Napalm Death - "Time Waits For No Slave" (2009)

Do przewidzenia było, że po serii "The Code Is Red... Long Live The Code" i "Smear Campaign", które dzieliły zaledwie rok, następny krążek pojawi się już nieco później. Coroczne wydawanie pełniaków szybko może wiązać się z twórczym wypaleniem, a przecież od początku nowego tysiąclecia grupa zdążyła już uderzyć z czterema longplayami, które pokazały, że Napalm Death z wiekiem są jak wino - coraz lepsi i gustowni, a zarazem jeszcze bardziej konsekwentni w wykonywaniu swojej charakterystycznej, ekstremalnej sztuki. Poprzeczka ulokowała się więc bardzo wysoko, ale kwartet zupełnie nieprzejęty rosnącym balonikiem oczekiwań, po prostu, kontynuował to co zaczęte wcześniej i konstruował nowe kompozycje z myślą, że najlepiej będzie im złapać trochę powietrza (?), by apetyt na nową muzykę był większy niż poprzednim razem. Rezultat wyszedł na świat w 2009 roku w formie trzynastego longplaya pt. "Time Waits For No Slave" i... znów było o czym mówić.

Trzynastka w przypadku Napalm Death bynajmniej nie okazała się być tą pechową. Na "Time Waits For No Slave", zespół celuje w markowy dla siebie death-grind, ale na każdej płaszczyźnie udowadnia, że panowie Shane Embury, Mitch Harris, Barney oraz Danny Herrera są kompletnie nie do zdarcia i nagrywanie kolejnej muzyki sprawia im nie mniejszą frajdę jak kilka dekad temu, natomiast pomysły na riffy, melodykę czy brutalność cały czas ich nie opuszczają. Nie znajdziecie na tym materiale żadnych, istotnych nowości, a jednak w niczym to zbytnio tutaj nie przeszkadza, bo Napalm Death (kolejny raz) wyciągnęli esencję swojego stylu i obsadzili ją w formie następnej porcji napalmowych hitów, których można wymagać obok starszych szlagierów czy w niektórych miejscach to nawet zamiast nich. Jakby tego jeszcze było mało, na "Time Waits..." grupa prezentuje się wściekle jak diabli i nie wadzi temu dość sterylna produkcja.

Brutalność u Napalm Death to oczywiście rzecz nierozerwalna z ich stylem, ale na trzynastym krążku trudno nie odczuć, że stężenie agresji i nabuzowania jest większe niż na czterech poprzednich pełniakach. Nie wiem kto i czym ich wtedy na tyle podkurwił, ale uczynił sporą przysługę, bo bez względu na upływ czasu (w momencie nagrywania mowa o panach 40+), Napalmy wymiatają ten swój death-grind w dzikiej oraz czaderskiej oprawie, i to nawet tam gdzie trafiają się wolniejsze fragmenty. Na szczęście, decyzja ta nie spłyciła muzyki, bo zespół pamięta o chwytliwych riffach, sensownych, lżejszych dodatkach (dotyczy czystych wokaliz i deklamacji Barneya - bardzo udanych) oraz - ogólnie - dużej dynamice. Rzućcie uchem na "Feeling Redundant", "Downbeat Clique", tytułowca, "De-Evolution Ad Nauseum" (piękne zdzieranie ryja na granicy utraty głosu!), "Procrastination On The Empty Vessel", "Fallacy Dominion" czy "Lacreny Of The Heart", a będziecie wiedzieli o jaką różnorodność i brutalność chodzi.

Pewnie nikogo nie zaskoczę, ale trzynasta płyta Napalm Death to następna wyśmienita pozycja, na której brytyjsko-amerykański kwartet po raz kolejny potwierdza, że jest w lepszej formie niż za czasów młodości. Zasługa w tym wyśmienicie wyziewnych i energicznych utworów, choć również samego zaangażowania muzyków. Na "Time Waits For No Slave" zespół obraca się wokół tego co znane, aczkolwiek robi to ze świeżością i pasją debiutanta, co jest o tyle imponujące, że w przypadku doświadczonych stażem ekip taka przypadłość zazwyczaj nie występuje. Z aktywnością grupy Shane'a Embury'ego sytuacja wygląda inaczej (lepiej) i ich "Time Waits For No Slave" - podobnie jak większość poprzednich płyt od 2000 roku - przebija klasykę z ubiegłego wieku.

Ocena: 9/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

It was predictable that after the series of "The Code Is Red... Long Live The Code" i "Smear Campaign", which were separated by just a year, the next album would appear somewhat later. Releasing full-lengths annually can quickly lead to creative burnout, yet since the beginning of the new millennium, the group has already hit the ground running with four albums that have proven that Napalm Death ages like a fine wine - becoming better and more refined, yet even more consistent in their characteristic, extreme music. The level was thus set very high, but the quartet, completely unfazed by the ballooning expectations, simply continued what had been started and crafted new songs, thinking they'd best catch some fresh air (?) to fuel their appetite for new music. The result was released in 2009 in the form of their thirteenth album, "Time Waits For No Slave", and... once again, there was something to talk about.

Thirteen album wasn't unlucky for Napalm Death at all. On "Time Waits For No Slave", the band focuses on their trademark death-grind, but on every level, they prove that Shane Embury, Mitch Harris, Barney and Danny Herrera are utterly indestructible, and recording new music is just as enjoyable as it was decades ago, while their riffs, melodies, and brutality remain unwavering. You won't find any significant new elements on this release, but that's not a significant drawback, as Napalm Death (once again) have distilled the essence of their style and presented it in the form of another batch of Napalm Death hits, which you can expect alongside, and in some places even instead of, older hits. As if that weren't enough, on "Time Waits..." the band delivers a ferocious performance, and the rather sterile production doesn't hinder this.

Napalm Death's brutality is, of course, inextricable from their style, but on their thirteenth album, it's hard not to feel that the concentration of aggression is greater than on their four previous full-lengths. I don't know who or what made them so angry then, but they did a considerable favor, because regardless of the passage of time (at the time of recording, we're talking about men over 40), Napalm Death plays their death-grind in a very wild and energetic setting, even where slower patterns occur. Fortunately, this decision hasn't diminished the music, as the band maintains a focus on catchy riffs, sensible, lighter additions (this applies to Barney's clean vocals and declamations - very well done), and - overall - high dynamics. Take a listen to "Feeling Redundant", "Downbeat Clique", the title track, "De-Evolution Ad Nauseum" (beautiful screaming on the verge of losing voice!), "Procrastination On The Empty Vessel", "Fallacy Dominion" or "Lacreny Of The Heart", and you'll know what kind of diversity and brutality I'm talking about.

I'm sure it won't surprise anyone, but Napalm Death's thirteenth album is another excellent release, with the British-American quartet once again confirming that they're in better shape than in their younger days. This is due not only to the incredibly brutal and energetic songs, but also to the dedication of the musicians. On "Time Waits For No Slave", the band embraces familiarity, yet does so with the freshness and passion of a newcomer, which is impressive because such a trait isn't usually found in experienced bands. With Shane Embury's band, the situation is different (better), and their "Time Waits For No Slave" - like most of their previous albums since 2000 - surpasses the Napalm Death classics.

Rating: 9/10