Sentenced - "The Funeral Album" (2005)

Skok jakościowy i pozbycie się kilku istotnych, gotyckich klisz było bardziej niż zauważalne na "The Cold White Light" - nawet taki ignorant jak ja docenił tę płytę. Wiadomo, zgodnie z postawioną tam tezą o przeplataniu płyt gorszych z lepszymi, teraz powinniśmy rozmawiać o cieniźnie, tyle że w przypadku ostatniego longplaya Sentenced spadek formy nie nadszedł, a fiński kwintet nie zanurzył się po całości kolejny raz w tej samej rzece, przez co teoretyzowanie (na chwilę) trzeba odstawić w kąt. Wspomniałem, że mowa tu o ostatnim krążku pod szyldem Sentenced. Dokładnie, podczas zapowiedzi towarzyszących "The Funeral Album", zespół wyjawił, iż będzie to ostatnia pełna płyta i - co czas zweryfikował - słowa dotrzymano. Grupa również zaznaczyła, że miał to być definitywny koniec działalności, a zarazem wspaniały etap w karierze Sentenced, gdyż Finowie - jak sami twierdzili - w końcu mogli się uwolnić od szeregu producentów mających wgląd na kompozycje i kierunku rozwoju kapeli. W takiej oto słodko-gorzkiej otoczce wydano w 2005 roku "The Funeral Album" - pożegnanie się Sentenced ze słuchaczami.

Za tak hucznymi zapowiedziami/deklaracjami jednak nie stoi jednak jakoś wyjątkowa czy specjalnie inna zawartość. "The Funeral Album" co prawda nie zaprowadza w tak miałkie rejony jak na "Down" czy "Crimson", aczkolwiek stylistyką i feelingiem nie odbiega zbytnio od poprzedniego krążka. To wciąż dość żwawy i melodyjny gothic metal, aczkolwiek bez tylu zmiękczaczy z iloma się ten gatunek zwykle kojarzy. Paradoksalnie, do ogólnie żałobnej atmosfery krążka powróciło tutaj trochę życia i pazura, dyskotekowe rytmy z poprzednika dopasowano nieco subtelniej oraz odstawiono na dalszy plan przesadnie przystępne, smętnie snujące się zwrotki/refreny. W zestawieniu z "The Cold White Light" (ale i z wcześniejszymi płytami) podobać się mogą w szczególności liczne, zalatujące heavy metalem partie gitar, którym nie brak drapieżności, finezji i rozbudowanej melodyki, przez co nawet gdy reszta instrumentów nie domaga, usypia i sili się na niby-poważny koncept, to skupienie wciąż pozostaje we właściwym miejscu i nuda nie dobiega do głośników zbyt szybko. Pochwalić również należy osoby Villego Laihialę oraz Vesę Rantę. Wokalista zaśpiewał bardzo energicznie i bez groteskowego wczuwania się w balladowych fragmentach, natomiast perkusista zagrał dużo bardziej finezyjnie niż w przeszłości, dzięki czemu w muzyce Skazanych jest wyraźnie mniej powtarzalności. Czy są to ich występy życia? Pewnie nie, ale progres dość szybko rzuca się w słuch. Fajna jest też sterylna produkcja, która ma odpowiednią moc i nie potraktowano jej z przesadną polerką.

Żeby nie było za słodko to "The Funeral Album" zawiera oczywiście swoje bolączki. To że smęcenia, banałów i gotykowania pod HIM jest mniej, nie znaczy, iż pozbyto się tych uszczerbków całkowicie. Na ósemce znaleźć można przyjemne i z przyciągającymi melodiami, ckliwe piosenki pokroju "Ever-Frost", "We Are But Falling Leaves", "Her Last 5 Minutes", "Vengeance Is Mine" (to nie cover Morbid Angel), "May Today Become The Day" czy "Consider Us Dead", ale one również zawierają fragmenty kompletnie rozmydlone, płaczliwe i zakrzywiające dynamikę. Od czasu do czasu, łagodność w wykonaniu takiego oblicza Sentenced daje radę, ale gdy zespół rezygnuje z ciężaru, do muzyki Finów wkrada się monotonia oraz przesadna dramaturgia. Udział ma w tym także rozmiar krążka, który wynosi blisko 50 minut, a to przy wspomnianej powadze longplaya potrafi zmęczyć. Ciekawostką z kolei jest króciuteńki instrumental "Where Waters Fall Frozen", który tempem i melodyką nawiązuje do... "North From Here". Do albumu nie pasuje kompletnie, ale sam w sobie fajnie nawiązuje do dużo starszych czasów.

W każdym razie, "The Funeral Album" zgodnie ze swoim wymownym tytułem zamyka oficjalną historię Sentenced. Nie robi tego może w jakiś spektakularny sposób, a wciąż opierając się o dość typowy, gotycki metal i odrzucając znaczące nawiązania do pierwszych płyt Skazanych (kto wie, może wtedy byłoby dużo ciekawiej), aczkolwiek czyni to bez przesadnych banałów i dogadzania wszystkim po kolei. Na tamten moment miało się po prostu wrażenie, że Sentenced pożegnali się wraz z wydaniem "The Funeral Album" całkiem szczerze. Reaktywacji raczej nie ma co wyczekiwać, bo raz że nie miałaby sensu bez Miiki Tenkuli, który zmarł w 2009 roku, a dwa, że z otwartymi ramionami należałoby ją przyjąć tylko i wyłącznie wtedy, gdy zespół zdecyduje się powrócić do death metalu.

Ocena: 6/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

The qualitative leap and getting rid of several important, gothic clichés were more than noticeable on "The Cold White Light" - even an ignoramus like me appreciated this album. Obviously, in accordance with the thesis put forward there about intertwining worse albums with better ones, now we should be talking about the bad one, except that in the case of the last Sentenced longplay, the decline in form did not come, and the Finnish quintet did not completely immerse themselves to the same mistakes, which is why theorizing (for a moment) must be put aside. I mentioned that we are talking about the last album by Sentenced. Yeah, during the announcements accompanying "The Funeral Album", the band revealed that it would be the last full-length album and - as time has verified - the word was kept. The group also emphasized that it was to be the definitive end of their activity, and at the same time a great moment in Sentenced's career, because - as the Finns themselves claimed - they could finally free themselves from the producers who had insight into the compositions and direction of the band's development. It was in this bittersweet atmosphere that "The Funeral Album" was released in 2005 - Sentenced's farewell to their listeners.

However, behind such grand announcements/declarations there is no exceptional or particularly different content. "The Funeral Album" does not lead to such shallow areas as on "Down" or "Crimson", although in terms of style and feeling it does not differ much from the previous album. It's still quite lively and melodic gothic metal, although without as many softeners as this genre is usually associated with. Paradoxically, some life and power have returned to the generally mournful atmosphere of the album, the disco-like rhythms from the predecessor have been adapted a bit more subtly and the excessively accessible, sadly wandering verses/choruses have been put into the background. In comparison with "The Cold White Light" (but also with previous albums), one can especially like the numerous, heavy metal-sounding guitar parts, which do not lack ferocity, finesse and developed melodies, by which even when the rest of the instruments do not demand, lull and try to have a pseudo-serious concept, the focus still remains in the right place and boredom does not reach the speakers too quickly. Ville Laihiala and Vesa Ranta should also be praised. The vocalist sang very energetically and without grotesque immersion in the ballad fragments, while the drummer played much more finesse than in the past, by which there is clearly less repetition in the music of Sentenced. Are these their performances of a lifetime? Probably not, but the progress catches the ear quite quickly. The sterile production is also cool, it has the right power and was not treated with excessive polish.

Not to make it too sweet, "The Funeral Album" of course has its flaws. The fact that there is less tearful sadness and gothicism in the HIM vibe does not mean that these flaws have been completely eliminated. On "The Funeral Album", you can find pleasant and with appealing melodies, sentimental songs like "Ever-Frost", "We Are But Falling Leaves", "Her Last 5 Minutes", "Vengeance Is Mine" (this is not a Morbid Angel cover), "May Today Become The Day" or "Consider Us Dead", but they also contain fragments that are completely blurred, too tearful and bend the dynamics. From time to time, the gentleness in the performance of this face of Sentenced does the irritate, but when the band gives up on the general heaviness, monotony and excessive drama creep into the Finns' music. The size of the album also plays a part in this, as it's almost 50 minutes long, which can be tiring given the seriousness of the longplay. Another interesting thing is the very short instrumental "Where Waters Fall Frozen", which in tempo and melody refers to... "North From Here". It doesn't fit the album at all, but in itself it nicely refers to much older times.

Overall, "The Funeral Album" in accordance with its telling title closes the official history of Sentenced. It may not do it in any spectacular way, but still based on quite typical, gothic metal and rejecting significant references to the first Sentenced albums (who knows, maybe then it would be much more interesting), although it does it without excessive platitudes and pleasing everyone one by one. At that moment, one simply had the impression that Sentenced said goodbye with the release of "The Funeral Album" quite sincerely. There is rather no point in waiting for a reunion, because firstly, it would make no sense without Miika Tenkula, who passed away in 2009, and secondly, it should be accepted with open arms only and exclusively when the band decides to return to death metal.

Rating: 6/10