Massacra - "Humanize Human" (1995)

Z wielkim bólem przechodzi mi rozpoczynać tak recenzję, ale francuzka Massacra w zaledwie dwa lata po "Signs Of The Decline" - w dość kuriozalnym stylu - postarała się, by tytuł trzeciej płyty odnalazł swoje faktyczne odzwierciedlenie na "Sick". Po ukazaniu się czwórki, Francuzi głodni byli jednak dalszych, niespójnych odjazdów i chwytania się popularnych rozwiązań w ówczesnym, gitarowym mainstreamie, dlatego zaledwie rok kazali czekać na album, po którego zawartości poprzedni krążek... jawił się jako przystawka przed daniem głównym! Na pełniaku nr 5 grupa bowiem dała taki popis, że kwartet (z nowym perkusistą Björnem Cruggerem) ukierunkował się w jeszcze głębsze dno niż na "Sick". Jeśli więc wydawało się, że gorzej niż na czwórce być nie może, z pomocą (?) przybywa "Humanize Human" z 1995, który jest jeszcze większą porcją niestrawności niż jego starszy o rok konkurent.

Gdy na "Sick" ostały się szczątkowe wpływy thrash metalu i jakieś echa kilku patentów z "Signs Of The Decline", tak na "Humanize Human" dostajemy kolejną metamorfozę, ale taką, przy której znalezienie punktów wspólnych ze starszymi nagraniami graniczy z cudem. I nie to, że problemem ze strony Francuzów jest skręcenie w heavy/groove/alternative metal na całego, bo jeśli z takich dźwięków płyną hity, energia oraz klimat, to da się mieć co do takiego podejścia zrozumienie bądź tolerancję, ale tutaj? Na "Humanize Human"? Cóż, wkraczamy na terytoria, gdzie zespół pomimo bardziej przystępnego stylu męczy się swoim lżejszym graniem, brakuje mu zamysłu na chwytliwość, a rozsiane ciekawsze zagrywki po albumie są dość losowe lub wokół straszliwie zamulonych, około-grunge'owych motywów. 

W wielu fragmentach czuć, że Massacra chciała być tu grooviastą wersją Alice In Chains i Soundgarden, aczkolwiek kiepsko za tym poszły pomysły na dynamikę, melodie, wciągający klimat i połączenie tego w jedność - całość ciągnie się jak gluty zimową porą i nie ma za grosz tamtej depresyjnej aury. Co ciekawe, tym razem dopięto, by wokale pasowały do stylistyki, ale efekt - jak na złość - znów nie jest powalający. Głównym śpiewakiem został Pascal Jorgensen, który brzmi jak grunge'owy Tom Araya. Niestety, wokalizy wypadają straszliwie jednostajnie, tj. przeważa irytujące wycie lub próby budowania klimatu niby-szeptem. Nie ma więc sensu pastwić się nad tym jaka kiepścizna stanowi ten album. W takich kawałkach jak "Mad To Be Normal", "Feel Unreal" i "Need For Greed" można znaleźć ciekawsze, kołyszące patenty, ale to z grubsza tyle z (naciąganych) plusów - te utwory również kuleją pod kątem spójności i niewiele mają wspólnego z potęgą Massacry. Można z kolei pochwalić produkcję, choć tak tłustego soundu jak na "Sick" tutaj nie osiągnięto. 

Najbardziej jednak zastanawia co pokierowało kapelą w taki a nie inny sposób, że zdecydowali się wydać na tyle nieinteresującego gniota. Tego prawdopodobnie już się nie dowiemy, bo w dwa lata od premiery "Humanize Human" odszedł z tego świata mózg Massacry, czyli Fred "Death" Duval. W tzw. międzyczasie, a dokładnie w 1996 roku udało mu się jeszcze wydać album z projektem Zero Tolerance (może właśnie lepiej byłoby wrzucić "Sick" i "Humanize Human" pod tamten szyld?), natomiast zakładając bardziej optymistyczny scenariusz od - niestety - tego wiadomego, to Massacra zapewne kontynuowałaby serię krążków rozczarowujących, by po wielu latach powrócić do brzmień, za które ludzie ich szczerze uwielbiają. Francuzka Massacra najlepsza była na swoich pierwszych trzech albumach i tak już pozostanie.

Ocena: 2/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

It's painful to start review like this, but just two years after "Signs Of The Decline", the French band Massacra - in a rather bizarre fashion - made sure the title of their third album found its actual reflection on "Sick". After the release of their fourth album, however, Fred Death's band were hungry for further, inconsistent departures and for adopting popular solutions from the then-current guitar mainstream, so they made us wait a mere year for an album whose contents made the previous album... seem like an appetizer before the main course! On full-length album no. 5, the band put on such a performance that the quartet (with new drummer Björn Crugger) focused for an even bigger crap than on "Sick". So, just when it seemed like things couldn't get any worse than on their fourth album, 1995's "Humanize Human" comes to the rescue (?), an even bigger serving of indigestion than its year-older rival. 

While "Sick" featured residual thrash metal influences and echoes of a few "Signs Of The Decline" influences, "Humanize Human" presents another metamorphosis, but one that makes finding common ground with older recordings almost impossible. And it's not that the French band's problem is veering into full-blown heavy/groove/alternative metal, because if hits, energy, and atmosphere flow from such sounds, then one can understand or tolerate such an approach, but here? On "Humanize Human"? Well, we're entering a territory where the band, despite their more accessible style, have become bored with their lighter playing and the more interesting catchy parts scattered throughout the album are rather random or centered around terribly vague grunge themes.

In many fragments, you can feel that Massacra wanted to be a groovy version of Alice In Chains and Soundgarden, although the ideas for dynamics, melodies, engaging atmosphere, and the combination of all these elements were poorly adapted - the whole album wanders aimlessly and has no trace of that depressing aura. Interestingly, this time the vocals were composed to fit the style, but the result - unfortunately - is once again less than impressive. The lead singer is Pascal Jorgensen, who sounds like a grunge version of Tom Araya. Unfortunately, the vocals are terribly monotonous, dominated by irritating howls or attempts to build atmosphere with a quasi-whisper. So there's no point in analyzing over how poorly this album is. There are more interesting, swinging patterns to be found in tracks like "Mad To Be Normal", "Feel Unreal" and "Need For Greed", but that's about it for the (exaggerated) positives - these tracks also lack cohesion and have little in common with the older power of Massacra. On the other hand, the production deserves praise, although the album does not match the richness of the sound of "Sick".

What's most puzzling, however, is what made the band to release such uninteresting trash. We'll likely never know, as two years after the release of "Humanize Human", Massacra's mastermind, Fred "Death" Duval, passed away. In the meantime, specifically in 1996, he managed to release an album with the Zero Tolerance project (perhaps it would be better to release "Sick" and "Humanize Human" under that name?), but assuming a more optimistic scenario than the unfortunately known one, Massacra would likely have continued their cycle of disappointing albums, only to return years later to the sound people truly love them for. The French band Massacra were at their best on their first three albums, and that's how it will remain forever.

Rating: 2/10