Thorns - "Thorns" (2001)

Black metal potrafi zaskakiwać w nieoczywisty sposób. A owszem, raz na kilkanaście wiosen trafiają się w tym nurcie wydawnictwa wymykające się prostemu szufladkowaniu, prezentujące odmienne spojrzenie na ten rodzaj ekstremy i - jednocześnie - będące nie mniej złowieszcze od swoich normalnych, diabelskich odpowiedników. Jednym z tego typu odważnych projektów jest norweski Thorns. Co ciekawe, jego główny mózg, czyli Snorre W. Ruch, zaczynał podboje z ekstremalną muzyką już w 1989 roku i - m.in. według Fenriza z Darkthrone - był jednym z pionierów blackowego tremolo na gitarze, razem z Euronymousem, z którym przez moment nawet pogrywał. Z początku, zapowiadała się więc inicjatywa nastawiona na bestialską i maksymalnie złowrogo brzmiącą muzykę. 

Na przełomie wieków, sytuacja miała się już zgoła inaczej, gdy Snorre przywrócił działalność Thorns po kilku latach odsiadki (odpowiadał za podwózkę Varga do Euro w wiadomych celach). Najpierw ukazał się split z Emperor, a chwilę później wraz z Bjørnem Denckerem, Satyrem i Hellhammerem dokończono oficjalny debiut, zatytułowany po prostu "Thorns", a wydany w 2001 roku. Tak barwny skład podpisał się pod jedną z najoryginalniejszych i najciekawszych, black metalowych płyt, które wypełzły z Norwegii na szerszą skalę.

Wspominałem, że Snorre odpowiadał za spopularyzowanie black metalowego tremolo, bez którego trudno sobie tę muzykę dziś wyobrazić, o czym można było się przekonać już na demówkach Stigma Diabolicum z 1989 i 1990 oraz Thorns z 1992, aczkolwiek sam w sobie longplay "Thorns" w wielu względach... odchodzi od typowo black metalowych rozwiązań, z jakimi ten gatunek powszechnie jest utożsamiany... Jasne, charakterystyczne piłowanie gitar, brzydota zaklęta w brzmieniu i klimacie oraz skrzeczenie na wokalach, to wszystko jest tu obecne, aczkolwiek zostało podane w znacznie innych ustawieniach i z wykorzystaniem odmiennych środków wyrazu. "Thorns" prezentuje nietypowe i dość wymagające podejście do black metalu - industrialne, mocno apokaliptyczne i ponad normę zakręcone. Miejsce na agresję i Rogatego oczywiście znalazło się w tych specyficznych dźwiękach, ale te elementy podano również w wyraźnie innym wydaniu niż zazwyczaj to w blacku występuje. Otóż, poza awangardowymi odjazdami jakie ten longplay licznie oferuje, na "Thorns" trafiły zaskakująco surowe, choć ostre jak brzytwa i techniczne riffy, zdyscyplinowane, bardzo precyzyjne bębnienie (bez blastów - przeważają średnie tempa) oraz podniosły, cyber klimat, a to, jak wiadomo, z klasycznie pojmowaną, blackową agresją, pogańskimi klimatami i anty-brzmieniem niewiele ma wspólnego. Nic w tym jednak złego, gdyż "Thorns" ukazuje kompletnie własną wizję na black metal, nie boi się w żadnym calu wychodzić na przeciw standardom i wciąga na długie godziny. 

W pewnym stopniu, debiut projektu Snorre'a kojarzy się z przełamaniem typowo blackowej konwencji w guście tego czym szokował o rok starszy "Grand Declaration Of War". To jednak niespecjalnie dziwi, bo Mayhem i Thorns przenikały się już w przeszłości i w kwestii rozwoju muzycznego stawiały podobne cele. Nie znaczy to oczywiście, że mowa o jakimś spadkobiercy. Gitary wycinają kompletnie inne zawijasy (nieraz zaleci dysonansami jakby Snorre osłuchał się "Obscura") i inaczej emanują złem, Norwedzy umiejętnie korzystają ze zmechanizowanych sampli (nie mylić z industrialnymi potupajkami), klimat jest znacznie bardziej gęsty i wprawia w trudny do określenia trans, pojawiają się niepokojące chwile ciszy pod postacią dark ambientów, a całość pomimo blackowego bzyczenia brzmi klarownie i ma odpowiedni ciężar - nie ma mayhemowej sterylności.

Wszystkie z ośmiu utworów składają się na jedną, wyśmienitą całość oraz doskonale obrazują jak wizjonerska jest zawartość tej płyty. Nie ma na tym krążku słabszych momentów, a klimat, wykonanie i pomysły przenoszą w inny świat oraz odkrywają jak rozległa może być mieszanka industrialu i black metalu. Wyjątkowość tej hybrydy podkreślają chociażby "World Playground Deceit", "Interface To God" (to dzikie zdzieranie ryja przez Satyra!), "Shifting Channels" czy dwuczęściowy "Underneath The Universe", choć tak naprawdę należałoby wymienić w tym miejscu całą tracklistę. Wszystkie z utworów na "Thorns" są absolutnie unikalne i dowodzą jak bardzo elastycznym gatunkiem jest black metal oraz że industrialna oprawa nie obdziera diabła z tej muzyki jeśli nie przejmuje kontroli ponad głównym, blackowym rdzeniem.

Takie płyty jak debiut Thorns pokazują na ile muzyka może być niepowtarzalna i zaklęta w totalnie własnych ramach. Snorre zawarł tu nietuzinkową porcję dysonansów, zła i industrialnego chłodu, która stawia przed słuchaczem wiele zadań i wymyka się ona prostym porównaniom. Nie odbyłoby się to, rzecz jasna, bez kapitalnych kompozycji z charakternymi motywami, zaangażowaniem i spójnością składu (obaj panowie wokaliści trzymają się podobnego stylu śpiewu, przez co nie ma przeskoków w manierach) oraz ułożeniem tracklisty, dzięki której chce się poznawać całość, do momentu aż wybrzmiewa finałowy, podniosły "Vortex". Ciarki murowane, choć jak następne lata pokazały, był to - w pewnym sensie - ślepy zaułek dla black metalu. Niestety, taki kierunek muzyczny spotkał się z ogólnie kiepskim zrozumieniem, zaś zespoły, które porywały się na ten rodzaj blackowego grania, szybko wyczerpywały formułę. Utwierdzał w tym również projekt Thorns, który - pomimo pozostawania aktywnym - z kolejną muzyką zamilkł na długie dekady.

Ocena: 10/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Black metal can surprise in unexpected ways. Indeed, once in a while, a release emerges within this genre that defies easy categorization, presenting a different perspective on this kind of extreme metal while simultaneously being no less evil than its more devilish counterparts. One such bold project is the Norwegian band Thorns. Interestingly, its mastermind, Snorre W. Ruch, began exploring extreme music as early as 1989 and - according to Darkthrone's Fenriz, among others - was one of the pioneers of the black metal tremolo guitar technique, along with Euronymous, with whom he even played for a while. Initially, it seemed like an initiative focused on bestial and extremely sinister-sounding music.

At the turn of the century, the situation was quite different, when Snorre revived Thorns after several years in prison (he was responsible for driving Varg to Euro for obvious reasons). First, a split with Emperor was released, and shortly after, along with Bjørn Dencker, Satyr and Hellhammer, they completed their official debut, simply titled "Thorns", released in 2001. This colorful line-up contributed to one of the most original and interesting black metal albums to emerge from Norway on a large scale.

I mentioned that Snorre was responsible for popularizing the black metal tremolo technique, without which it's hard to imagine this music today, as evidenced by the Stigma Diabolicum demos from 1989 and 1990, and Thorns from 1992. However, the "Thorns" lp itself departs in many respects from the typical black metal solutions with which the genre is commonly associated. The clear, characteristic tremolo of the guitars, the ugliness inherent in the sound and atmosphere, and the screeching vocals are all present here, albeit presented in significantly different settings and using different means of expression. "Thorns" presents an unusual and quite demanding approach to black metal - industrial, strongly apocalyptic and unconventionally twisted. There's certainly place for aggression and the devilish atmosphere in these distinctive sounds, but these elements are also presented in a distinctly different way than they typically appear in black metal. Well, besides the avant-garde departures this album offers, "Thorns" features surprisingly raw, yet razor-sharp and technical riffs, disciplined, highly precise drumming (no blast beats - mid-tempo predominates), and a sublime, cyber atmosphere. This, as we know, has little in common with classically understood black metal aggression, pagan atmospheres, and anti-sound, but there's nothing wrong with that, though, as "Thorns" presents a completely unique vision of black metal, unafraid to defy convention, and captivating for hours.

To some extent, Snorre's debut project is associated with breaking the typical black metal conventions, like "Grand Declaration Of War" that shocked the world a year earlier. This isn't particularly surprising, however, as Mayhem and Thorns have intertwined in the past and pursued similar musical goals. This doesn't mean, of course, that we're talking about any kind of successor. The guitar patterns completely different lines (sometimes with dissonances, as if Snorre had been listening to "Obscura") and exude a different sense of evil. The Norwegians skillfully use mechanized samples (not to be confused with typical industrial pulp). The atmosphere is much denser, inducing a difficult-to-define trance. There are unsettling moments of silence in the form of dark ambient. Despite the black metal buzz, the whole thing sounds clear and has the right heaviness - there's no Mayhem-like sterility.

All eight tracks combine to form a single, exquisite whole and perfectly illustrate the visionary nature of this album. There are no weaker moments on this album, and the atmosphere, performance and ideas transport us to another world and reveal the vastness of the blend of industrial and black metal. The uniqueness of this hybrid is emphasized by tracks like "World Playground Deceit", "Interface To God" (those wild screams of Satyr!), "Shifting Channels" and the two-part "Underneath The Universe", although the entire tracklist would be worth listing here. All of the songs on "Thorns" are absolutely unique and demonstrate the immense flexibility of black metal and the fact that an industrial setting doesn't strip the devil of this music without taking control of its core, black metal.

Albums like Thorns' debut demonstrate how completely unique music can be. Snorre has delivered a unusual dose of dissonances, evil, and industrial coldness here, challenging the listener and defying simple comparisons. This wouldn't have been possible, of course, without the brilliant compositions with distinctive motifs, the commitment and cohesiveness of the line-up (both vocalists adhere to a similar vocal style, resulting in no lapses in mannerisms), and a well-crafted tracklist that makes you want to listen to the whole thing until the final, uplifting "Vortex" resounds. Chills guaranteed, though as subsequent years have shown, it was - in a sense - a dead end for black metal. Unfortunately, this musical direction was generally poorly received, and bands that attempted this brand of black metal quickly finished the formula. This was also confirmed by the Thorns, which  - despite remaining active - fell silent with further music for decades.

Rating: 10/10