I was a bigger fan of the previous sound), the proportions have shifted towards black metal and the surprise is slightly smaller than on the first album, but the black/death performed by this quintet was still exceptional, hard to catch up with and had many wonderful, hateful hits. On "Redesekration..." there was therefore an almost equally qualitative dose of extreme as on "Terrorfront".

Rating: 9/10