Iperyt - "The Patchwork Gehinnom" (2017)

Czy trzeci album Iperyt był właściwie komuś do szczęścia potrzebny? Tak ogólnie to chyba nie bardzo, ale ci, którzy darzyli estymą wcześniejsze wydawnictwa, już jak najbardziej mogli wyczekiwać takiej pozycji z niecierpliwością. Nie będę ukrywał, mnie wystarczająco ukontentował "No State Of Grace", który wreszcie objawił talent Iperytu do agresywnej, industrialnej nawalanki, potrafiącej wyróżniać się na tle innych wariatów wyciskających ekstremę z komputera, więc w zasadzie drugiej takiej samej płyty nie potrzebowałem. I coś w tym jest, bo na "No State..." można wręcz odnieść wrażenie, że katowicki kwintet dotarł do ściany, bo coś bardziej kreatywnego i zróżnicowanego w tego typu hermetycznym stylu trudno będzie przebić. W rachubę wchodziło tylko nowe spojrzenie na gatunek, a... wiadomo jak to z tym jest, gdy oczekiwania zdążyły urosnąć do niebotycznych rozmiarów.

No i zgodnie z przewidywaniami, "The Patchwork Gehinnom" z 2017 roku jest słabszym krążkiem od swojego poprzednika. Nie ma tutaj niczego nowego i nieznanego dla Iperytu, ale nie znaczy to, że zespół zjechał dupą po równi pochyłej. Panowie nie zatracili swojego stylu z drugiego longplaya, który choć nie był jakiś totalnie oryginalny, to jednak dawało się go dość szybko rozpoznać i wciągał. Większych zmian na "The Patchwork Gehinnom" należy dopatrywać się z lupą, ale po dwóch-trzech odsłuchach przestaje to wadzić i kontynuowanie starszych patentów wychodzi kapeli bardzo dobrze, nie brak energii w wykonaniu (nawet od strony elektroniki) i - jak na ironię - wciąż brzmi to wszystko dosyć świeżo. Najmocniej wyróżnia się na trójce jej znacznie bardziej apokaliptyczno-hipnotyzujący nastrój całości względem poprzedniczki, na której przodowała industrialna nienawiść. I ja wiem, że anty-nastawieniem ci muzycy zyskiwali największą aprobatę, aczkolwiek w przypadku "The Patchwork..." jej kinowy klimat i lekkie odpuszczenie blastów (a raczej tego charakterystycznego hałasu, który robi automat), nadaje większej głębi i odkrywa nieco inną, ale równie złowieszczą twarz zespołu.

Takie albumy jak "The Patchwork Gehinnom" wciąga się jednym rzutem na tackę odtwarzacza (CD enjoyer). Okej, zdarzają się pojedyncze, słabsze i z jakąś niby-dramaturgią kawałki jak np. napompowany "From Nowhere To Nowhere" i niezbyt potrzebny sequel "Scars Are Sexy", ale nie wybijają one z rytmu, a to te lepsze zostają w pamięci najdłużej. O tym jak prezentuje się Iperyt w bardziej przebiegłym wydaniu świetnie dowodzą chociażby "What Man Creates", "Mindtaker", "With Eyes Wide Shut" oraz "These Walls (Have Seen)". Reszta składowych tej muzyki, czyli jakieś 70% krążka, to już Iperyt, o jakim bardzo dobrze można było się przekonać wcześniej. Jest więc mnóstwo brutalnej elektroniki, wściekłych wokali People Hatera, blackujących riffów z sensowną melodyką oraz duch rogatego w tych wszystkich industrialnych dźwiękach. Niby to niedużo jak na sześć lat wydawniczej przerwy, aczkolwiek słucha się tego albumu z zainteresowaniem i ten element, tj. solidne rzemiosło, zdaje się być tu najważniejszym. A w kontekście tak skrajnej stylistyki jak industrial black/death rzadko kiedy trafiają się przecież płyty warte poświęcenia im większej ilości czasu. "The Patchwork Gehinnom" to właśnie jedna z tych.

Ocena: 7/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Did anyone actually need a third Iperyt album to be happy? Generally speaking, not really, but those who held their earlier releases in high regard could certainly have been eagerly awaiting this release. I won't lie, I was sufficiently satisfied with "No State Of Grace" content, which finally revealed Iperyt's talent for aggressive, industrial brutality, capable of standing out from other madmen pushing extremes out of their computers, so basically, I didn't need another album like this. And there's something in it, because on "No State..." you might even get the impression that this quintet had hit a wall, because something more creative and diverse in this hermetic style would be hard to top. The only option was a fresh take on the genre, and... you know how it's when expectations have already increased dramatically.

And, as expected, 2017's "The Patchwork Gehinnom" is a weaker album than its predecessor. There's nothing new or unfamiliar here for Iperyt, but that doesn't mean the band has gone downhill. The guys haven't lost their style from their second lp, which, while not entirely original, was instantly recognizable and engaging. The major changes on "The Patchwork Gehinnom" require a magnifying glass, but after two-three listens, this ceases to be a drawback, and the band's continuation of older techniques proves very successful. There's no lack of energy in the performance (even in the electronica aspect), and - ironically - it all still sounds quite fresh. The third album's most striking feature is its significantly more apocalyptic and hypnotic overall atmosphere compared to its predecessor, which was dominated by industrial hatred. And I know that these musicians gained the most approval for their anti-attitude, although in the case of "The Patchwork..." its cinematic atmosphere and slight relaxation of the blast beats (or rather that characteristic noise made by the drum machine) gives it more depth and reveals a slightly different, but equally sinister face of the band.

Albums like "The Patchwork Gehinnom" are listened to in one sitting (CD enjoyer). Okay, there are individual, weaker tracks with a certain quasi-dramaturgy, like the pumped-up "From Nowhere To Nowhere" and the unnecessary sequel "Scars Are Sexy", but they don't break the rhythm, and it's the better ones that stick in the memory the longest. The more cunning nature of Iperyt is perfectly demonstrated by "What Man Creates", "Mindtaker", "With Eyes Wide Shut" and "These Walls (Have Seen)". The rest of the music, about 70% of the album, is the Iperyt you've already experienced. There's plenty of brutal electronics, People Hater's furious vocals, blackening riffs with sensible melodies, and the spirit of the devil in all these industrial sounds. It might not seem like much considering a six-year releasing silence, but the album is listenable and engaging, and that element, i.e. solid end result, seems to be the most important here. And in the context of a style as extreme as industrial black/death, albums worth devoting significant time to are rare. "The Patchwork Gehinnom" is one of those.

Rating: 7/10