Napalm Death - "Words From The Exit Wound" (1998)

Chciałoby się rzec, że kryzys towarzyszący "Diatribes" i "Inside The Torn Apart" wreszcie Brytole mieli za sobą, a dla zespołu nastały lepsze dni skoro ledwie rok po siódmym albumie pojawił się już następny. Nie do końca jednak tak pięknie było. Wkrótce po premierze siódemki okazało się, że nagle trzeba wywiązać się z kolejnych zobowiązań wydawniczych wobec Earache, zaś na linii zespół-producent zabrakło na tyle wzajemnego porozumienia, że Napalm Death po wydaniu ósmego longplaya zrezygnowali z dalszej współpracy z Colinem Richardsonem (co dość istotne, odpowiadał za produkcję ich płyt od czasów "Utopia Banished"). W takich boleściach powstał właśnie "Words From The Exit Wound" - ósmy pełniak Napalm Death z 1998 roku. Z jednej strony, to płyta, która kończy pewną epokę i zdradza chęci powrotu do korzeni; z drugiej, do jej wydania mogło w ogóle nie dojść, wiele wskazywało, że nagrywano ją na siłę i z niektórymi unowocześnieniami nie chciała się ona w stu procentach żegnać.

Mimo średnio sprzyjających okoliczności, ósmy album Napalm Death nie wypada aż tak źle i nie odstaje on zbyt znacząco od wcześniejszych, dwóch pełniaków. "Words From The Exit Wound" to ostatni krążek z eksperymentalnych czasów tej brytyjskiej grupy, choć jego zawartość już w większości nie zaskakuje (bo do tego zdążyły przyzwyczaić wspomniane "Diatribes" i "Inside The Torn Apart"), a gdzieniegdzie to nawet przewijają się wyraźne chęci ponapierdalania w starym, death-grindowym stylu. Na tamten czas wciąż jednak dominował w brzmieniach Napalm Death niezbyt ekstremalny, death/groove metal, który mocno stawiał na masywność, agresywne growlingi (typowo po barneyowemu, tj. niedźwiedziowo i trochę niechlujnie), przejrzyste i niepozbawione niezłej melodii piłowanie w gitarach oraz sporą dawkę mielenia w średnich tempach. To standard (razem z produkcją), który występował wcześniej w muzyce tego kwintetu, ale nie da się nie zauważyć, że tym razem bardziej zauważalnych nowinek tutaj trudno właściwie uświadczyć. Okej, zespół dał sobie spokój z patentami tak silnie naznaczonymi Fear Factory, ale zadziwiająco często przejawia się na "Words..." niezdecydowanie pomiędzy nowym a starym. Są momenty, gdy nie wiadomo czy Napalm Death jeszcze chce uderzać w groove'y, łagodniejsze eksperymenty i słuchaczy zorientowanych na rwane rytmy, czy już (ponownie) wkroczyć w granie brutalne i - w duchu staroci - intensywne.

Taka muzyczna schizofrenia nie odbiera całkowicie radochy z obcowania z "Words From The Exit Wound", ale "Diatribes" i "Inside The Torn Apart", choć lżejsze, to jednak prezentowały się bardziej spójnie i zawierały większą ilość porywających hiciorów. W ramach najlepszych utworów, na pewno trzeba zaliczyć tu najbrutalniejsze w zestawie "Ulterior Exterior", "The Infiltraitor" oraz "Cleanse Impure", gdzie blasty świetnie mieszają się z groovem, a w intensywnych momentach - to raczej nikogo nie powinno dziwić - zespół czuje pełnię swobody, natomiast z tych schizolsko-klimatycznych lub wolniejszych "None The Wiser?", "Devouring Depraved" oraz "Next Of Kin To Chaos", w których nieekstremalne oblicze broni się pomysłami na gitary, interesującymi partiami perkusji oraz sensownym budowaniem napięcia do finału piosenki. Znacznie gorzej się dzieje, gdy kapela stoi w rozkroku między groove'ową, uproszczoną łupanką a deathowym ciężarem. Tym trafem, pojawiają się utwory drętwe jak np. "Incendiary Incoming" i "Trio-Degradable / Affixed By Disconcern" lub próbujące krzyżować death-grind z brzmieniami Machine Head i Sepultury (z Derrickiem Greenem) w formie "Thrown Down A Rope" czy "Repression Out Of Uniform", z których za dużo ciekawego i spójnego nie wynika.

"Words From The Exit Wound" to zatem ostatni krążek z poszukującego okresu Napalm Death, który - jak na ironię - nie przynosi już nowej jakości, a w niektórych momentach sprawia wrażenie jakoby zespół chciał powrócić do dawnego, grindowego łomotu. Ósemka jest całkiem przyzwoitym albumem w dorobku tegoż kwintetu i dostarcza w podobnym stylu co wcześniej napalmowego death/groove'u, toteż nie powoduje palpitacji serca i przelatuje bezboleśnie, ale brakuje jej wyraźniejszego określenia się w kierunku pomiędzy nowym a starym graniem - czasami nie wiadomo, gdzie konkretnie grupa zmierza. W pewnych kwestiach, oczywiście, zespół się zagalopował i trudno znaleźć na to racjonalne wytłumaczenie (kiepskie, czyste wokalizy, dłużyzny i mała ilość hitów), ale nie są to tak uwierające wady, by całkowicie odbić się od zawartości "Words...", a tak często bezdusznej atmosfery co na "Fear, Emptiness, Despair" raczej również się tutaj nie uświadczy. Te faktyczne, lepsze czasy za to miały nastać dla Napalm Death już raptem za dwa lata.

Ocena: 6/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

W kwestii ciekawostek towarzyszących "Words From The Exit Wound" nie ma tego dużo, bo i sam longplay ukazał się w trybie niemal natychmiastowym. Największą uwagę zwraca ep "Leaders Not Followers" z 1999 roku, która pomimo tak odważnego tytułu, zawiera same... covery. Można tu posłuchać przeróbek z repertuaru m.in. Dead Kennedys, Death czy Repulsion. Epka jest to jednak o tyle istotna, że pięć lat później grupa rozszerzyła pomysł coverów do pełnoprawnego albumu.

[English version]

It could be said that the crisis related to "Diatribes" and "Inside The Torn Apart"  was finally behind the Brits, and better days were upon the band, as their next album appeared barely a year after their seventh. Things weren't quite so colorful, however, shortly after the release of their seventh album, it suddenly became clear that they had to fulfill further releasing obligations to Earache Records, and the band-producer relationship was so lacking that, after the release of their eighth lp, Napalm Death decided to discontinue their collaboration with Colin Richardson (significantly, he had been responsible for producing their albums since "Utopia Banished"). It was in such turmoil that "Words From The Exit Wound" - Napalm Death's eighth full-length album from 1998 - was created. On the one hand, it's an album that marks the end of an one specific era and reveals a desire to return to their brutal sounds; on the other hand, there were many indications that it was recorded under pressure and the band did not want to say goodbye to some of the modernizations completely.

Despite the less-than-favorable circumstances, Napalm Death's eighth album isn't all that bad and doesn't differ significantly from their previous two full-lengths. "Words From The Exit Wound" is the last album from the British band's experimental era, though its content is largely unsurprising (as the aforementioned "Diatribes" and "Inside The Torn Apart" had already become accustomed to), and in some places, there's even a distinct desire to get around in the old death-grind style. At the time, however, Napalm Death's sound was still dominated by a not so extreme death/groove metal that emphasized massiveness, aggressive growls (typical for Barney, i.e. bearish and a bit sloppy), transparent guitar patterns with some decent melody and a lot of mid-tempo playing. It's a standard (along with the production) that has previously featured in this quintet's music, but it's impossible not to notice that this time around, there are hardly any noticeable innovations. Okay, the band has abandoned the patterns that so strongly marked Fear Factory, but "Words..." surprisingly often reveals an indecision between new and old. There are moments when it's unclear whether Napalm Death still wants to hit the grooves, experiments, and listeners oriented toward simpler rhythms, or (re)enter the brutal and - in the spirit of the oldies - intense music.

Such musical schizophrenia doesn't completely detract from the joy of "Words From The Exit Wound", but "Diatribes" and "Inside The Torn Apart", while lighter, were more cohesive and contained a greater number of gripping hits. Among the best tracks, the most brutal of the set must certainly be included: "Ulterior Exterior", "The Infiltraitor" and "Cleanse Impure", where blast beats blend perfectly with the groove, and in intense moments - this shouldn't surprise anyone - the band feels completely at ease. Among the schizoid-atmospheric or slower tracks best are "None The Wiser?", "Devouring Depraved" and "Next Of Kin To Chaos", where the unextreme face of the band is improved by great guitar ideas, interesting drumming, and a sensible buildup of tension towards the song's conclusion. Things get much worse when the band straddles the line between groove, simplified playing and death metal heaviness. This often leads to dull tracks like "Incendiary Incoming" and "Trio-Degradable / Affixed By Disconcern", or tracks that attempt to blend death-grind with the sounds of Machine Head and Sepultura (featuring Derrick Green) like "Thrown Down A Rope" and "Repression Out Of Uniform", which don't yield much in the way of interest or coherence.

"Words From The Exit Wound" is the final album from Napalm Death's searching period, which - ironically - no longer brings any new quality, and at times gives the impression that the band is trying to return to their old, grinding past. "Words..." is a decent album from this quintet, delivering Napalm Death's death/groove in a similar style to its predecessors. It doesn't cause heart palpitations and glides through painlessly, but it lacks a clearer direction between new and old - at times, it's unclear where the band is heading. In some respects, of course, the band exaggerated, and it's difficult to find a rational explanation (poor, clean vocals, some too long tracks, and a small number of hits), but these flaws aren't so severe as to completely detract from the content of "Words...", and the soulless atmosphere of "Fear, Emptiness, Despair" is unlikely to be found here either. These actual, better times were to come for Napalm Death in just two years.

Rating: 6/10

There's not much to discover about "Words From The Exit Wound" era as the lp itself was released almost immediately. The most noteworthy is the 1999 ep "Leaders Not Followers", which, despite its bold title, features... covers. Here, you can hear covers from the bands like Dead Kennedys, Death, and Repulsion. However, the ep is significant because five years later, the band expanded the cover concept into a full-length album.