Napalm Death - "Diatribes" (1996)

Era popularności grindcore'a dobiegała końca, dlatego od mniej więcej połowy lat dziewięćdziesiątych Napalm Death zadecydowali - jako ojcowie gatunku - o nowym podejściu do takiej muzyki. Jak czas pokazał, nie poszła za tym fala naśladowców i wielkie sukcesy, ale zamysł na odejście od ekstremy (zwłaszcza z perspektywy kogoś kto pod tę ekstremę stawiał fundamenty) Brytole mieli niegłupi, bo spinający się z hałasującą przeszłością i nie odbierający resztek tożsamości. Okej, pierwsza, porywista próba pt. "Fear, Emptiness, Despair" nie wyszła zbyt ciekawie i zawierała dość anemiczną atmosferę, natomiast druga, "Diatribes" z 1996 roku, już się udała bardziej i przyniosła interesującą woltę. Na szóstym longplayu kwintet bowiem nie zaprzestał zmian, zyskał kolejne ludzkie cechy i jeszcze bardziej zredukował grindowe wpływy z przeszłości, ale jednocześnie odzyskał wyrazistość i energię, a także znalazł odpowiedni pomysł na groove'owe wpływy w swoich utworach.

Na "Diatribes" można patrzeć dwojako. Z jednej strony, zespół wciąż trzyma się death metalu w średnich tempach o dość prostych strukturach, z charakterystyczną, kąśliwą melodyką (bliską "Utopia Banished", choć nie tak intensywną) oraz growlującym w typie niedźwiedzia grizzly Barneyem; z drugiej, próbuje niemało nowinek związanych z bardziej rwanymi riffami i skocznymi rytmami, zróżnicowanymi wokalami (w jednym kawałku Mark prezentuje coś na kształt... rapu), piosenkowymi schematami i przejrzystością, z rzadka rozpędzając się w brutalniejsze rejony (blasty trafiają się tylko w dwóch utworach!). Dla wielu, wspomniana dwojakość może być jednak nie do przejścia, gdyż na tle "Scum" czy "Harmony Corruption" "Diatribes" prezentuje znacznie lżejsze, chwytliwsze, a także bardziej schizolskie podejście do death metalu - niezbyt związane z brutalnością. Słuchacze mocniej wyrozumiali, w nowszym wydaniu Napalm Death poza luźnymi odniesieniami do poprzednich płyt (bo te też są obecne), dostrzegą, że jest jedna, istotna rzecz, która została poprawiona od czasu "Fear, Emptiness, Despair", a wcześniej już występowała - spora dawka jakościowej i wciągającej muzyki.

Bez względu na dużą ilość zmian i zrywanie z ekstremą, "Diatribes" może poszczycić się własnym charakterem, porywającymi riffami, w których błyszczą rozpoznawalne zagrywki Mitcha i Jessego, nie najgorszą melodyką, mocarną produkcją, ciekawymi wtrąceniami z nurtu groove metalu czy nawet alternatywy, dalekim od sztampy bębnieniem Dany'ego Herrery, a także pewnie wykonanymi i dość rozbudowanymi jak na Barneya wokalami. Wciąż jest to Napalm Death i słychać wypracowane wcześniej nawyki, ale jest to Napalm Death w wersji light, gdzie dużo prościej rozróżnić schematy, łatwiej pomachać głową i poczuć nieco odjechany klimat. Pod tym względem przodują chociażby "Greed Killing", "Placate, Sedate, Eradicate" (fajny patent z basem), "Dogma" (bliski starszych płyt), "Ripe For The Breaking" (ten świetnie łączy blasty i groove) oraz "Corrosive Elements". Sensownie wyróżniają się również zakręcone "Cold Forgiveness" i "Cursed To Crawl" (tutaj pojawia się quasi-rapowanie), które obrazują, że w około-grooviastym wcieleniu Napalmy potrafią podobnie zainteresować co w normalnym, death metalowym.

W porównaniu zatem do "Fear, Emptiness, Despair", kwintet na "Diatribes" odrobił pracę domową i pokazał, że radykalne zmiany nie są u nich wcale takie straszne, jakie z pozoru mogą się wydawać. Napalm Death odchodząc od klasycznie pojmowanej ekstremy (czegoś z czego się wywodzili i przyczynili do jej rozrostu), stworzyli tu szereg przemyślanych utworów, które ukazują bardziej stonowany kierunek ich wersji death metalu, ale nie zapomnieli o swoich markowych patentach, hitowości i pomysłowości. Jasne, na "Diatribes" brakuje miejscami dawnego nakurwiania oraz zbyt często zdarzają się na nim drogi na skróty (mało który numer ucieka się do bardziej ambitnych rozwiązań ponad zwrotkę/refren), aczkolwiek na szóstym albumie Brytyjczyków powróciła witalność i zamysł na nową twarz - to się liczy w przypadku tej płyty najbardziej, na tle poprzedniej, rozczarowującej.

Ocena: 7/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

Najważniejszym mini-wydawnictwem z czasów poprzedzających wydanie "Diatribes" jest epka z 1995 roku pt. "Greed Killing". I to kolejna ciekawostka warta przyswojenia, bo poza "My Own Worst Enemy" i "Greed Killing" znanymi z pełnej płyty, trafiły tutaj wcale nie takie gorsze kawałki jak "Self Betrayal", "Finner Truths, White Lies", "Antibody" i "All Links Severed", których na albumie później nie powtórzono.

[English version]

The golden era of grindcore was coming to an end, so around the mid-1990s, Napalm Death, as the genre's founding fathers, decided to step into a new approach to this music. As time has shown, this wasn't followed by a wave of imitators and massive successes, but the Brits' intention to move away from extremes (especially from the perspective of someone who started it) was sensible, because they connected it to the noisy past and not take away the remnants of their identity. Okay, the first, turbulent attempt, "Fear, Emptiness, Despair", wasn't particularly impressive and contained a rather anemic atmosphere, while the second, 1996's "Diatribes", was more successful and offered an interesting reversal. On their sixth longplay, the quintet continued to change, gaining new, more catchy patterns and further reducing the grindcore influences of the past, but at the same time regaining clarity and energy, and finding the right idea for groove influences in their songs.

"Diatribes" can be viewed in two ways. On the one hand, the band moves around mid-tempo death metal with relatively simple structures, a distinctive, biting melodies (similar to "Utopia Banished", though not as intense) and Barney's grizzly bear-like growls; on the other, they try a number of new things, with more groovy riffs and bouncy rhythms, varied vocals (in one track, Mark presents something akin to... rap), more catchiness and clarity, rarely veering into brutal territory (blast beats appear in only two tracks!). For many, however, this duality may be insurmountable, as compared to "Scum" and "Harmony Corruption" "Diatribes" presents a much lighter, catchier, and more schizoid approach to death metal - not particularly brutal. More understanding listeners will notice in the newer edition of Napalm Death, apart from some references to previous albums (because they are also present), that there is one important thing that has been improved since "Fear, Emptiness, Despair" and was present before - a large dose of quality and engaging music.

Despite the numerous changes and departures from extreme music, "Diatribes" boasts its own character, captivating riffs featuring recognizable Mitch and Jesse trademarks, a decent melodic line, powerful production, interesting inclusions from groove metal and even alternative metal, Dany Herrera's far-from-cliché drumming, and confidently sung and quite expansive vocals for Barney. It's still Napalm Death, and you can hear the established habits, but this is a lighter version of Napalm Death, where patterns are: much easier to distinguish, headbanging and a slightly psychedelic atmosphere. Leading the way in this regard are "Greed Killing", "Placate, Sedate, Eradicate" (a cool bass pattern), "Dogma" (a throwback to older albums), "Ripe For The Breaking" (this one perfectly blends blasts and groove), and "Corrosive Elements". The twisted "Cold Forgiveness" and "Cursed To Crawl" (here the quasi-rapping appears) also stand out in a sensible way, showing that in their groovy incarnation, Napalm Death can be as interesting as in their normal death metal form.

Compared to "Fear, Emptiness, Despair", the quintet has shown on "Diatribes" that drastic changes aren't as bad as they might seem. Napalm Death, moving away from the classic extreme (something they originated in and contributed to its development), has created a series of thoughtful songs that showcase a more subdued direction in their version of death metal, but they haven't forgotten their trademarks and inventiveness. Sure, "Diatribes" lacks older brutality in places and takes shortcuts too often (few songs resort to more ambitious solutions beyond the verse/chorus), although the Brits' sixth album sees a return of vitality and a fresh approach - that's what matters most on this record, compared to the disappointing previous one.

Rating: 7/10

The most important trivia from before "Diatribes" was the 1995 ep "Greed Killing". And that's another interesting mini-release worth exploring, because besides "My Own Worst Enemy" and "Greed Killing", known from the full album, it included tracks that were not so bad, like "Self Betrayal", "Finner Truths, White Lies", "Antibody" and "All Links Severed", which were not later included on the album.