Testament - "Para Bellum" (2025)

Podobno jedna z gorętszych, metalowych premier 2025 roku. Może tak być, bo mowa nie o pierwszej lepszej kapeli, a o thrash metalowych klasykach z Oakland działających od blisko czterech dekad, zrzeszających fanów metalu na całym świecie i starzejących się z większą gracją niż dziadki z Metalliki. Z drugiej strony, konkurencja - jak zwykle - była/jest ogromna do kandydatów płyty roku, natomiast sam następcy "Titans Of Creation" niespecjalnie wyczekiwałem, biorąc pod uwagę, że albumy Testamentu z 2016 i 2020 roku przestrzeliły się z moimi oczekiwaniami. W związku z powyższym, do zawartości "Para Bellum", trzynastego longplaya Erica Petersona i spółki, podchodziłem dość ostrożnie, choć bez oczekiwania cudów. Pewna dawka rezerwy w tej sytuacji nie była jednak do końca taka głupia, bo nowy Testament tym razem wchodzi znacznie lepiej, a w paru miejscach to nawet zaskakuje.

Nie chce przez klawiaturę mi przejść określenie "Para Bellum" nową jakością dla podstarzałego Testament, ale na trzynastym albumie Amerykanie znacząco odświeżyli swój (wyeksploatowany) styl i dość dobrze wpisują się w złapanie wiatru w żagle. Najmocniej słyszalne jest to w pierwszych trzech numerach, w których zespół całkiem odważnie wysuwa na przód gęste blastowanie, black metalowe tremolo, deathowy wygar i większą masywność kosztem bezpiecznego, thrashowego łojenia w średnich tempach. Kompletną nowością to oczywiście dla Testament nie jest, bo podobną próbę mieliśmy chociażby w "Curse Of Osiris" z poprzedniej płyty, ale w tym przypadku wykonana została ona pewniej i z większym jajem, a także wygrywa tą prostą kwestią, że nie umieszczono jej w roli dodatku a przejęła główny ster - w późniejszych kawałkach elementy te również sprytnie wkomponowano. Wiadomo, ktoś złośliwy (tym razem nie ja) zarzuci Amerykanom przesadną radykalizację w kierunku przerobienia Testament na brutalniejsze Dragonlord z Chuckiem Billym na wokalu, ale najważniejsze, że przy tych zmianach powróciła do muzyki wyrazistość, której tak bardzo mi wcześniej brakowało.

Poziom "Para Bellum" wprawdzie nie należy do najrówniejszych, bo jego rozpiętość stylistyczna bywa nad wyraz skrajna, aczkolwiek szybko schodzi to na dalszy plan słysząc ile radochy i zapału tkwi w większości z tych utworów. Poza nadmienioną trójcą, świetnie sobie także radzą: bardziej testamentowo klasyczny "Witch Hunt", łączący hiciarstwo i finezyjnie cykającą perkusję "Havana Syndrome" oraz epicki i zadziorny tytułowiec wieńczący album. Słabiej za to wypada środek (zwłaszcza "High Noon" i "Nature Of The Beast"), w którym zbyt często straszą mielizny w typie "Brotherhood Of The Snake" i rockowizna "The Ritual", chociaż... i z tym dosyć szybko idzie się oswoić. Więcej kontrowersji wzbudza ballada "Meant To Be", która w zasadzie też zła nie jest, bo puszcza oczko do starych płyt i fajnie nabiera dynamiki, tylko zdobią ją bardzo patetyczne orkiestracje - zupełnie niepotrzebne. Na nasze szczęście, pomysł z zaproszeniem tutaj Floor Jansen nie wypalił!

"Para Bellum" jest zatem powrotem do formy Testament, ale jeszcze nie tym najwyższym. Nie zrozumcie mnie źle, trzynasty długograj w dorobku Testament to kawał jakościowego thrash metalu, który nie boi się rozszerzać stylu o wpływy ekstremalnych gatunków oraz - po drugiej stronie - bardziej przystępniejszego grania. Ponadto, dysponuje on zrównoważoną (bo nie walącą plastikiem) produkcją, pomysłami na utwory, klasowymi solówkami Alexa Skolnicka, intensywnie zasuwającym na garach Chrisem Dovasem (debiutujący w Testament, ale mający doświadczenie z Vital Remains, toteż nie dostał posady za ładne oczy), dobrą formą wokalną Chucka Billy'ego, jeszcze częściej przebijającego się na powierzchnię Steve'a DiGiorgio oraz świeżością godną debiutantów. Jedyne czego by się chciało więcej to częstszego dociskania gazu oraz mniejszego nacisku na radiowe melodie. "Para Bellum" zdradza wiele symptomów, że to właśnie zagęszczając ruchy i obchodząc kompromisy dookoła, Testament - pomimo wiekowego statusu - wypada w aktualnym wydaniu najbardziej przekonująco.

Ocena: 7/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

Supposedly one of the most hyped metal releases of 2025. That might be because we're not talking about just random band, but about thrash metal classics from Oakland, active for nearly four decades, uniting metal fans worldwide and aging more gracefully than the grandfathers from Metallica. On the other hand, the competition - as usual - was/is fierce for album of the year candidates, while I wasn't particularly looking forward to the follow-up to "Titans Of Creation", considering that Testament's 2016 and 2020 albums exceeded my expectations. Therefore, I approached "Para Bellum", the thirteenth album from Eric Peterson & co., with some caution, though not expecting miracles. A certain amount of reserve wasn't entirely unwise, however, as the new Testament delivers a much stronger performance this time around, and in a few places, it's even surprising.

I can't bring myself to call "Para Bellum" a new quality for the aging Testament, but on their thirteenth album, the Americans have significantly refreshed their (exploited) style and they fit quite well into gaining new life. This is most audible in the first three tracks, where the band boldly foregrounds dense blast beats, black metal tremolos, deathy aggressiveness, and greater heaviness at the expense of safe, mid-tempo thrash. This isn't a complete novelty for Testament, of course, as we've already encountered a similar attempt in "Curse Of Osiris" from the previous album, but in this case, it's proposed with more confidence and vitality, and it wins in the simple fact that it wasn't placed as an addition but rather took the lead - these elements are also cleverly incorporated into later tracks. Of course, someone nasty (not me this time) will accuse the Americans of excessive radicalization in the direction of remaking Testament into the more brutal Dragonlord with Chuck Billy on vocals, but the most important thing is that with these changes the music has returned to the expressiveness and clarity that I had so much missed before.

"Para Bellum" isn't the most consistent, as its stylistic range can be quite extensive, though this quickly fades into the background when you hear the sheer joy and enthusiasm packed into most of the tracks. Besides the aforementioned trinity, doing great too: the more classic "Witch Hunt", "Havana Syndrome" which combines catchiness with finely chiming drums, and the epic and feisty title track that closes the album. The middle of album (especially "High Noon" and "Nature Of The Beast") is weaker, often featuring frightening shallows from "Brotherhood Of The Snake" and the rocky atmosphere of "The Ritual", though... you even get used to it quickly. The ballad "Meant To Be" is more controversial, and it's not actually that bad either, as it nods to old records and builds dynamics nicely. It's just adorned with some very pompous orchestrations - completely unnecessary. Luckily for us, the idea of ​​inviting Floor Jansen here didn't work out!

"Para Bellum" is, therefore, a return to form for Testament, but not yet at its peak. Don't get me wrong, Testament's thirteenth full-length album is a piece of high-quality thrash metal, unafraid to expand its style with influences from extreme genres and - on the other hand - more accessible playing. Furthermore, it boasts balanced (because it's not plastic-laden) production, songwriting ideas, classy solos by Alex Skolnick, intense drumming by Chris Dovas (making his Testament debut, but with experience with Vital Remains, so he didn't get hired for nothing), good vocal form from Chuck Billy, Steve DiGiorgio breaking through even more frequently, and a freshness worthy of newcomers. The only thing one would wish for is more brutality and less emphasis on radio-friendly melodies. “Para Bellum” reveals many symptoms of the fact that it's precisely through the condensation of movements and the circumvention of compromises that Testament - ​​despite its age - presents itself most convincingly in its current edition.

Rating: 7/10