Voidhanger - "Working Class Misanthropy" (2013)
Można by się pokusić o stwierdzenie, że im więcej wydawnictw ukazywało się pod szyldem Voidhanger tym coraz mocniej zacierała się granica ze stylem Infernal War - w pewnym momencie obie nazwy znajdywały podobne zastosowanie. Nie było z tym większego problemu, gdy i jeden i drugi zespół wypuszczał krążki w rozsądnych odstępach czasowych... aż tu nagle Voidhanger stał się bardziej płodnym zespołem. To również nie jest takim złym info, bo "Wrathprayers" i - jak lata kolejne pokazały - dalsze płyty brzmiały bardzo autentycznie, nie brakowało im świeżości i obfitowały w serię black/thrash/deathowych hitów, przez co większa ilość wydawnictw w tym typie oznaczała większe pole do radochy dla słuchaczy nastawionych na totalny oldschool. Następne ciosy, jak już wspomniałem, nadeszły bardzo szybko. Najpierw ukazała się epka "The Antagonist" z 2012 roku, która stanowiła skondensowany wpierdol w wykonaniu Voidhanger, natomiast w 2013 roku jej rozszerzona wersja, czyli drugi pełniak - "Working Class Misanthropy".
Następca "Wrathprayers" to kontynuacja tematów z debiutu w jeszcze bardziej chamskiej i bezpośredniej oprawie. Kogoś zaskoczyła taka postać rzeczy? Mam nadzieję, że nie, bo o taki progres przez regres tu właśnie chodzi. Drugi longplay Voidhanger nie oferuje większych zmian, ale nie zabrakło na nim świeżości i frajdy znanej z debiutu. Dostajemy metal bardzo żwawo zagrany i rzetelnie wyprodukowany (selektywnie, ale bez przesady), z dużą ilością diabła i obecnością kilku ikonicznych, filmowych cytatów oraz zawierający zróżnicowane zagrywki, dzięki czemu dynamika została zachowana, a motywy melodyczne nienachalnie wpadają w ucho.
Na "Working Class Misanthropy" również znalazło się sporo konkretnych kawałków, których należy wymagać po zespole, by były grane na żywo. W tym wypadku najbardziej błyszczą "Ilsa", "Scorpion", tytułowiec (zalatuje późnym Darkthrone zmieszanym z death metalem) i "A Song For Lennon", choć każdy z ośmiu zawartych numerów trzyma równy poziom, wyróżnia się osobną melodią i ma podobną porcję imponującej energii. Powyższe niosą, po prostu, największą dawkę hitowości i najmocniej przesiąknięte są tak pożądaną w tym stylu siarką. Słabiej za to wyważono próbę śpiewania po polsku, gdyż przeskoki bywają tu aż nadto wyraźne. Ktoś z zagranicy mógłby wręcz uznać te dwa utwory ("Uniesienie" i "Dni Szarańczy") za umieszczone przypadkowo oraz niezbyt zwarte z angielską częścią. Lepiej wypadają z kolei te skoczne punkowe rytmy, przy których można się nawet uśmiechnąć od dawki starych, dobrych czasów, gdy nie królowały podziały gatunkowe.
Całościowo, "Working Class Misanthropy" to bardzo dobra pozycja, która sensownie kontynuuje wszystko co zaczęte na "Wrathprayers", a przy tym nie jest kalką tamtej płyty. Panowie z powodzeniem dostarczyli tu podobnie czadową porcję black/thrash/deathu jak wcześniej, jednocześnie nie dodając zauważalnie większych nowinek, ale dbając o ozdobniki, które odróżniają utwory z dwójki na tle jedynki. Przy tak wąskim stylu, to niemała sztuka, nawet jeśli momentami trio mogło zaszaleć nieco gęściej i skusić się na więcej zwrotów akcji.
Ocena: 7,5/10
[English version]
One could be tempted to say that the more releases appeared under the Voidhanger name, the more blurred the line with the Infernal War style became - at some point both names were used in a similar way. There was no major problem with this, when both bands released albums in reasonable time intervals... until suddenly Voidhanger became a more prolific band. This is also not such bad news, because "Wrathprayers" and - as the following years showed - the next albums sounded very authentic, they did not lack freshness and abounded in a series of black/thrash/death hits, so more releases in this type meant more place for joy for listeners focused on total oldschool. The next shots, as I have already mentioned, came very quickly. First came the 2012 ep "The Antagonist", which was a condensed knockout by Voidhanger, followed in 2013 by its extended version, the second full-length - "Working Class Misanthropy".
The successor to "Wrathprayers" is a continuation of the themes from the debut in an even more vulgar and direct setting. Was anyone surprised by this form of things? I hope not, because this is exactly the kind of progress through regression that we are talking about. The second longplay by Voidhanger does not offer any major changes, but it does not lack the freshness and fun known from the debut. We get metal played very lively and reliably produced (selectively, but not excessively), with a lot of devil and the presence of several iconic, film quotes and containing varied patterns, by which the dynamics have been maintained, and the melodic motifs are unobtrusively catchy.
"Working Class Misanthropy" also features a lot of great tracks that should be expected from the band to be played live. In this case, the most brilliant are "Ilsa", "Scorpion", the title track (reminiscent of late Darkthrone mixed with death metal) and "A Song For Lennon", although each of the eight tracks on the album maintains an equal level, stands out with a separate melody and has a similar amount of impressive energy. The above tracks simply carry the largest dose of hits and are most permeated with the sulphur so desired in this style. On the other hand, the attempt to sing in Polish is less balanced, because the transitions here are all too obvious. Someone from abroad might even consider these two tracks ("Uniesienie" and "Dni Szarańczy") as placed randomly and not very coherent with the English part. The lively punk rhythms, which can even make you smile from a dose of the good old days, when genre divisions did not reign supreme, come off better.
Overall, "Working Class Misanthropy" is a very good album that sensibly continues everything that was started on "Wrathprayers", and at the same time is not a cheap copy of that album. The gentlemen have successfully delivered here a similarly awesome portion of black/thrash/death as before, while not adding any noticeable novelties, but taking care of the ornaments that distinguish the songs between these two albums. With such a narrow style, it's some kind of achievement, even if at times the trio could have gone a bit wilder and tempted themselves with more plot twists.
Rating: 7,5/10
Komentarze
Prześlij komentarz