Massacra - "Enjoy The Violence" (1991)

Oto w czym tkwi sedno pracowitości i skutków takiej postawy w ekstremalnej muzyce! Bardzo obiecujący start pod postacią "Final Holocaust" sprawił, iż drugi longplay francuskiej Massacry pojawił się zaledwie w rok od premiery debiutu. Entuzjastyczny odbiór i spory potencjał na więcej, przypuszczalnie, właśnie te dwie kwestie najbardziej przyczyniły się do tego, że zespół nie zamierzał się opierdalać i zaskakująco poszedł o krok (czy nawet kilka kroków) na przód. W tym samym składzie i z bardziej ekstremalnym nastawieniem co do tworzenia muzyki, w 1991 roku Massacra mogła poszczycić się już drugim albumem w dorobku - "Enjoy The Violence". Krążek pozamiatał do tego stopnia, że z miejsca okrzyknięto go opus magnum tegoż kwartetu, zaś agresja jaką odznaczali się Francuzi wyrastała ponad - i tak utrwalające się wtedy - standardy.

Nie jest wielką tajemnicą, że między "Final Holocaust" i "Enjoy The Violence" nastąpił ogromny przeskok, na korzyść tego drugiego wydawnictwa. Francuska grupa w tak krótkim czasie oczywiście podciągnęła się kompozycyjnie i brzmieniowo oraz wyraźnie zredukowała wcześniejszą toporność, natomiast to co najważniejsze, to o kilka poziomów zintensyfikowała się, zwiększyła nienawistny przekaz oraz zadbała o kapitalny feeling instrumentów, dzięki czemu agresja niesie się tutaj na równi z chwytliwością. Ponadto, przy podejściu szybciej i brutalniej kwartetowi udało się zadbać o ciekawsze i bardziej zróżnicowane utwory, przez co nie ma poczucia obcowania z jednowymiarową sieczką oraz słychać jak bardzo Francuzi żyli tą muzyką i na ile sprawnie operowali tymi swoimi patentami. No właśnie, swoimi. Na "Enjoy The Violence" śmiało można mówić o autorskim stylu Massacry, nie zaś zwyczajnym kontynuowaniu tego co zaczęte przez Slayera, Kreatora czy Sepulturę. Na drugim pełniaku granie Francuzów bowiem z grubsza ukształtowało się następująco: thrashowe, zabrudzone riffy, prymitywna perka z proto-blastami, dzikie, deathowe wokale, apokaliptyczny klimat, spory stopień wytrzepania się w solówkach, a do tego duża dawka hitowości i jazdy hop do przodu. No i to tylko ogólnikowa zachęta...

Death/thrashowy wpierdol serwuje cała tracklista "Enjoy The Violence". Trudno zatem w takiej sytuacji wybierać utwory lepsze czy gorsze, bo tutaj większość z nich jest jednakowo trafiona. Pokuszę się chociażby o ikonicznego tytułowca (strzał w pysk na powitanie!), zdziczałe "Atrocious Crimes", "Seas Of Blood" i "Ultimate Antichrist" oraz bardziej rozbudowane i posępne w klimacie "Near Death Experience" i "Revealing Cruelty". Kawał znakomitych, zapadających w pamięć riffów, trzymająca fason perkusja (kiedy trzeba jest prosto, kiedy mniej, Chris Palengat zasuwa z nawalanką), zajebisty, vincentowski wokal Pascala Jorgensena, dość finezyjne solówki Jeana-Marca Tristaniego oraz towarzysząca non-stop wyziewność oraz młodzieńczy wigor, to jedne z kluczowych cech tych utworów, ale i... w zasadzie całego albumu. Równie udane są kawałki, gdzie Fred Death przejmuje obowiązki wokalisty, na czele z "Sublime Extermination" i jego arcy-świetnym zakończeniem. Nowością są z kolei fragmenty, gdzie pojawia się podział na dwa wokale, i działa to - zaskakująco - wybornie i odświeżająco. W ten sposób patologia buchająca z tak zdziczałych wokaliz potrafi zostawić jeszcze większy uszczerbek na psychice...

W każdym razie, na drugim albumie francuska Massacra objawiła się jako zespół pewny swego i przynoszący znacznie szersze zainteresowanie niż przy okazji debiutu. Co najciekawsze, grupa zdecydowała się pójść w brutalniejszą muzykę i wyszło im to mocno na plus, bo nie straciła ona na wyrazistości i pomysłowości, a jednocześnie jej charakter był na tyle wówczas nabuzowany, że mało kto mógł się z nimi równać. Wiadomo, "Enjoy The Violence" nie był takim kompozytorskim i produkcyjnym topem co np. "Human" Deathu z tego samego roku, to jednak w kategorii barbarzyńskiego, death/thrash po dziś dzień mało co może się z nim równać.

Ocena: 9,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

This is the essence of diligence and the consequences of such an approach in extreme music! A very promising start in the form of "Final Holocaust" led to the release of the French band Massacra's second album just a year after their debut. The enthusiastic reception and considerable potential for more were likely the two issues that most contributed to the band's refusal to sit back and surprisingly, take a step (or even several steps) forward. With the same line-up and a more extreme approach to composing, in 1991 Massacra could boast their second album, "Enjoy The Violence". The album was such a hit that it was immediately hailed as the quartet's magnum opus, and the aggression that characterized the French band rose above the standards already established at the time.

It's no secret that between "Final Holocaust" and "Enjoy the Violence" there was a huge leap forward, in favor of the latter. In such a short time, the French group certainly improved their compositions and sound, and significantly reduced their earlier clumsiness. But most importantly, they intensified their sound several notches, heightened their hateful message, and honed their instrumental feeling, allowing the aggression to carry equally with the catchiness. Furthermore, with a faster and more brutal approach, the quartet managed to create more interesting and diverse songs, eliminating the feeling of one-dimensional brutality. It's clear how deeply the French lived this music and how skillfully they utilized their own techniques. Well, their own. On "Enjoy the Violence", we can say that that Massacra's style is truly original, not a mere continuation of what Slayer, Kreator, or Sepultura have begun. On their second full-length, the French band's sound roughly evolved into this: thrashy, dirty riffs, primitive drums with proto-blasts, wild, death metal vocals, an apocalyptic atmosphere, a considerable degree of interesting technique in their solos, and a generous dose of hits and forward momentum. And that's just a general description...

The entire tracklist of "Enjoy The Violence" serves up a death/thrash punch. It's hard to choose the best tracks, as most of them are equally spot-on. I'll even go for the iconic title track (shot straight in the face!), the wild "Atrocious Crimes", "Seas Of Blood" and "Ultimate Antichrist", and the more expansive and gloomy-in-the-moment "Near Death Experience" and "Revealing Cruelty". A slew of memorable riffs, a solid drumming style (simple when needed and more brutal when needed), Pascal Jorgensen's awesome, Vincent-like vocals, Jean-Marc Tristani's sophisticated solos, and the constant effervescence and youthful vigor that accompany it are some of the key features of these songs, and... essentially, the entire album. Equally successful are the tracks where Fred Death takes over vocal duties, most notably "Sublime Extermination" and its brilliant outro. A new feature, however, are the sections where the vocals are split into two, and it works - surprisingly - excellently and refreshingly. In this way, the pathology emanating from such savage vocalizations can leave even greater psychological scars...

Anyway, on their second album, the French band Massacra emerged as a confident band with a clear main idea, generating much wider interest than their debut. Interestingly, the group opted for a more brutal sound, and it paid off significantly. Their music retained its expressiveness and inventiveness, while at the same time being so intense that few could match their areas. While "Enjoy the Violence" did not have such compositional and production heights as, for example, Death's "Human" from the same year, but few can match it in terms of barbaric death/thrash to this day as Massacra.

Rating: 9,5/10