Benediction - "Ravage Of Empires" (2025)

Robi niemałe wrażenie, że to już 5 lat od premiery powrotnego krążka Brytoli z Benediction, czyli "Scriptures" - czas wciąż zapierdala nieubłaganie i nie zanosi się, by cokolwiek miało się w tej kwestii zmienić. Od tamtego momentu jednak nie wracałem zbytnio do tejże grupy, ale cieszyło, że Dave Ingram zadomowił się w zespole na nowo i można było mieć okazję do posłuchania klasyki z "The Grand Leveller" oraz "Transcend The Rubicon" na żywca z tym właśnie wokalistą (dla niemałego grona, najlepiej dopasowanym do Benediction). Panowie nie spieszyli się za to z kolejną, premierową muzyką po krążku nr 8. W końcu, styl Benediction jest dosyć ciasny i - przede wszystkim - nie wymaga on przy takim podejściu zbyt częstego wypuszczania nowych płyt. Wspomniana "Scriptures" wyczerpała temat całkiem solidnie i jednocześnie dała znać, że taki bezpieczny album wystarczy do funkcjonowania na scenie.

Większej podjarki owym "Ravage Of Empires" zatem u mnie nie było. Pamiętając odtwórczość i dyskusyjną energię z "Scriptures" spodziewałem się dalszego, oklepanego mielenia w średnio-wolnych tempach, niezbyt porywających patentów na riffy i sporej jazdy na sentymentach, no i... coś podobnego tutaj dostaliśmy. Z jednej strony, da się dostrzec pewną poprawę, gdyż czuć większe przyłożenie do kwestii gitar (słychać, że duet Rew-Brookes przysiadł do tematu dłużej niż poprzednim razem), wokali (Ingram nabrał jeszcze większej swobody) oraz produkcji (selektywność bez plastiku), aczkolwiek z drugiej strony większość materiału leci na jedno kopyto, brak tu większej przebojowości i klimatu oraz mało który motyw wybija się przed szereg, co przy blisko 50-minutowym materiale potrafi męczyć. Taki też widzę główny problem w "Ravage Of Empires". Krążek ma dawać kopa i pozoruje się na dość oldschoolowy, choć zdaje się być on w tym mało wiarygodnym i wypada to niezbyt drapieżnie. Wiadomo, w rachubę jeszcze wchodzi wiek głównego (i obecnego) trzonu Benediction, którzy do młodzieniaszków już nie należą, ale czy to zwalnia ich przed wydawaniem do bólu bezpiecznych i niespecjalnie angażujących krążków? Chyba nie do końca.

Z ilością utworów mocno zaszalano na "Ravage Of Empires". Na dziewiąty długograj Benediction trafiło ich aż 11 i znacznie lepszym rozwiązaniem byłoby przycięcie materiału do 8-9. Być może wtedy płyta byłaby bardziej zwarta i nie przytłaczała monotonią w takim stopniu, w jakim robi to obecnie. Najmocniejszy i najłatwiejszy do zapamiętania jest tu oczywiście początek pod postacią "A Carrion Harvest", "Genesis Chamber" i "Deviant Spine", który wyróżnia się z tego prostego powodu, że... to na tych kawałkach kończy się aktualna inwencja twórcza Benediction! Jest w nich ciężar, charakterystyczne rytmy i nawiązania do starych czasów, choć ma się wrażenie, że za ich sprawą, to wszystko co "Ravage..." oferuje. Nie uwzględniłem jeszcze początkowego "Beyond The Veil (Of The Grey Mare)", ale w nim trafiają się już bolączki późniejszej części albumu, czyli przeciętne riffy, średnio porywające schematy i nużąca motoryka. W dalszej kolejności utwory przelatują jeden po drugim, bardzo niewiele się spośród nich wyróżnia i tak bez większych emocji nabijają sobie licznik do blisko pięćdziesięciu minut.

Niby więc powinno cieszyć, że Benediction wciąż działa i prezentuje przyzwoity poziom w 3/5 oryginalnego składu, ale na przeciwnym biegunie, nową muzyką malutko co ma ten zespół sensownego do powiedzenia. "Ravage Of Empires" to tak typowy i przewidywalny dla Benediction materiał z maksymalnie odtwórczym death metalem, że bardziej się już nie da. Nie wymagam po nich niczego odkrywczego, ba!, wręcz nie chcę nowinek w ich stylu, wymagam tylko, by za kolejnymi, premierowymi krążkami Brytoli szła lepiej zauważalna możliwość rozróżniania ich płyt na tle tego co wydawali poprzednio. Bo całkowicie młodzieńczej energii raczej trudno już po Benediction oczekiwać.

Ocena: 5,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

It makes quite an impression that it's been 5 years since the premiere of the Brits comeback album with Benediction, i.e. "Scriptures" - time is still rushing inexorably and there are no signs that anything will change in this matter. Since then, however, I haven't really returned to this group, but I was glad that Dave Ingram settled in the band again and one could have the opportunity to listen to the classics from "The Grand Leveller" oraz "Transcend The Rubicon" live with this vocalist (for a lot of people, the best vocalist for Benediction). The gentlemen did not hurry with the next, premiere music after album no. 8. After all, Benediction's style is quite tight and - above all - it does not require releasing new albums too often with such an approach. The aforementioned "Scriptures" summarized the topic quite solidly and at the same time let us know that such a safe album will be enough to function on death metal stage.

So, I didn't get much excitement from "Ravage Of Empires". Remembering the reproducibility and debatable energy of "Scriptures", I expected further, well-worn medium-slow death metal, not very exciting patterns for riffs and a lot of sentiments, and... we got something similar here. On the one hand, you can see a certain improvement, because you can feel a greater focus on the guitars (you can hear that the Rew-Brookes duo refined the subject longer than last time), vocals (Ingram gained even more space and ease) and production (selectivity without plastic), although on the other hand most of the material is samey, there is a lack of greater catchiness and classy, death metal atmosphere and hardly any motif stands out, which can be tiring with almost 50-minute material. I also see this as the main problem in "Ravage Of Empires". The album is supposed to pack a punch and seems quite old-school, although it seems to be not very credible in this respect and it comes off not very aggressively. Of course, the age of Benediction's main (and current) core also plays an important role, who are no longer youngsters, but does that exempt them from releasing painfully safe and not particularly engaging albums? Probably not entirely.

The number of songs has gone a bit crazy on "Ravage Of Empires". Benediction's ninth full-length album features 11 of them, and it would have been a much better idea to cut the material to 8-9. Maybe then the album would have been more compact and not overwhelming with monotony to the extent it does now. The strongest and easiest to remember is of course the beginning in the form of "A Carrion Harvest", "Genesis Chamber" and "Deviant Spine", which stands out for the simple reason that... these are the songs that Benediction's current creative inventiveness ends on! There is heaviness, characteristic rhythms and references to the old days in them, although one gets the impression that by listening to them, this is all that "Ravage..." has to offer. I haven't included the opening "Beyond The Veil (Of The Grey Mare)" yet, but it already has the flaws of the later part of the album, i.e. average riffs, moderately captivating patterns and tiresome motorics. Then the songs are listened to one by one, very few stand out among them and so, without any major emotions, they build up the counter to almost fifty minutes.

It should be a joy that Benediction is still active and presents a decent level in 3/5 of the original line-up, but on the other hand, with new music, this band has little to say that makes sense. "Ravage Of Empires" is so typical and predictable for Benediction material with maximally imitative death metal that it can't get any more so. I don't demand anything groundbreaking from them, well!, I don't want any novelties in their style, I only demand that the next, premiere albums of the Brits be followed by a more noticeable possibility of distinguishing their albums from what they released previously. Because it's rather difficult to expect completely youthful energy now.

Rating: 5,5/10