Napalm Death - "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" (2020)
Biorąc pod uwagę jak często potrafiły ukazywać się w XXI w. kolejne, nowe albumy Napalm Death jakoś niespecjalnie dziwi, że ekipa Shane'a Embury'ego zdecydowała się nieco przyhamować. Z tym, że to przyhamowanie też należałoby doprecyzować, bo jeśli uwzględni się, że od czasu wydania "Apex Predator - Easy Meat" do longplaya z 2020 roku trafiła się w 2018 roku bardzo atrakcyjna kompilacja pt. "Coded Smears And More Uncommon Slurs" z sensownym, produkcyjnym szlifem nagrań pochodzących z różnych lat, to w zasadzie... grupa wzięła kilka głębszych oddechów, następnie, działała już po staremu, ot co. Mowa przecież o urodzonych pracusiach (pracoholikach?). Cieszy jednak, że pośród tak rozbudowanej dyskografii "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism", szesnasty longplay w dorobku Napalm Death, pojawił się całkiem sprawnie i przyniósł on kolejne rozwiązania, które nie pojawiały się przy użyciu takich samych palet jak w przeszłości.
Budzi to ogromny szacunek, bo zamysł na swoje charakterystyczne, intensywne granie w 2020 roku Napalmów wciąż nie opuściło. Nie chodzi o totalnie nową jakość, ale o nie gasnącą pasję, porażającą brutalność (deklasując niektórych kolegów po fachu), zamysł na riffy (nie pomylicie tych utworów ze starociami), otwartość na mniej typowe dźwięki i umiejętne wkomponowanie tego w ekstremę, a także zwyczajny polot, świeżość i brak napinki w tak wykonywanym death-grindzie. Nie czuć po tej płycie, żeby ktokolwiek z zespołu nagrywał ten album w celach wypełnienia swoich kontraktowych obowiązków.
Na "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" każdy z muzyków udowadnia, że komponowanie wciąż ich jara i pomysły nie opuszczają, a to równa się z masą świetnych partii gitarowych, imponującą brutalnością (co z biegiem czasu przychodzi niby coraz ciężej), zawodowo wypluwającym płuca Barneyem, niebywałą energią, talentem do tworzenia dynamicznych i płynnie przychodzących utworów, naturalną i nieprzedobrzoną produkcją oraz haczykami, które każą do siebie wracać i nie są powielaniem tego co już znamy. W skrócie, wiadomo kto gra, a wciąż pojawiają się inne konfiguracje i odmienność względem starszych płyt.
Zgodnie z wcześniej postawioną w moich recenzjach tezą, Napalm Death podtrzymują wydawanie naprzemienne bardziej i mniej tradycyjnych krążków w swojej karierze. W przypadku "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" stanęło na tym drugim, ale to oczywiście świadczy o Napalm Death tylko na plus, bo kwartet nie zapomina o swojej markowej brutalności, a jednocześnie przemyca sporo niekonwencjonalnych patentów i słychać, że bawi się takim miksowaniem przednio. Mamy chociażby bezlitosne, wściekłe i nośne "Zero Gravitas Chamber", "Fuck The Factoid", tytułowy, "That Curse Of Being In Thrall" i "Fluxing Of The Muscle", połączenie hiciarstwa z "Fear, Emptiness, Despair" w "Contagion", solidny groove w "Invigorating Clutch" czy totalne dziwactwa pod postacią "Amoral" (industrial rockowego wymiatacza w typie Killing Joke), niemal w całości zaśpiewanego po francusku "Joie De Ne Pas Vivre" (pod kątem schizolskiej atmosfery, takiego kawałka wcześniej Napalm Death nie mieli) i podniosłego, a zarazem mocno industrialnego "A Bellyful Of Salt And Spleen". Pełen pakiet różnorodności, ale bez utraty tożsamości czy skakania po zbyt odległych od siebie przegródkach. Noo, może "Amoral" zdaje się być nieco wyrwanym z kontekstu, aczkolwiek zdecydowanie bardziej z powodu średnio korzystnego ułożenia w trackliście pomiędzy brutalnymi ciosami niż słabszego poziomu.
Na pytanie czy Napalm Death na szesnastym krążku dowieźli znakomity materiał należy z marszu odpowiedzieć twierdząco. "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" to kolejny świetny longplay w ich dorobku, który zatrzymuje uwagę na długo, poziomem lokuje się na miarę klasyki oraz perfekcyjnie oddaje jak szeroka jest stylistyka Napalmów, pomimo poruszania się pośród death-grindu. Cholernie rzadko przydarza się, by dużo nowszy pełniak mógł przyćmić starsze materiały, ale "Throes..." jest na tyle atrakcyjnym, wciągającym i czaderskim albumem, że kilku innym, ważnym płyciwom właśnie w ten sposób depcze on po piętach.
Ocena: 9/10
[English version]
Considering how frequently Napalm Death albums have been released in the 21st century, it's not particularly surprising that Shane Embury's band has decided to slow down a bit. However, this slow down should also be clarified, because if you consider that since the release of "Apex Predator - Easy Meat" and the 2020 lp, a very attractive compilation titled "Coded Smears And More Uncommon Slurs" appeared in 2018, featuring sensible production work from various years, then basically... the group took a few deep breaths and then, back to work as usual, that's what we're talking about. Well, we're talking about born workaholics, after all. However, it's pleasing that amidst such an extensive discography, "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism", the sixteenth longplay in Napalm Death's discography, appeared quite smoothly and brought new solutions that did not appear using the same palettes as in the past.
This commands enormous respect, as Napalm Death's commitment to their signature, intense sound remains intact in 2020. It's not about a completely new quality, but rather about everlasting passion, stunning brutality (outperforming some of their peers), a keen eye for riffs (you won't go wrong with these tracks compared to oldies), an openness to less typical sounds and a skillful integration of them into extremes, as well as the sheer panache and freshness in this kind of death-grind. It doesn't feel like anyone in the band recorded this album to fulfill their contractual obligations.
On "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism", each musician proves they're still passionate about composing and that their ideas are constantly flowing. This is matched by a wealth of brilliant guitar parts, impressive brutality (which seems to get harder over time), Barney professionally pumping out his lungs, incredible energy, a talent for creating dynamic and fluid songs, natural and unfussy production, and hooks that keep you coming back for more without rehashing what you've already heard. In short, it's clear who's playing, yet the different configurations and differences from older albums keep popping up.
As I've previously argued in my reviews, Napalm Death have maintained a pattern of alternating between more and less traditional albums throughout their career. In the case of "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism", they opted for the latter, but this, of course, speaks only positively for Napalm Death, as the quartet maintains its trademark brutality while simultaneously incorporating a number of unconventional solutions, and it's clear they're having a blast with this type of mixing. We have, for example, the ruthless, furious, and resonant "Zero Gravitas Chamber", "Fuck The Factoid", the title track, "That Curse Of Being In Thrall" and "Fluxing Of The Muscle", the combination between hits and "Fear, Emptiness, Despair" vibes in "Contagion", the solid groove in "Invigorating Clutch", and utter oddities like "Amoral" (an industrial rock blaster in the vein of Killing Joke), "Joie De Ne Pas Vivre" sung almost entirely in French (in terms of schizophrenic atmosphere, Napalm Death hadn't had a track like that before), and the sublime yet intensely industrial "A Bellyful Of Salt And Spleen". A complete package of diversity, but without losing its identity or jumping between compartments that are too far apart. Well, maybe "Amoral" seems a bit out of context, although it's definitely more due to its moderately favorable placement in the tracklist between brutal blows than to its weaker quality.
The question of whether Napalm Death have delivered outstanding material on their sixteenth album should be answered immediately in the affirmative. "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism" is another excellent longplay in their catalog, one that holds your attention for a long time, boasting a level of quality comparable to classics, and perfectly reflects how broad the Napalms' style is, despite its entrenched in death-grind. It's really rare for a much newer full-lengths to outshine older materials, but "Throes..." is such an engaging and powerful album that it may surpass several other, more important releases in this aspect.
Rating: 9/10
Komentarze
Prześlij komentarz