Napalm Death - "The Code Is Red... Long Live The Code" (2005)
Napalm Death po wydaniu "Enemy Of The Music Business" i "Order Of The Leech" złapali drugą młodość? No, można coś takiego powiedzieć. Na pewno powrót do formy był u nich imponujący i nie wiązał się z tanimi sentymentami, zaś samo granie Brytyjczyków mocno zyskało na konkretach i nie brakowało mu świeżości, co jest o tyle ciekawe, że to domena bardziej charakterystyczna dla młodszych adeptów hałasowania niż dla weteranów ekstremy. Po dwóch mocnych strzałach z 2000 i 2002 roku, zespół nie zamierzał więc poprzestawać oraz - jak prawie nikt - dostał kolejnego, wydawniczego boosta. Otóż, w 2004 roku pojawił się coverowy "Leaders Not Followers: Part 2" (obszerny sequel do epki z 1999 roku), natomiast już rok później premierowy "The Code Is Red... Long Live The Code", który był czymś na kształt łącznika z... następnym longplayem!
Nie oznacza to, że jedenasty ("Leaders Not Followers: Part 2" traktuję jako ciekawostkę) album Napalm Death to płyta z cyklu tych przejściowych czy do pominięcia. Już wyprowadzam z tego karygodnego błędu! "The Code Is Red... Long Live The Code" to kolejny, bardzo dobry pełniak w dorobku Brytoli, na którym zawodowo utrzymano death-grindową furię i przełożono ją na szereg czaderskich, ciekawie zaaranżowanych oraz zapadających w pamięć (przeważnie) szybkich strzałów. Brutalnej muzyce zresztą nie powinny być straszne wolniejsze, klimatyczne czy bardziej melodyjne fragmenty, jeśli stosuje się je z głową i bez zacierania agresji, a Napalm Death zupełnie nie trzeba powtarzać tej tezy dwa razy, czego dowodem właśnie zawartości jedenastego longplaya. W porównaniu do poprzednika, "The Code..." ma jeszcze tę istotną przewagę, że znacznie lepiej od niego brzmi, ma większą wyrazistość i dłużej zatrzymuje uwagę do samego końca.
Nie byłoby to wszystko możliwe bez dobrych kompozycji. Grupa w uszczuplonym składzie (w zasadzie już bardziej brytyjsko-amerykańskim), dowiozła tu szereg agresywnych, hiciarskich i klasycznie napalmowych ciosów, które w niczym nie ustępują starszym nagraniom. Jest tego sporo, bo zajebistością ociekają chociażby "All Hail The Grey Dawn", tytułowy, "Pay For The Previlege Of Breathing", "Silence Is Deafening" czy "Vegetative State", które odznaczają się nadludzką intensywnością, znakomitymi riffami, pełnym zaangażowania wokalizami (to akurat standard) oraz dużą dawką energii, przez co słychać, że zespół czerpał z tych utworów niemałą frajdę. Równie interesującą kwestią są zaproszeni goście na płytę. W "Instruments Of Persuasion" i "Sold Short" znalazł się Jamey Jasta z Hatebreed, który zrobił zaskakująco świetny, bo w deathowym stylu, duet z Barneyem, natomiast w "Pledge Yourself To You" zawitał nie kto inny jak Jeff Walker z tkwiącego jeszcze w nostalgicznych wspominkach Carcass, który ubarwił utwór swoim charakterystycznym wrzaskiem. Jest też bardzo dobry "The Great And The Good", bo zespół nagina w nim mocno na punkowo, do którego zaproszono Jello Biafrę z Dead Kennedys, ale fanem jego wokali nie jestem - mimo że obiektywnie są pewnie nieźle dopasowane do całości.
Na koniec mamy jeszcze dwie sztuki odmieńców w stylu eksperymentalnych czasów Napalm Death, a są to walące psychodelią "Morale" (w industrial rockowym wydaniu) oraz "Our Pain Is Their Power" (w ambientowym wydaniu). O ile pierwszy ciekawie zamyka krążek i oddaje atmosferę grozy w guście Swans, tak drugi już jest niezbyt angażującym plumkaniem i za wiele do płyty nie wnosi. Nie mniej, takie klimatyczne zwieńczenie albumu spina się całkiem naturalnie z jego brutalną częścią i nie czuć przeskoku.
"The Code Is Red... Long Live The Code" to zatem kolejna wyśmienita pozycja w obszernym katalogu Napalm Death, która lokuje się na podobnym pułapie co ich klasyka, a jednocześnie - co cieszy dodatkowo - powstała już w latach, gdy zespół stanowił bardzo silną markę ekstremy na całym świecie. Zasługa w tym oczywiście świetnych utworów, ale również rzadzkiej sztuki łączenia pasji w komponowaniu nowych kawałków z regularnym życiem w trasach. W bardzo pozytywnym odbiorze "The Code..." nie przeszkadza również mniej spektakularne zakończenie albumu, brak większych nowości czy wizyta jednego, średnio potrzebnego gościa. Napalm Death są mistrzami w death-grindowym fachu i ten longplay temu dowodzi.
Ocena: 9/10
[English version]
Did Napalm Death rejuvenate after the release of "Enemy Of The Music Business" and "Order Of The Leech"? Well, you could say so. Their return to form was certainly impressive and not related to cheap sentimentality, while the Brits' sound itself gained significantly in substance and didn't lack freshness, which is interesting because this is the domain more characteristic of younger bands than veterans of extreme music. After two strong hits from 2000 and 2002, the band didn't intend to stop and - like almost no one else - got another release boost. In 2004, they released the cover album entitled "Leaders Not Followers: Part 2" (a comprehensive sequel to the 1999 ep), and a year later, the premiere of "The Code Is Red... Long Live The Code", which served as a kind of bridge to... the next album!
This doesn't mean that the eleventh (I treat "Leaders Not Followers: Part 2" as a curiosity) Napalm Death album is a transitional or skippable album. I'm already correcting this grievous mistake! "The Code Is Red... Long Live The Code" is another excellent full-length from the Brits, expertly capturing the death-grind fury and taking it into a series of blistering, interestingly arranged, and memorable, fast-paced tracks. Brutal music shouldn't be intimidated by slower, atmospheric, or more melodic passages, as long as they're used thoughtfully and without compromising the aggression, and Napalm Death doesn't need to repeat this point twice, as evidenced by the content of their eleventh full-length. Also, compared to its predecessor, "The Code..." has better sound, is more expressive, and holds your attention longer until the very end.
None of this would have been possible without great songs. The band, with a reduced line-up (actually more British-American), has delivered a series of aggressive, catchy and classic Napalm Death-infused hits that are in no way inferior to their older recordings. There's plenty of that, as "All Hail The Grey Dawn", the title track, "Pay For The Previlege Of Breathing", "Silence Is Deafening" and "Vegetative State" are all full of awesomeness. They're characterized by superhuman intensity, excellent riffs, expressive vocals (a standard asset), and a high dose of energy, making it clear that the band had a lot of fun with these tracks. Equally compelling are the guest appearances on the album. "Instruments Of Persuasion" and "Sold Short" featured Jamey Jasta of Hatebreed, who did a surprisingly great, death metal-style duet with Barney, while "Pledge Yourself To You" featured none other than Jeff Walker of Carcass, still stuck in the nostalgia of memories, who embellished the track with his signature screaming. "The Great And The Good" is also very good, as the band leans heavily into punk, featuring Jello Biafra of Dead Kennedys, but I'm not a fan of his vocals - even though objectively they're probably well-suited to the overall sound.
Finally, we have two more uncommon tracks in the style of Napalm Death's experimental era: the psychedelic-laden "Morale" (with an industrial rock vibe) and "Our Pain Is Their Power" (with an ambient vibe). While the former caps off the album captivatingly, capturing the atmosphere of Swans-esque menace, the latter is a rather uninvolving track and doesn't add much to the album. Nevertheless, this atmospheric conclusion to the album flows seamlessly into its brutal opening, leaving no feeling of a cliffhanger.
"The Code Is Red... Long Live The Code" is another excellent addition to Napalm Death's extensive catalog, one that sits on a similar level to their classics, while also - and this is even more encouraging - being written during the band's time as a globally renowned extreme metal band. This is due, of course, to the excellent songs, but also to the rare art of combining the passion for composing new material with a life spent on the tours. The overwhelmingly positive reception of "The Code..." isn't hampered by the album's less spectacular ending, the lack of major new patterns or the arrival of one rather insignificant guest. Napalm Death are masters of the death-grind and this album proves it.
Rating: 9/10
Komentarze
Prześlij komentarz