Dark Angel - "Extinction Level Event" (2025)

Panie i Panowie, proszę przygotować popcorn i wygodnie się rozsiąść, oto przed Państwem kandydat do jednej z najbardziej niepotrzebnych premier 2025 roku! Okazja to nie byle jaka, bo o wypuszczeniu nowej płyty przypomniała sobie thrash metalowa legenda z Downey, czyli Dark Angel. W kontekście tego kambeku oczywiście wiele chciałem dobrego napisać, bo stary dorobek do dziś szanuję, no ale jak za moment udowodnię, ich dziadkowe podrygi z 2025 przynoszą horrendalne trudności-niestrawności i żal, że zmarnowano tyle czasu na przeciętne wydawnictwo, co do którego łatwiutko wytknąć, że krążek ten sklecono na kolanie, byleby coś wydać po odkładanych w nieskończoność zapowiedziach. 

Nad piątym longplayem Dark Angel podejmowano się prac kilkukrotnie, najpierw w chwilę po czwartym pełniaku pod roboczym tytułem "Atrocity Exhibition", a potem już sporo później od czasu poważnej reaktywacji z 2013 roku. Lata jednak leciały nieubłaganie, a o krążku dalej ni widu ni słychu, mimo - rzekomo - intensywnego dopieszczania materiału. W międzyczasie niestety zmarł współzałożyciel grupy Jim Durkin, ale na jego miejsce wskoczyła Laura Christine (prywatnie, żona Gene'a Hoglana), natomiast finalnie w 2025 roku ogłoszono premierę pierwszego od 34 (dżizasie!) lat longplaya Mrocznego Anioła, zatytułowanego "Extinction Level Event". O tym jak przeciągnięty i jednocześnie średnio dopracowany jest to płytowy powrót świadczy już sama okładka wygenerowana przy użyciu AI - a i to dopiero początek rozczarowań związanych z tym krążkiem.

Dożyliśmy jednak czasów kiedy nowy album Dark Angel stał się faktem, o czym niegdyś można było co najwyżej pofantazjować. Cóż, mizerne to pocieszenie, gdy nówka w głównej mierze opiera się o wielkość tej nazwy i kolosalny czas oczekiwania na premierowy materiał, nie zaś samo granie na niej zawarte. Piję do tego, że gdyby nie szyld Dark Angel, to... mało który słuchacz zwróciłby uwagę na wydawnictwo, którego zawartość nie porywa i nie posiada żadnego haczyka, który byłby w stanie zakotwiczyć się na dłużej. Tak jak zakładałem, "Extinction Level Event" ochoczo miesza między patentami "Leave Scars" i "Time Does Not Heal", choć czyni to w unowocześnionej oprawie i bez takiej finezji jak przed laty. Całość jest jednak taaak pozbawiona wyrazistości, po amatorsku wyprodukowana i fatalnie zaśpiewana, że w stanowczo zbyt wielu motywach zespół brzmi jak thrash metalowa geriatria aniżeli Dark Angel, który zabijał żywiołem i pomysłami na riffy.

Okej, wokale Rona Rineharta na "Time Does Not Heal" również trudno było mi w stuprocentowo przyswoić (za duża ilość fałszowania i jechania na jednym dźwięku), toteż stylem thrashowego karaoke nie jestem do końca na "Extinction Level Event" zdziwiony. Bardziej zastanawia dlaczego nie pokuszono się o nawiązania wokalne do "Leave Scars" zamiast "Time...". Ogólnie mocy i wigoru Ronowi przecież nie brakuje, gorzej gdy śpiewa na czysto - tutaj potrafi to kaleczyć uszy. Przywołane wcześniej brzmienie to również spora zagadka. Przejść przez nie idzie już szybciej, ale niezmiennym pozostaje stwierdzenie, że instrumentom brakuje mięcha i dynamiki. Po gitarach nie czuć więc ostatecznego szlifu, perkusja plastikowo pyka, wokale chowają się za gitarami (to chyba nie tak źle?), a bas upchnięto gdzieś na ostatnim planie, przez co jest ledwo odczuwalny. Do tego co grają Gene Hoglan, Ed Meyer, Laura Christine i Mike Gonzalez oczywiście nie można się przyczepić, bo sprawności technicznej nikt im nie odmawia, ale do wykonania już niestety należy mieć zastrzeżenia.

Na "Extinction Level Event" niestety kuleje tak dużo rzeczy, że zwyczajnie szkoda kapeli - zwłaszcza w kontekście powrotu legendy z nowym materiałem po ponad 30 latach wydawniczego niebytu. Najbardziej energiczne i zadziorne numery z płyty, tj. "Sea Of Heads" (fajne, bujające riffy), "Extraction Tactics", "Circular Firing Squad" (największy konkret na płycie, choć to wziuuum w refrenie jest komiczne), "Woke Up To Blood" czy "Scalar Weaponry", mają olbrzymi potencjał na rasowy thrash metal w duchu lat osiemdziesiątych, ale w nich również mocno ciągną w dół wcześniej nadmienione bolączki przeciętności, okropnych wokali i kiepskiej produkcji. Reunion Dark Angel wypadałby zatem lepiej, gdyby skończył się na wspominkowych koncertach (miałem okazję dwukrotnie uczestniczyć, we Wrocławiu i Warszawie, gdzie stary materiał zabrzmiał potężnie), niż w formie tego co wylądowało na "Extinction Level Event". Póki co, problem z polubieniem się będą mieli tu nawet najwięksi maniax zespołu.

Ocena: 4/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Ladies and gentlemen, please prepare popcorn and sit comfortably. Here's a candidate for one of the most unnecessary releases of 2025! This is no small occasion, as Downey's thrash metal legends, Dark Angel, have decided to release a new album. I certainly wanted to write a lot of positive things about this album, as I still respect their legacy, but as I'll prove in a moment, their grandfatherly movements from 2025 bring horrendous difficulties-indigestion and regret that so much time was wasted on a mediocre release, just to get something out after endlessly postponed announcements.

Work on Dark Angel's fifth full-length album was undertaken several times, first shortly after their fourth full-length album, under the different title "Atrocity Exhibition,", and then much later, after their serious reunion in 2013. However, the years flew by, and the album remained unheard of, despite supposedly intensive polishing. Meanwhile, co-founder Jim Durkin sadly passed away, but Laura Christine (who is Gene Hoglan's wife) took his place. Finally, in 2025, the release of Dark Angel's first full-length in 34 (jeez!) years, titled "Extinction Level Event", was announced. The AI-generated cover art alone demonstrates just how overlonged and yet so-so this comeback is - and that's just the beginning of the album's disappointments.

However, we've reached a time when a new Dark Angel album has become a reality, something that was once only a fantasy. Well, that's meager consolation when the new album is based primarily on the name's grandeur and the colossal wait for the release of new material, not the actual playing itself. I also add that if it weren't for the Dark Angel name... few listeners would pay attention to a release whose content isn't captivating and lacks any hook that could anchor the listener for a long time. As I expected, "Extinction Level Event" eagerly mixes the patterns of "Leave Scars" and "Time Does Not Heal", though it does so in a modernized setting and without the same finesse as years ago. However, the whole thing is sooo lacking in perspicuity, amateurishly produced and poorly sung, that in far too many instances, the band sounds like a thrash metal geriatric rather than Dark Angel, who killed with their energy and riffing ideas.

Okay, Ron Rinehart's vocals on "Time Does Not Heal" were also difficult for me to fully grasp (too much off-keying singing), so I'm not entirely surprised by the thrash metal karaoke style on "Extinction Level Event". I'm more curious why they didn't try vocal references to "Leave Scars" instead of "Time...". Ron certainly doesn't lack power and vigor, though it's worse when he sings cleanly - here, it can be disturbing. The production of album mentioned earlier is also quite a mystery. It's quicker to get through, but the consistent statement remains that the instruments lack fleshy sound and dynamics. The guitars lack polish, the drums pop like plastic, the vocals hide behind the guitars (that's not such a bad thing, is it?), and the bass is shoved somewhere in the background, making it barely perceptible. Of course, the way Gene Hoglan, Ed Meyer, Laura Christine and Mike Gonzalez play is certainly beyond reproach, as no one denies their technical prowess, but unfortunately, the sound design is something to be concerned about.

Unfortunately, so many things fall short on "Extinction Level Event" that it's a shame for the band - especially considering the legend's return with new material after over 30 years of non-release. The album's most energetic and feisty tracks, like "Sea of ​​Heads" (cool, rhythmic riffs), "Extraction Tactics", "Circular Firing Squad" (the album's biggest hit, though that whoosh chorus is hilarious), "Woke Up To Blood" and "Scalar Weaponry", have enormous potential for genuine thrash metal in the spirit of the '80s, but they also suffer from the aforementioned problems of mediocrity, awful vocals, and poor production. A Dark Angel reunion would have been better served by reminiscing concerts (I had the opportunity to attend twice, in Wrocław and Warsaw, where the old material sounded powerful) than in the form that ended up on "Extinction Level Event". For now, even the biggest fans of the band will have trouble getting to like a new material.

Rating: 4/10