Zero Tolerance - "Zero For All" (1996)
"Humanize Human" nie był ostatnim albumem w uniwersum Francuzów z Massacry. W macierzystej kapeli najwyraźniej przerzucenie się na miks groove metalu, hard rocka i grunge'u to było wciąż za mało, przez co jeden z jej założycieli, czyli Fred "Death" Duval, postanowił stworzyć nowy, jeszcze inny projekt. Już w 1995 roku powołany do życia (sic!) został twór o nazwie Zero Tolerance, w którego w skład wchodzili raczej dość anonimowi Tom Berger i Daniel Klein odpowiadający za szeroko pojętą elektronikę i sample, ówczesny, bardziej znany, drugi gitarzysta Massacry, tj. Jean Marc Tristani oraz oczywiście Fred Death, tym razem obejmujący wyłącznie wokale. Ich jedyny album pt. "Zero For All" z 1996 roku to również skok w kierunku muzyki niezbyt zorientowanej na ekstremalne brzmienia, ale w tym przypadku mającą tę mocną przewagę, że wypuszczoną pod osobnym szyldem.
Z jakiegoś dziwnego powodu, projektowi Zero Tolerance przypisano łatkę industrial thrash metalu. Wygląda jednak na to, że ktoś tu wyrządził sporego psikusa w kategoryzacji - kiepsko pasuje ona do kompletnego opisu tego grania. Industrial, a owszem, ale thrash metal, za cholerę nie. Dosłownie parę piłowanych riffów to nic co od razu wpływa na tak nietypowe rozszerzanie przegródki. W każdym razie, Zero Tolerance, choć przez większość nieznany/pominięty, celuje w mocno elektroniczny i syntetyczny metal, trochę kojarzący się z krzyżówką Godflesh, The Prodigy oraz... elektronicznie odświeżonego Samaela. Zbieżność to totalnie przypadkowa, ale dobrze obrazuje obrany styl, z tą różnicą, że Zero Tolerance oferują wydanie takiego industrialu wyraźnie mniej podniosłe, prostsze i bez radykalnych form. Nie jest to więc granie dla każdego, a już na pewno nie dla purystów, bo z ekstremą ten projekt ma niewiele punktów wspólnych, aczkolwiek najważniejszym atutem "Zero For All" jest to, że bez względu na podziały stylistyczne słychać na nim więcej życia i chęci niż na dwóch ostatnich anty-dziełach Massacry razem wziętych.
Przepis na muzykę Zero Tolerance nie był jakiś wymyślny, ale potrafił przyciągnąć uwagę. Panowie, bez udziału realnego pałkera, połączyli szereg transowych rytmów i klawiszowych plam z solidnie ciosanymi riffami, intrygującym klimatem oraz mocno zróżnicowanymi i konkretnymi wokalizami. Szczególnie Duval tutaj błyszczy, bo tak szerokiej gamy wokali w macierzystej kapeli nie ujawnił światu wcześniej. Jego możliwości były imponująco spore - od growli, po skandowanie, deklamacje i czysty śpiew. To z kolei świetnie ubarwia te fragmenty, gdzie instrumentalnie dzieje się mniej lub całość wymaga większej chwytliwości. O pozostałej części ekipy jednak też nasuwają się pozytywne odczucia. Tom Berger i Daniel Klein na każdy utwór mają osobny pomysł na elektronikę (nawet jeśli zdarzy im się zalecieć sztampą rodem z b-klasowych filmów tamtych lat), natomiast Jean Marc Tristani, mimo że można zapomnieć o jego nie tak dawnej finezji (solówek na całym albumie są tylko dwie!), sensownie dobarwia w tle muzykę metalowym ciężarem. Posłuchajcie "I Accuse", "A War Is Born", "Hear Me" czy "Freedom No More", a złapiecie kontekst dlaczego to, z pozoru niezbyt interesujące i monotonne granie, płynie sobie bez przeszkód i na ile ma charakterystycznego frontmana.
Jedyny album w bardzo króciutkiej historii projektu Zero Tolerance to longplay może nie jakiś super wyśmienity i niebędący szczytem oryginalności, ale niedrażniący ucha i po którym słychać realną pasję. Na "Zero For All" trafił industrialny metal w odsłonie dość pomysłowej i wykonanej z nieco większym rozmachem od średniej gatunkowej, przez co nawet gdy trafiają się nudne fragmenty (jak np. w rozwleczonym "I Want You" czy "Down You Go"), to w mig pojawiają się partie dużo bardziej energiczne i o unikatowym, cyfrowo-apokaliptycznym klimacie. Był zatem niezły potencjał, ale jego rozwinięcie przekreśliła śmierć Duvala w 1997 roku, a to oznaczało koniec zarówno Zero Tolerance, jak i Massacry. Szkoda też, że w latach późniejszych pozostali muzycy z tych zespołów nie zdecydowali się kontynuować nowych przedsięwzięć - być może powstałaby kolejna porcja interesujących płyt.
Ocena: 6,5/10
[English version]
"Humanize Human" wasn't the last album in the Massacra universe. Apparently, the band's transition to a mix of groove metal, hard rock and grunge wasn't enough, so one of its founders, Fred "Death" Duval, decided to create a new, yet different project. Already in 1995, a band called Zero Tolerance was formed, featuring the rather anonymous Tom Berger and Daniel Klein, responsible for electronics and samples, Massacra's then-more-known second guitarist, Jean Marc Tristani, and, of course, Fred Death, this time exclusively on vocals. Their album, "Zero For All", from 1996, also marked a leap into music not particularly focused on extreme sounds, but in this case, it had the distinct advantage of being released under a separate name.
For some strange reason, the Zero Tolerance project has been described as industrial thrash metal. However, it seems someone played a major prank with the categorization - it doesn't quite fit the full description of this music. Industrial, yes, but for fuck's sake, not thrash metal. A few sawed-off riffs aren't enough to immediately expand the genre. In any case, Zero Tolerance, though largely unknown or overlooked, excels at a heavily electronic and synthetic metal sound, somewhat reminiscent of a cross between Godflesh, The Prodigy, and... an electronically reimagined Samael. The similarity is entirely coincidental, but it clearly illustrates the chosen style, with the difference that Zero Tolerance offer a distinctly less elevated, simpler and less radical version of this industrial sound. So it's not a music for everyone, and certainly not for purists, as this project has little in common with the extreme, although the most important advantage of "Zero For All" is that, regardless of stylistic divisions, you can hear more life and desire on it than on the last two anti-works of Massacra combined.
Zero Tolerance's musical formula wasn't anything fancy, but it certainly captured the attention. Without a real drummer, the guys combined a series of trance rhythms and keyboard flourishes with solidly crafted riffs, an intriguing atmosphere and highly varied and distinct vocals. Duval particularly shines here, having never before revealed such a wide vocal range to the world in this band. His range was impressive - from growls to hardcore-like vocals, declamations and clean singing. This, in turn, brilliantly enhances those sections where there's less instrumental action or the overall sound requires more catchiness. However, positive impressions also arise about the rest of the band. Tom Berger and Daniel Klein have a distinct electronic approach to each track (even if they happen to veer into clichés straight out of B-movie fare), while Jean Marc Tristani, though you might forget his recent finesse (there are only two solos on the entire album!), sensibly colors the music with a heavy metal feel. Listen to "I Accuse", "A War Is Born", "Hear Me" or "Freedom No More", and you'll understand why this seemingly uninteresting and monotonous sound flows so smoothly and how distinctive its frontman is.
The first and only album in the very short history of the Zero Tolerance is an album maybe not super great or the pinnacle of originality, but it's not irritating to the ear and you can hear real passion. "Zero For All" featured a rather inventive take on industrial metal, made with a slightly larger scale than the average quality, so even when there were dull passages (like the boring "I Want You" and "Down You Go"), they were quickly replaced by much more energetic patterns with a unique, digital-apocalyptic feel. There was considerable potential, but its development was thwarted by Duval's death in 1997, which spelled the end of both Zero Tolerance and Massacra. It's also a shame that the remaining musicians from these bands didn't pursue new endeavors in the years that followed - perhaps another batch of interesting albums would have been recorded.
Rating: 6,5/10
Komentarze
Prześlij komentarz