Coroner - "Mental Vortex" (1991)

Po serii bardzo innowacyjnych krążków pod postacią "R.I.P.", "Punishment For Decadence" oraz "No More Color", ekipa Marquisa Marky'ego w zasadzie mogłaby osiąść na laurach i zacząć nagrywać kopie tychże płyt. Biorąc pod uwagę ileż pomysłów one zawierały i jak bardzo wywarły spory wpływ na późniejsze, techniczne granie metalu, nie byłoby to wcale takie głupie rozwiązanie. Ze zdroworozsądkowego, ale i biznesowego punktu widzenia, wręcz wydawało się, że niczego ponad ten format nie da się już więcej wymyślić. Otóż nie! - cytując Tadeusza Sznuka. Szwajcarzy bowiem już przy pierwszej okazji postanowili pójść o krok dalej, ukierunkowując swoją muzykę w zdecydowanie bardziej progresywne i odjechane rejony, które nie występowały wcześniej w tak obfitych ilościach co na "Mental Vortex" właśnie.

Na swoim czwartym krążku, Szwajcarzy skręcili bowiem w bardziej niekonwencjonalne klimaty - mocno progresywne i nie zawsze powiązane z pędzeniem na złamanie karku. Nie znaczy to jednak, że muzyka Coroner stała się tu zbyt wyrafinowaną czy - mówiąc wprost - pozbawioną jebnięcia. W tym tkwi właśnie geniusz "Mental Vortex" oraz - generalnie - samego zespołu. Bo choć z pozoru zakrawało to na niemożliwe, tercet również i tym razem podołał swoim wysokim ambicjom i przesunął szczytowy poziom z przeszłości jeszcze wyżej, a przy tym nadał całości wyraźnie inną jakość - niepodobną do wcześniejszych wydawnictw. Dokładnie tak! Trzeci raz z rzędu Szwajcarom powstał totalnie wybitny materiał, na najwyższym możliwym poziomie, a jednocześnie różny od ich poprzednich albumów, posiadający bardzo profesjonalne i klarowne brzmienie. "Mental..." chociażby dużo częściej sięga dłuższych, a nieraz nieco subtelniejszych, rozbudowanych form, jest bardziej połamany i wyróżnia się dość odjechanym klimatem (najdobitniejszy tego przykład - wstęp do "Metamorphosis"), z drugiej strony, w żadnym wypadku nie spycha on na dalszy plan tradycyjnie, thrash metalowego przyłożenia i brzmi w pełni naturalnie. Ba, nawet pojawiające się bardziej rockowe (!) wpływy, m.in. pod kątem feelingu niektórych riffów, solówkowego wymiatania Tommy'ego czy niezwykle udanej interpretacji beatlesowego "I Want You (She's So Heavy)", nie przekładają się na rozwodnienie materiału. Na łopatki kładą dosłownie wszystkie z utworów składających się na repertuar "Mental Vortex". Każdy z nich bowiem doskonale łączy progresywno-techniczne odjazdy i thrash metalową zadziorność, a przy tym bardzo odważnie przemyca rockowe naleciałości.

Czwarty longplay Coroner zatem okazał się być kolejnym, choć ostatnim, bardzo wizjonerskim i genialnym krążkiem w dyskografii tego szwajcarskiego zespołu. Otóż, "Mental Vortex" idealnie ukazał zjawiskowość ekipy Marquisa Marky'ego rozpoczętej od "R.I.P." - jako niezwykle ambitnej, pragnącej ciągłego rozwoju i mającej swój niepowtarzalny styl. Po tym zresztą rozpoznaje się największe kapele, gdy z płyty na płytę potrafią się one istotnie zmieniać, a jednocześnie są w stanie utrzymywać nadzwyczajnie wysoki poziom muzyczny. Do 1991 roku tak właśnie było z Coroner!

Ocena: 10/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

After a series of very innovative albums in the form of "R.I.P.", "Punishment For Decadence" and "No More Color", Marquis Marky's band could basically rests on one’s laurels and start recording copies of these albums. A lot could indicate that, considering how many ideas they contained and how much they had a significant impact on the later, technical playing of metal. From a common sense point of view, it even seemed that nothing more than this format could be invented. Well...absolutely not! The Swiss already at the first opportunity decided to go a step further, directing their music to much more progressive and crazy areas, which had not previously appeared on previous albums as on "Mental Vortex".

On their fourth album, the Swiss turned to more unconventional climates - strongly progressive and not always associated with speeding at maximum pace. This does not mean, however, that Coroner's music has become too sophisticated. This is the genius of "Mental Vortex" and - in general - of the band itself. Because although it seemed impossible, the trio also managed to live up to their high ambitions this time and moved the peak level from the past even higher, and at the same time gave the whole a distinctly different quality - unlike previous releases. Exactly! For the third time, the Swiss have created totally outstanding material, at the highest possible level and at the same time different from their previous albums. "Mental..." even more often reaches longer, and sometimes a bit more subtle, complex forms, it's more broken and stands out with a rather twisted-like atmosphere (the best example of this - the introduction of "Metamorphosis"), on the other hand, there's still a lot of thrash metal aggressiveness here. Even more rock (!) influences appearing, e.g. in terms of the feeling of some riffs, Tommy's solos or the extremely successful interpretation of The Beatles' "I Want You (She's So Heavy)", do not come into watered-down material. Literally all the songs that make up the "Mental Vortex" repertoire are outstanding masterpieces. Each of them perfectly combines with progressive-technical style and thrash metal aggressiveness, and at the same time very boldly smuggles rock accretions.

So, the fourth longplay of Coroner turned out to be another, though the last, very visionary and brilliant album in the discography of this Swiss band. Well, "Mental Vortex" perfectly showed phenomenon of Marquis Marky's band started from "R.I.P." to this album - as extremely ambitious, wanting continuous development and having their own unique style. After all, this is how you recognize the greatest bands, when they can change significantly from album to album, and at the same time they are able to maintain an extremely high level from the past. Until 1991, that's how it was with Coroner case!

Rating: 10/10