Massacra - "Final Holocaust" (1990)

Francuską Massacrę zdążyła pokryć pewna warstwa kurzu, a przecież w dalszym ciągu wpływy tejże grupy przewijają się pośród kapel pragnących łupać oldschool, które chcą to robić z jeszcze większym wygarem niż Slayer czy Kreator. Od Francuzów bowiem czerpano garściami, choć nie zawsze inspirującym udawało się zachować tak wyziewną formułę co u bohaterów recki - stąd też efekty mogły się różnić. Massacra to jedna z tych esencjonalnych kapel, które odsłaniały wszystko co najlepsze w death/thrashu, gdzie jeden i drugi człon przenikały się mniej więcej na równi, a jednocześnie próg wejścia nie był przesadnie wysoki, zaś muzyka - jak wspominałem - zamiatała agresją wyginając kręgosłup. 

Początki tych Francuzów datuje się dosyć wcześnie, bo już na 1986 rok. Wykluwa się pierwszy, znaczący skład, wśród którego znaleźli się Pascal Jorgensen (bas/wokale), Jean-Marc Tristani (gitara), Fred "Death" Duval (gitara/okazjonalne wokale) oraz Christ Palengat (perkusja), powstają trzy taśmy demo (jeszcze w nieco innych konfiguracjach personalnych, np. na "Legion Of Torture" z 1987 Duval odpowiadał za... perkusję!), aż finalnie po kilku latach docierania się demówkami, w 1990 roku ukazuje się debiutancki album zatytułowany "Final Holocaust". I nie to, żeby od razu świat padł Francuzom do samych stóp, ale debiut Massacry wyraźnie zaznaczył, że kwartet stanie się istotnym zawodnikiem na mapie ekstremalnego metalu.

Pierwszy pełniak Massacry potrafi więc porządnie skopać zad i pięknie ukazuje od czego zespół dokładnie zaczynał. A Francuzi obrali sobie na początku thrash/death, w którym dało się odczuć dużą sympatię do "Terrible Certainty" oraz wczesnej (najwcześniejszej!) Sepultury, by później przesuwać te proporcje i akcenty po swojemu oraz - co za tym idzie - bardzo szybko wypracować własny styl. Na etapie "Final Holocaust", grupa wprawdzie jeszcze nie emanowała największą oryginalnością, ale jest im to tutaj jak najbardziej do wybaczenia, bo nadrabia oczywiście wykonanie i zaangażowanie kwartetu w muzykę. Z debiutu Massacry na każdym kroku (tak, również tam gdzie nie spidują), buha agresja i testosteron. Dostajemy zatem całą masę zadziornych riffów, zdziczałych wokaliz (growle Pascala Jorgensena przypominają bardziej wkurwioną wersję Davida Vincenta z Morbid Angel, natomiast Fred Death celuje w wyższe rejestry), prostych, ale żwawych rytmów oraz młodzieńczej werwy, przez co nawet jeśli miejscami potrafi wkraść się toporność, to grupa nadrabia energią, solówkowym wymiataniem (już wtedy stopień trzepanki gitarowej robił wrażenie) oraz nienawistnym konceptem. Niezła jest też produkcja, która pomimo surowego charakteru nie ma problemów z czytelnością oraz dobrze podtrzymuje siarczysty (ale nie blackowy) klimat całości krążka.

W które utwory najlepiej wjechać na "Final Holocaust"? Wiadomo, że we wszystkie, bo tak się słucha takich płyt, ale wtedy recenzja byłaby stanowczo za krótka lub niezbyt treściwa. Najmocniej w tym zestawieniu zakotwiczają się moim zdaniem "War Of Attrition", "Sentenced For Life", "The Day Of Massacra", "Apocalyptic Warriors" (orkiestracja zmyłką à la "Fight Fire With The Fire"?) oraz tytułowiec, w których odsłaniają się wszystkie ówczesne atuty zespołu, tj. thrashowa chwytliwość, deathowa wyziewność i zabójczy klimat. Pozostałe z kawałków nie odstają od powyższych znacząco, dlatego o drastycznych nierównościach także możemy tutaj zapomnieć. Materiał jest cholernie zwarty, a bardziej prymitywne fragmenty nie wytrącają myślami na przełączenie w kierunku czegoś brutalniejszego.

Finalny Holokaust w chwili premiery wzbudził niemałe zainteresowanie i nie dziwota, że w mig zmotywował zespół do zmajstrowania kontynuacji. Dziś płyta ta również powoduje bardzo pozytywne odczucia. Na swoim debiucie, Francuzi z Massacry pokazali świetną interpretację thrash/deathowego łojenia, a zarazem zaznaczyli potencjał na stworzenie własnego stylu. Okej, "Final Holocaust" może nie miał takiej siły rażenia co zyskująca wówczas na sile fala death metalu (zwłaszcza ta z Ameryki), aczkolwiek w niczym to nie ujmuje jakości oraz szczerości płynącej z tej muzyki. A mocniejszy cios przyszedł już raptem rok później.

Ocena: 8/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

A layer of dust has already covered the French band Massacra, yet their influences still resonate among bands eager to play old-school metal, striving to do so even more fervently than Slayer or Kreator. The French band was a source of inspiration, though not always the inspiring ones managed to maintain the same volatile formula as the Massacra - hence the varying results. Massacra is one of those essential bands that showcased the best of death/thrash metal, where both elements intertwined more or less equally, yet the entry wasn't excessively high, and the music - as I mentioned - was spine-chilling with aggression.

The beginnings of this French band date back quite early, to 1986. The first significant line-up was formed, featuring Pascal Jorgensen (bass/vocals), Jean-Marc Tristani (guitar), Fred "Death" Duval (guitar/occasional vocals) and Christ Palengat (drums), followed by three demo tapes (with slightly different line-ups; for example, on 1987's "Legion Of Torture" demo Duval was responsible for... drums!), and finally, after several years of demos, their debut album, "Final Holocaust", was released in 1990. And not that the world fell at the French band's feet immediately, but Massacra's debut clearly indicated that the quartet would become a significant player on the extreme metal scene.

Massacra's first full-length album is truly kick-ass and beautifully illustrates the band's origins. The Frenchmen initially embraced thrash/death, with a strong affinity for "Terrible Certainty" and early (earliest!) Sepultura, only to later shift these proportions and accents in their own way, quickly developing their own unique style. While the band wasn't yet at their peak of originality on "Final Holocaust", this is entirely forgivable here, as the quartet's results and attitude to the music make up for it. Massacra's debut is brimming with aggression and testosterone at every turn - yes, even where they're not speeding. What we get is a whole host of feisty riffs, feral vocals (Pascal Jorgensen's growls are reminiscent of a more pissed-off version of David Vincent from Morbid Angel, while Fred Death excels in the higher registers), simple yet lively rhythms, and youthful verve. Even if a clumsiness creeps in at times, the band makes up for it with energy, blistering solos (Jean-Marc Tristani was already impressive back then), and a hateful concept. The production is also quite good, though, despite its raw nature, it manages to be clear and strengthens the album's sultry (but not black metal) atmosphere well.

Which songs are best to explore on "Final Holocaust"? Of course, all of them, because that's how albums like this are listened to, but then the review would be far too short or lacking in substance. The strongest tracks on this list, in my opinion, are "War Of Attrition", "Sentenced For Life", "The Day Of Massacra", "Apocalyptic Warriors" (the orchestration is a bit of a "Fight Fire With The Fire" kind of trick?) and the title track, which reveal all the band's advantages at the time: thrashy catchiness, death metal volatility and a killer atmosphere. The remaining tracks don't differ significantly from the above, so we can forget about any drastic unevenness here. The material is incredibly cohesive, and the more primitive patterns don't make you think of switching to something more brutal.

"Final Holocaust" generated considerable interest upon its release, and it's no surprise that it immediately motivated the band to work on a follow-up. Today, the album still evokes very positive reactions. On their debut, the French band Massacra showcased a brilliant interpretation of thrash/death metal, while also demonstrating their potential to create their own style. Okay, "Final Holocaust" may not have had the explosive power of the then-gaining wave of death metal (especially from America), but that doesn't diminish the quality and sincerity of the music. A more powerful blow came just a year later.

Rating: 8/10