Infernal War - "Axiom" (2015)

Czasem sprawy mają się nieco inaczej i trwają znacznie dłużej, niż by nasza, współczesna i jakże dynamiczna rzeczywistość tego sobie na już życzyła. "Terrorfront" i "Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" dzieli raptem dwa lata, "Redesekration..." i trzeci album Infernal War to niemal... dekada różnicy. Jest to jednak w jakimś stopniu zrozumiałe, bo w tak brutalnym i bezwzględnym stylu, w jakim się kwintet poruszał trudno o klepanie płyt jednym ciągiem. Po drodze zresztą pojawiła się wykurwista, ale stanowczo przykrótka epka "Conflagrator", a także ukazywały się materiały powiązane z aktywnością Infernal War, czyli Voidhanger i Iperyt, natomiast poprzeczka była ogólnie na tyle wysoko zawieszona, że częstochowski zespół nie musiał gnać z kolejnym materiałem wbrew sobie i za wszelką cenę. Do takich też wniosków chyba doszli sami panowie muzykanci bo ich trzeci album zatytułowany "Axiom" i wydany w 2015 roku, różni się od poprzednich płyt dość znacząco i przynosi niemało istotnych zmian, na które w latach poprzednich kwintet raczej by się nie skusił.

Mniej spektakularna okładka i wyraźnie uproszczone logo (w tle kołata się stare), to jedna kwestia, choć wcale nie taka nie nowa, ale druga, najważniejsza, tyczy się muzyki. A ta w pierwszej chwili może powodować swego rodzaju szok, bo Infernal War dużo częściej zaczęli zwalniać i tworzyć niepokojący klimat oraz poukrywali dosyć sporo ozdobników, które trudniej wyłapać przy początkowym odsłuchu i rozwinęli swoje granie o znaczne zwroty akcji. Za takimi decyzjami nierzadko pojawiają się oczywiście oznaki łagodzenia formuły i ulepszania czegoś co ulepszeń nie potrzebuje, a zespół przez to może borykać się z oskarżeniami, że wymiękł, ale "Axiom" nie ma nic wspólnego z takimi zarzutami i stosuje zmiany z rozsądkiem. Gdyby tak właśnie wyglądał rzekomy upadek na bruk, to być może świat byłby piękniejszym miejscem i... tak wiele kapel by nie rozczarowywało. W każdym razie, na trójce Infernal War pozmieniali się w kilku ważnych kwestiach, ale wiele elementów i składników z poprzednich dwóch krążków pozostawili w charakterystycznym dla siebie stylu i nagrali materiał na wysokim poziomie.

Że zespół częściej i bardziej ochoczo przemyca wolniejsze/klimatyczne motywy wspominałem, ale trzeba zaznaczyć, że grupa nie zrezygnowała z intensywnych wyziewów. Sporą część materiału wciąż stanowią kanonady blastów i nienawistny przekaz, dzięki czemu w takich numerach jak "Into Dead Soil", "Coronation", "Eater Of Hope", "Paradygmat" (zaśpiewany po polsku) czy "Camp 22" wciąż dobitnie słychać, że w muzyce Infernal War nikt jeńców nie bierze i panowie nie zamierzają się nikomu przypodobywać, a z drugiej strony, nie zdecydowano się w nich na dokładnie te same rozwiązania co w przeszłości. 

Cieszy, że pomimo pokuszenia się o urozmaicenia mniej wynikające z brutalności, patenty bardziej ludzkie fajnie odświeżają styl kwintetu i pokazują, że po trzech (wliczając ep z 2009 roku), skrajnie rozpędzonych wydawnictwach da się dodać coś jeszcze, nie tak maniakalnego jak kiedyś, ale podobnie interesującego. Duża też zasługa samych umiejętności technicznych i kompozytorskich poszczególnych muzyków. Wolne i budujące klimat partie gęsto i pomysłowo urozmaica Stormblast, w riffach i solówkach Zyklona i Triumphatora nie brak szczególików i zamysłu na melodie, zaś Warcrimer śpiewa bardziej siłowo niż w latach poprzednich i na kilka sposobów artykułując frazy. Bas... no cóż, podobnie jak na "Redesekration..." pląta się gdzieś tam w tle i za dużo się o nim powiedzieć nie da. Spoko wypada za to produkcja, która wprawdzie nie może poszczycić się tak piekielną siarką jak wcześniej (o garnkowatym werblu nie wspominając), to całościowo całkiem sensownie nadrabia sobie ona selektywnością i odpowiednim ciężarem, a także dobrze uzupełnia cywilizowane oblicze takiej muzyki.

Najbardziej jednak trapiące pytanie, czy na "Axiom" warto było czekać 7 lat i czy przebija on starsze krążki? Wyczekiwać oczywiście tak, bo grupa zachowała dobry poziom, ale na tle poprzednich płyt jest to najsłabszy ich materiał. Infernal War na trzecim pełniaku sensownie odświeżyli formułę i racjonalnie wcielili rozwiązania, których za młodych lat unikali, aczkolwiek o totalnie nowej jakości należy tu zapomnieć, a stopniem wyziewności i wyrazistości trójka wyraźnie ustępuje poprzednikom. Takich nienawistnych hitów jak na "Terrorfront" i "Redesekration..." niezbyt da się na "Axiom" uświadczyć.

Ocena: 7,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Sometimes things are a bit different and last much longer than our modern and dynamic reality would like them to. "Terrorfront" and "Redesekration: The Gospel Of Hatred And Apotheosis Of Genocide" are only two years apart, "Redesekration..." and the third album by Infernal War are almost... a decade apart. However, this is understandable to some extent, because in such a brutal and ruthless style, in which the quintet moved, it's difficult to release albums in one go. Along the way, there was a classy but decidedly too short ep "Conflagrator", and also materials related to the activity of Infernal War, namely Voidhanger and Iperyt, but the level bar was generally set high enough that the Częstochowa band did not have to rush with another material against their will and at all costs. The musicians themselves have come to these conclusions, as their third album, titled "Axiom", released in 2015, differs significantly from their previous albums and brings quite a few significant changes that the quintet would not have been tempted to make in previous years.

The less spectacular cover art and clearly simplified logo (the old one hid in the background) are one issue, although not that new, but the second, most important one, concerns the music. And this at first glance may cause a kind of shock, because Infernal War started slowing down much more often and creating a distrubing atmosphere, and hid quite a few ornaments that are harder to catch during the initial listening and developed their playing with significant twists. Behind such decisions, of course, there are often signs of softening the formula and improving something that does not need improvement, and because of this the band may struggle with accusations that it has softened, but "Axiom" has nothing to do with such accusations and applies changes with reason. If this is what the alleged fall looked like, then perhaps the world would be a more beautiful place and... so many bands would not disappoint. In any case, on "Axiom" Infernal War changed in several important aspects, but they left many elements and components from the previous two albums in their characteristic style and recorded material at a high level.

I mentioned that the band often and more willingly smuggles in slower/climatic motifs, but it should be noted that the group has not given up on intensive emissions. A large part of the material still consists of blast beats and a hateful themes, by which in such songs as "Into Dead Soil", "Coronation", "Eater Of Hope", "Paradygmat" (sung in Polish) or "Camp 22" you can still clearly hear that in Infernal War's music no one takes no prisoners and the gentlemen do not intend to endear anyone, and on the other hand, they did not decide on exactly the same solutions as in the past.

It's pleasing that despite the attempt to diversify less resulting from brutality, more human patterns nicely refresh the style of the quintet and show that after three (including the ep from 2009) extremely brutal releases it's possible to add something more, not as manic as before, but similarly interesting. A large credit also goes to the technical and compositional skills of the individual musicians. The slow and atmosphere-building parts are densely and creatively diversified by Stormblast, in the riffs and solos of Zyklon and Triumphator there are no shortage of details and an idea for melodies, while Warcrimer sings more forcefully than in previous years and articulates phrases in several ways. The bass... well, similarly to "Redesekration..." it gets tangled somewhere in the background and there is not much to say about it. The production is okay, although it can't boast such hellish style as before (not to mention the high-sounded snare drum), overall it makes up for it quite sensibly with selectivity and appropriate heaviness, and also complements the civilized face of such music well.

The most troubling question, however, is whether it was worth waiting 7 years for "Axiom" and whether it beats the older albums? Of course, yes, it was worth the wait, because the group has maintained a good level, but compared to the previous albums, this is their weakest material. Infernal War sensibly refreshed the formula on their third full-length and rationally implemented solutions that they avoided in their younger years, although we should forget about a completely new quality here, and "Axiom" is clearly inferior to its predecessors in terms of the degree of brutality and expressiveness. Such hateful hits as on "Terrorfront" and "Redesekration..." cannot be found on "Axiom".

Rating: 7,5/10