Massacra - "Signs Of The Decline" (1992)

Jak sobie tak prześledzić częstotliwość wypuszczania pełniaków przez Francuzów z Massacry, to mało który zespół przecinający w podobnym stopniu death oraz thrash metalem co płytę i z roku na rok nabierał na sile w takim stopniu jak ekipa Freda Duvala. Żabojady przy zwiększaniu brutalności i lepszym brzmieniu, potrafiły tworzyć równie hiciarskie, pomysłowe i mocne utwory jak w przeszłości, a bardziej profesjonalne szlify produkcyjne przeprowadzali z umiarem, bez przytępiania nabuzowanego i surowego charakteru ich grania. Taka taktyka wypaliła na "Enjoy The Violence", która w 1991 roku wybiła zespół do europejskiej czołówki metalowej, czego potwierdzeniem były liczne i udane koncerty poza Francją, a podobne podejście zachowano również na trzecim longplayu z 1992 roku, czyli "Signs Of The Decline". Na nim, bez względu na trudności związane z perkusistami (z zespołu odszedł Chris Palengat, pierwsze zarysy utworów powstawały z automatem, aż ostatecznie do kapeli zawitał Matthias Limmer) i ekspresowym komponowaniu materiału, udało się podołać oczekiwaniom po zawierusze z "Enjoy The Violence".

Mimo bardzo wysokiego poziomu drugiego longa, trzeci album jest od niego jeszcze lepszy - minimalnie, ale jednak. Nie da się ukryć, że w przypadku "Signs Of The Decline" nacisk na death metal stał się większy niż poprzednio, a to spowodowało, że materiał został pewniej i ciekawiej zagrany. W związku z powyższym, album przeładowano wręcz nienawiścią i pogardą wobec zepsucia panującego na tym świecie. To oczywiście świetna wiadomość w kontekście naszych milusińskich, bo Massacra wdrapała się na sam szczyt death/thrashowej ekwilibrystyki. Zadbano zatem o większą ilość blastowania, wystrzałowych i kąsających riffów, zdziczałych wokali (na czele z doskonałym vincentowaniem), techniki i urozmaiceń oraz posępnego klimatu. Lepsze brzmienie to z kolei naturalna konsekwencja, gdy chce się pokazać, że umie się grać. Chłopaki poza niebywałym łomotem nie unikają przecież wolniejszych rytmów, pauz, solówkowych trzepanek (czasem też zaleci wajchowaniem à la Slayer) czy drobnych partii z akustykiem, a na "Signs..." zgrabnie wkomponowano to w resztę składowych i - przede wszystkim - nie zabiło ciętego jak osa charakteru muzyki.

Niepojęte więc, że po latach sam zespół podchodził do zawartości "Signs Of The Decline" z dużą dawką rezerwy! Nie dość, że Francuzi podołali ciężarowi poprzednika, to obsadzili jeszcze większą brutalność w kolejnych, bardzo bezpośrednich, a zarazem hiciarskich utworach. Przy takich "Mortify Their Flesh", "Full Frontal Assault", "Excruciating Commands" (tutaj to już przeszli samych siebie) czy "Evidence Of Abominations" w zasadzie nie ma co zbierać. Zostają zgliszcza, a death/thrash w wykonaniu Massacry nie ustępuje tu intensywnością amerykańskiej fali czy - po przeciwnej stronie - szwedzizny. Nawet tam gdzie trafiają się zwolnienia i bardziej melodyjne (?) fragmenty, wygar nas nie opuszcza, a w instrumentach nadal dzieje się na tyle sporo, że nie ma mowy o klepaniu kwadratowych potupajek. Wolniejsze numery w typie "Traumatic Paralyzed Mind" czy "World Dies Screaming" odsłaniają, że zespół grając w umiarkowanych tempach nadal ma pomysły na riffy, dynamikę, klimat i nie gorszą agresję niż w szybszych utworach. Świetna jest też rymowanka dzieląca "Baptized In Decadence" a "Mortify Their Flesh", bo w momencie, gdy wchodzi growl Pascala można się poczuć jak gdyby ktoś nam zaserwował z zaskoczenia prawego sierpowego.

Wybór najlepszego albumu Massacry to pewien dylemat, czasem decyduje o tym humor i okoliczności słuchania, ale w ostatecznym rozrachunku to "Signs Of The Decline" zasługuje na miejsce pierwsze. Takiego przeskoku jakiego grupa dokonała pomiędzy "Final Holocaust" a "Enjoy The Violence" tutaj wprawdzie nie uświadczymy, z drugiej strony, jak się szybko okazuje, na trójce nie było to szczególnie potrzebne. Ich nienawistny przekaz na "Signs..." jest najmocniejszy, a ilość brutalności i furii przypadającej na utwór wyraźnie przesunęły Francuzów w bardzo bezwzględny sposób grania death/thrashu, który jednak nie stroni od chwytliwości, wciągającego klimatu oraz całkiem czytelnej oprawy brzmieniowej. To jest właśnie sztuka przez wielkie S, bo stworzyć dziką i wściekłą płytę, gdzie nie brak również różnorodności i polotu, udaje się wyłącznie nielicznym. Wraz z wydaniem "Signs Of The Decline", sama zresztą Massacra doszła do prostych wniosków, że formuła się wyczerpała i pora na zmiany. Te nastały już zaledwie dwa lata później i cóż... pokazały, że to na trzecim longplayu francuska grupa osiągnęła swój szczyt możliwości.

Ocena: 10/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

If you look at the frequency of the French Massacra's full-length releases, few bands have explored death and thrash metal to the same degree as their albums, and have grown stronger year after year as Fred Duval's band. While increasing their brutality and improving their sound, the French were able to create songs just as hit-heavy and inventive as in the past, and they applied their more professional production touches with restraint, without dulling aggressive and raw nature of their sound. This tactic worked well on "Enjoy The Violence", which took the band to the forefront of European metal in 1991, as evidenced by numerous and successful shows outside of France. A similar approach was maintained on their third album - 1992's "Signs Of The Decline". On it, despite difficulties with the drummers (Chris Palengat left the band, the first outlines of the songs were created with a drum machine, until Matthias Limmer finally joined the band) and the rapid shaping of the material, the band managed to live up to expectations after the turmoil of "Enjoy The Violence".

Despite the very high standard of their second full-length, their third album is even better - marginally, but still. It's undeniable that "Signs Of The Decline" emphasizes death metal more than before, resulting in a more confident and engaging performance. Consequently, the album is overloaded with hatred and contempt for the corruption that reigns in this world. This is, of course, great news for our little ones, as Massacra has scaled the very pinnacle of death/thrash essence. Therefore, they've added more blast beats, sensational and biting riffs, savage vocals (led by excellent David Vincent-type growls), technique and variety, and an apocalyptic atmosphere. A better sound is a natural consequence of showing off your playing skills. Apart from the incredible brutality, the guys don't shy away from slower rhythms, breaks, impressive solos (sometimes they even related to patterns with whammy bar à la Slayer) or small acoustic parts, and on "Signs..." it was neatly integrated with the rest of the components and - above all - it didn't kill the sharp and rough character of the music.

It's incomprehensible, then, that after all these years, the band themselves approached the content of "Signs Of The Decline" with a significant dose of reserve! The French lived up to their predecessor's expectations and added even greater brutality to their subsequent, very direct and at the same time catchy songs. With tracks like "Mortify Their Flesh", "Full Frontal Assault", "Excruciating Commands" (where they've already outdone themselves), and "Evidence Of Abominations", there's essentially nothing to salvage. What remains are the ashes, and Massacra's death/thrash here is on par with the intensity of American wave or - on the other hand - Swedish. Even where slower tempos and more melodic (?) passages occur, the aggressiveness never leaves us, and there's still a lot of going on in the instruments to avoid churning out square, simple beats. Slower tracks like "Traumatic Paralyzed Mind" and "World Dies Screaming" reveal that, while playing at a moderate tempo, the band still has ideas for riffs, dynamics, atmosphere, and aggression just as strong as in their faster tracks. The rhyme dividing "Baptized In Decadence" and "Mortify Their Flesh" is also excellent, because when Pascal's growl enters, you feel as if someone has delivered a surprise right hook...

Choosing Massacra's best album is a bit of a dilemma; sometimes it's the mood and the listening situation that decide it, but ultimately, "Signs Of The Decline" deserves the top spot. While the jump the band made between "Final Holocaust" and "Enjoy the Violence" isn't particularly noticeable here, it quickly becomes clear that it wasn't particularly necessary on the third album. Their hateful message on "Signs..." is at its strongest, and the sheer amount of brutality and fury per track clearly pushed the French band towards a ruthless style of death/thrash, which keeps catchiness, an engaging atmosphere and a distinctly clear sound. This is art with a capital A, because creating a wild and furious album that also boasts variety and flair is a feat achieved only by a select few. With the release of "Signs Of The Decline", Massacra themselves came to the simple conclusion that their formula had run its course and it was time for a change. These came just two years later and, well... they showed that it was on their third album that the French group reached the peak.

Rating: 10/10