Napalm Death - "Inside The Torn Apart" (1997)

Nie działo się zbyt dobrze z Napalm Death tuż po wydaniu "Diatribes". Mam na myśli, że... zespół zdążył zaliczyć istotną przepychankę w składzie, bo przecież nie wpadkę związaną z zawartością tamtej płyty! Na krążku nr 6, pomimo obracania się wokół niezbyt ekstremalnego death metalu przeplatanego groove'owymi dodatkami, całość nadrabiała energią, ciekawymi pomysłami i utrzymaniem tożsamości - w takim wydaniu Napalmy broniły się bez większego wysiłku. Cóż, w tzw. międzyczasie, Barney zaczął popadać w konflikt z pozostałą częścią zespołu i spragniony death-grindowego hałasu zagościł u Extreme Noise Terror, z którymi nagrał jeden album, natomiast ówczesny wokalista Extreme Noise Terror Phil Vayne... przeskoczył do Napalm Death. Ta sytuacja, o dziwo, nie trwała długo, bo Mark Greenway szybko pogodził się z kolegami i już w 1997 roku nastąpiła premiera następnego longplaya Napalm Death w starym składzie - "Inside The Torn Apart". Co ciekawe, nie była to próba powrotu do dawnego hałasowania (na co mógł wskazywać wspomniany, chwilowy kryzys), a konsekwentne rozwijanie patentów zaczętych na "Diatribes" i - jeszcze wcześniej - "Fear, Emptiness, Despair".

Na siódmym pełniaku Napalm Death nadal na próżno poszukiwać klasycznie rozumianego grindowego łomotu, chociaż dosłownie kilka wyjątków tu występuje, gdzie blasty - w przeciwieństwie do poprzedniej płyty - przejmują kontrolę i wysuwają się na pierwszy plan. Oczywiście, te kawałki również obudowane są wolniejszymi rytmami, rwanymi riffami tudzież dość zróżnicowanymi zagrywkami gitarowymi (solówek wciąż obaj gitarzyści unikają), niedźwiedziowymi wokalami Barneya z okazjonalnymi urozmaiceniami (deklamacje, czyste wokalizy, przestery lub papuga Mitcha Harrisa) oraz nastrojowymi fragmentami, przez co nie jest to dokładnie ta sama brutalność, która towarzyszyła "Utopia Banished" czy "Harmony Corruption". Na "Inside The Torn Apart" w głównej mierze obcuje się z grooviastym death metalem w mało intensywnej formie, ale bez przesadnych odstępstw - na sporą część z nich przygotowała wcześniej "Diatribes".

Poziom siódemki jest więc dosyć zbliżony do rok starszego albumu, tak gdzieś o pół punktu słabiej i z odrobinę mniejszym zaskoczeniem, ale wciąż na tyle akceptowalnie, by dało się ten krążek podpiąć pod szyld Napalm Death i nieprzedobrzone eksperymentowanie. W muzyce kwintetu czuć wcześniej znany czad, charakterystyczny wokal Barneya (tu już wspominałem o co kaman), bujające riffy Mitcha i Jessego, świetne przyłożenie do produkcji (te same atuty co na szóstce) oraz ogólną pomysłowość, dzięki której numery mają własną osobowość i nie powielają rozwiązań z przeszłości. Najlepiej stanowią o owym dopracowaniu materiału "Purist Realist", tytułowy, "Breed To Breathe", "The Lifeless Alarm" (tutaj grupa odpływa nawet w sludge - efekt jest jednak bardzo udany) czy najbrutalniejsze w zestawie "Lowpoint" i "Prelude". Nowością są za to od czasu do czasu przebijające się pogodniejsze klimaty, które nieźle kontrastują z tymi bardziej odjechanymi, jak np. w "Down In The Zero", "Birth In Regress" czy "Section".

W kwestii minusów "Inside The Torn Apart", temat poniekąd pokrywa się z poprzednimi płytami. W skocznych rytmach zespół momentami wypada sztucznie, gdzieniegdzie brakuje większej brutalności, zdarzają się drogi na skróty, czyste wokale niezbyt zazębiają się z resztą muzyki, niektóre próby budowania klimatu są nieco rozlazłe - wady te przewijają się co jakiś czas, ale - co najdziwniejsze - nie drażnią tak bardzo. Większy problem widzę tu z niemałą ilością partii, jakby żywcem wyciągniętych z Fear Factory - zwłaszcza tych lajtowych. I nie to żeby były całkowicie złe, bo Amerykanie wzorowali się na Brytyjczykach na swojej pierwszej płycie i nie bez przyczyny później narobili szumu woltą stylistyczną, ale "Inside..." zdradza pewne ubytki w sferze tożsamości i tendencje, że na tamten czas uczeń przerósł mistrza.

Jak zostało nadmienione, siódmy album kwintetu z Birmingham nie należy do złych płyt i całkiem zgrabnie kontynuuje formułę zaczętą na "Fear, Emptiness, Despair" oraz "Diatribes". Mimo chwilowej burzy towarzyszącej powstaniu "Inside The Torn Apart", siódemka to kolejne, dość spójne wydawnictwo ukazujące bardziej ludzką twarz Napalm Death. Niby muzyka Napalmów wciąż nie miała za wiele wspólnego z death-grindowymi wyżynami z przeszłości i podpinała się pod aktualne, grooviaste trendy (mało komu udawało się z tego wyjść obronną ręką), to jednak Brytyjczycy zdołali zachować intrygujące pomysły i nie szarżowali, by każdemu dogadzać. Lekko się przestrzelili tylko tam, gdzie brało ich na lżejsze klimaty w typie Fear Factory.

Ocena: 6,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

Z okresu "Inside The Torn Apart" warta odnotowania jest jeszcze wydana w tym samym roku co album epka - "Breed To Breathe". Na niej poza tytułowym utworem, znanym z głównej zawartości, znaleźć możemy cztery dodatkowe utwory niepowtórzone na płycie oraz alternatywną wersję "Suffer The Children". Kawałki te są całkiem niezłe, bo prezentują krótszy i bardziej treściwy format "Inside...", ale nie mają tak silnej chwytliwości co kompozycje z pełnego albumu.

[English version]

Things weren't going so well for Napalm Death right after the release of "Diatribes". I mean, the band had already experienced a significant line-up shakeup, though it certainly wasn't a mistake related to the album's content! On album number 6, despite revolving around not-so-extreme death metal interspersed with groove metal additions, the band made up for it with energy, interesting ideas, and with their identity - in this form, Napalm Death defended themselves effortlessly. Well, in the meantime, Barney began to clash with the rest of the band, and, craving death-grind music, he joined Extreme Noise Terror, with whom he recorded one album, while then-Extreme Noise Terror vocalist Phil Vayne... joined Napalm Death. Surprisingly, this situation didn't last long, as Mark Greenway quickly reconciled with his bandmates, and in 1997, Napalm Death released their next album with the original line-up - "Inside The Torn Apart". Interestingly, it was not an attempt to return to the old death-grind (as the aforementioned temporary crisis could indicate), but a consistent development of the patterns started on "Diatribes" and - even earlier - "Fear, Emptiness, Despair".

On Napalm Death's seventh full-length, it's still hard to find classic grindcore, though there are a few exceptions, where blast beats - unlike the previous album - take over and take center stage. Of course, these tracks are also layered with slower rhythms, groovy riffs or quite varied guitar patterns (both guitarists still avoid solos), Barney's bearish vocals with occasional variations (declamations, clean vocals, distortion or Mitch Harris's parrot), and atmospheric passages, which means it's not quite the same brutality that accompanied "Utopia Banished" or "Harmony Corruption". "Inside the Torn Apart" primarily features groovy death metal in a less intense form, but without excessive deviations - a significant portion of which was previously announced on "Diatribes".

The quality of "Inside the Torn Apart" is therefore quite similar to the year-old album, perhaps half a point lower and with slightly less surprise, but still acceptable enough to be classified as Napalm Death and its unrelenting experimentation. The quintet's music retains the familiar energy, Barney's distinctive vocals (I've already mentioned what I mean), Mitch and Jesse's rolling-like riffs, excellent production (the same advantages as on "Diatribes"), and a general inventiveness that gives the tracks their own personality and avoids repeating the same old ideas. This refinement is best demonstrated by "Purist Realist", title track, "Breed To Breathe", "The Lifeless Alarm" (here the band even drifts into sludge - the effect is quite successful, though), and the most brutal tracks of the set, "Lowpoint" and "Prelude". What's new, however, is the occasional, cheerful atmosphere that comes through, contrasting nicely with the more disturbing ones, such as in "Down In The Zero", "Birth In Regress" or "Section".

As for the flaws of "Inside the Torn Apart", the theme somewhat overlaps with their previous albums. The band's bouncy rhythms sometimes feel artificial, lacking in brutality in places, taking shortcuts, the clean vocals don't mesh well with the rest of the music, and some attempts at building atmosphere are a bit sloppy - these flaws recur occasionally, but strangely enough, they're not that irritating. My bigger problem is the large number of tracks that seem lifted straight from Fear Factory - especially the melodic ones. And it's not that they're entirely bad, as the Americans took influences from the British band on their first album and, not without reason, later made a hype with their stylistic volte-face, but "Inside..." reveals certain lapses in identity and a tendency that the student surpassed his teacher.

As mentioned, the Birmingham quintet's seventh album isn't a bad one, and it neatly continues the formula begun on "Fear, Emptiness, Despair" and "Diatribes". Despite the brief confusion surrounding the recording of "Inside the Torn Apart", this seventh album is another fairly cohesive effort, revealing a more human side to Napalm Death. While Napalm's music still lacked much in common with the death-grind high level of the past and embraced current, groovy trends (few managed to escape unscathed), the Brits managed to retain their intriguing ideas and didn't try to please everyone. They only slightly exaggerated when it came to lighter patterns reminiscent of Fear Factory.

Rating: 6,5/10

Another noteworthy release from the "Inside The Torn Apart" period is the ep - "Breed To Breathe", released the same year as the album. Besides the title track, which is the same version from the main album, it features four new tracks and an alternate version of "Suffer The Children". These tracks are quite good, representing a shorter and more concise format similar to "Inside...", but they don't have the same catchiness as the songs on the full album.