Martyr - "Feeding The Abscess" (2006)
Skandalicznie stonowany odbiór "Hopeless Hopes" i "Warp Zone" nie sprawił by Kanadyjczycy z Martyr zaniechali dążenia do perfekcji oraz wyklucia z technicznego grania czegoś całkowicie nieuchwytnego, trudnego do przypisania poza nimi. Mimo wciąż mocno skromnych sukcesów i poruszania się pośród wąskiej publiki, kwartet nie odpuszczał, miał dość nowy pomysł na siebie i z zainteresowaniem wokół ich kolejnej, premierowej muzyki poszybował zdecydowanie dalej. Od razu uspokajam, Martyr nie poszli w raz z trzecim pełniakiem na kompromisy, bo nie o aprobatę core'owej czy black metalowej publiki im nagle zaczęło chodzić, ale o w pełni wykrystalizowanie własnego stylu, który należy do tych z kategorii kompletnych. Trzeci album, zatytułowany "Feeding The Abscess", powstawał wprawdzie długo, bo ujrzał on światło dzienne dopiero w 2006 roku i w międzyczasie nastąpiła wymiana na stanowisku drugiego gitarzysty (Pier-Luka Lamprona zastąpił Martin Carbonneau), ale oczekiwanie na premierę tegoż wydawnictwa jak najbardziej opłaciło się i potwierdziło dyspozycyjność i talent zespołu, by wdrapać się na sam szczyt.
Pewnym jest, że "Feeding The Abscess" ma punkty wspólne ze swoimi poprzednikami, aczkolwiek tam gdzie jeszcze było czuć zagrywki gitarowe, rytmy i progresję zalatujące Death czy Atheist zespół przekształcił to w wyraźne podkręcenie brutalności, większe przeskoki przypadające na kawałek (nieraz... naprawdę skrajne!), bardziej rozbudowaną melodykę (zarówno przystępniejszą, jak i tą podchodzącą pod awangardę) oraz specyficznie nerwową atmosferę (co nie jest niczym złym). Żeby nie było też wątpliwości, tak, to najlepszy album Martyr i porcja doskonałego, technicznego death metalu, który wybornie łączy bezpośrednią agresję, ponadprzeciętną, ale sensowną technikę, wiele powalających zwrotów akcji, selektywną, choć naturalną produkcję, porządnie wyróżniające się wokale (z fajnym podziałem na rozpaczliwe krzyczane i siłowy growl), wyszukane melodie i intrygujący, wciągający na długie godziny klimat w jedną, logiczną całość.
"Feeding The Abscess" zawiera wiele technicznych wygibasów, które większość delektujących się dźwiękami słuchaczy wprawi w natychmiastowy ślinotok, ale kwartet nie zapomina, że to pomysły na riffy przewodnie, chwytliwe motywy i własny klimat grają bardzo istotną rolę w przegródce tak zakręconego stylu, przez co instrumentalnych wyścigów tutaj nie uświadczymy. Jasne, próg wejścia na trzecim longplayu Martyr jest cholernie wysoki, toteż słabeuszy szybko on odsieje, ale ci bardziej obeznani i pragnący wyzwań od razu załapią na ile niepowtarzalną muzykę zawiera omawiany krążek. No właśnie, pomimo swojej złożoności, drugiego takiego materiału jak "Feeding The Abscess" na próżno szukać!
Unikalność wylewa się tu z każdego z utworów. Już otwierający pełniak "Perpetual Healing (Infinite Pain)" pokazuje z czym "Feeding The Abscess" się je i w jak wielu aspektach stawia on warunek by solidnie się pilnować, bo zaskakująco prosto zgubić główny wątek tej muzyki. Połamane partie, spora intensywność, matematyczna wręcz precyzja i fragmenty na kształt improwizacji z pomykającym w tle pianinem... a to raptem początek. Dalej, trzeba po prostu wymienić kawałki po kolei, gdyż wszystkie są jednakowo zajebiste, niezwykle zakręcone i nerwowe, a przy tym chwytliwe, bardzo dynamiczne oraz obfite w detale, które rozpracowuje się/dostrzega dopiero po wielu odsłuchach. Nadmienię tutaj chociażby o "Havoc", "Lost In Sanity", "Nameless, Faceless, Neverborn", "Silent Science" oraz 4-częściowym (!) "Dead Horizon", który ze względu na swój podział jest łatwiejszy do ogarnięcia niż to się może z pozoru wydawać.
Kolejna ważna rzecz - bas. Instrument ten na "Feeding The Abscess" zyskał kompletnie nowy wymiar, a to co gra François i jak to brzmi wypada wprost cudownie. W wielu miejscach bas przybiera formę awangardowo zasuwającego Seana Malone'a z Cynic, czyli precyzując, dostajemy sound w stylu bezprogowego basu i jest on odczuwalny przy pozostałych cały czas, a nawet z obecnością basowej miniaturki pod postacią "Interlude - Desolate Ruins". Na koniec dostajemy jeszcze jedną niespodziankę... cover Voivod. "Brain Scan" z "Dimension Hatröss" o dziwo spina się z autorską częścią materiału bardzo dobrze, panowie wykonali go po swojemu i obtaczając death metalem, a w ramach gości pojawił się w nim sam Blacky po latach wyraźniejszej nieobecności w metalowym światku. Z drugiej strony, cover na tyle się tu udał, że Dan Mongrain jako główny kompozytor w Martyr doskonale poczuł temat, dzięki czemu kilka lat później udało mu się wskoczyć do Voivod w roli gitarzysty, zastępując legendarnego Piggy'ego.
Trzecim albumem Kanadyjczycy z Martyr udowodnili więc, że osiągnęli absolut w kontekście technicznego death metalu, pokazując się jako zespół z totalnie indywidualnym podejściem w tej stylistyce. Z pewnością, jest to wymagająca muzyka, ale atutami, które wymieniłem powyżej, sprawia ona, że nie da się wobec "Feeding The Abscess" przejść obojętnie i cieszy, że album ten zdołał wywołać większe poruszenie niż "Warp Zone". Kosmicznie wysoki poziom na jaki tu Martyr się wspięli spowodował również, że przez wiele następnych lat... grupa ucichła.
Ocena: 10/10
[English version]
The scandalously subdued reception of "Hopeless Hopes" and "Warp Zone" did not make the Canadians from Martyr abandon their pursuit of perfection and the emergence of something completely elusive, difficult to assign outside of them, from technical death metal. Despite still very modest successes and moving among a narrow audience, the quartet did not give up, had a fairly new idea for themselves and with the interest around their next, premiere music, they soared much further. Let me reassure you right away, Martyr did not make any compromises with their third full-length, because it was not about the approval of the core or black metal audience that they suddenly started to care about, but about fully crystallizing their own style, which belongs to those from the category of complete ones. The third album, titled "Feeding The Abscess", took a long time to wait, as it was released in 2006 and in the meantime there was a change in the position of second guitarist (Pier-Luc Lampron was replaced by Martin Carbonneau), but waiting for the premiere of this release was definitely worth it and confirmed the availability and talent of the band to climb to the very peak of technical death metal.
It's clear that "Feeding The Abscess" has common points with its predecessors, although where you could still feel the guitar patterns, rhythms and progression smelling of Death or Atheist, the band transformed it into a clear increase in brutality, bigger changes of motifs per song (sometimes... really extreme!), more developed melodies (both more accessible and approaching the avant-garde) and a strangely nervous atmosphere (which is not a flaw). Let there be no doubt, yes, this is Martyr's best album and a portion of excellent, technical death metal, which perfectly combines direct aggression, above-average but sensible technique, many stunning plot twists, selective but natural production, well-distinguished vocals (with a nice division into desperate screams and forceful growls), sophisticated melodies and an intriguing, absorbing atmosphere for hours into one, logical album.
"Feeding The Abscess" contains many technical contortions that will immediately make most listeners excessive salivation, but the quartet does not forget that it's the ideas for the main riffs, catchy motifs and their own atmosphere that play a very important role in compartmentalizing such a twisted style, which is why we will not find any instrumental showing-offs here. Sure, the entry to the third longplay of Martyr is really high, so it will quickly eliminate the weak ones, but those more eager for a challenge will immediately grasp how unique the music in the discussed album is. Well, despite its complexity, you will not find another material like "Feeding The Abscess" in metal community!
The uniqueness here flows from all of the tracks. The opening full-length "Perpetual Healing (Infinite Pain)" already shows what "Feeding The Abscess" is all about and in how many aspects it imposes a condition to be very careful, because it's surprisingly easy to lose the main thread of this music. Very technical parts, considerable intensity, almost mathematical precision and fragments in the form of improvisation with a piano in the background... and that's just the beginning. Then, I simply have to list the tracks one by one, because all of them are equally awesome, extremely twisted and nervous, and at the same time catchy, very dynamic and full of details, which are worked out/noticed only after many listens. I would like to mention here "Havoc", "Lost In Sanity", "Nameless, Faceless, Neverborn", "Silent Science" and the 4-part (!) "Dead Horizon", which, due to its division, is easier to understand than it may seem at first glance.
Another important thing - bass. This instrument has gained a completely new dimension on "Feeding The Abscess", and what François plays and how it sounds is simply wonderful. In many places, the bass takes the form of the avant-garde Sean Malone from Cynic, or to be precise, we get a sound in the style of a fretless bass and it's felt with the rest instruments all the time, and even with the presence of a bass miniature in the form of "Interlude - Desolate Ruins". At the end, we get another surprise... a cover of Voivod. "Brain Scan" from "Dimension Hatröss" surprisingly fits in with the author's part of the material very well, the gentlemen performed it in their own way and added death metal vibe, and as a guest, Blacky himself appeared in it after years of a more noticeable absence from the metal world. On the other hand, the cover was so successful here that Dan Mongrain, as the main composer in Martyr, felt the theme perfectly, by which he managed to jump into Voivod as a guitarist a few years later, replacing the legendary Piggy.
With their third album, the Canadians from Martyr have proven that they have achieved the absolute in the context of technical death metal, showing themselves as a band with a completely individual approach to this style. It's certainly demanding music, but the advantages I have listed above make it impossible to remain indifferent to "Feeding The Abscess" and it's pleasing that this album managed to cause a better hype than "Warp Zone". The cosmically high level that Martyr achieved here also caused that for many years to come... the band fell silent.
Rating: 10/10
Komentarze
Prześlij komentarz