Voivod - "Synchro Anarchy" (2022)

 

Rzadko kiedy dochodzi do sytuacji, że starsze, mocno wpływowe kapele potrafią jeszcze czymś zaskoczyć, czymś co wywołuje szczere zachwyty i odkrywa nowsze, świeższe podejście do pozornie wyświechtanej formuły. Voivod to właśnie jeden z takich wyjątków potwierdzających ogólną regułę. "Post Society" i "The Wake" świetnie i ze smakiem nawiązywały do wielkości Piggy'ego (w szczególności z progresywnej trójcy z XX w.), dodawały nowe elementy oraz przekładały się na porywające kompozycje, którym nie brak werwy jak za dawnych lat. Od wielkiego dzwonu w końcu zdarza się, by młodsze w dorobku płyty wiekowego zespołu przyciągały na miarę klasyków oraz odkrywały inne metody na patenty, które się już znało. Wiadomo, trudno było przypuszczać, że Voivod będzie się regularnie redefiniował, bo nikt nie jest cyborgiem do notorycznego zaskakiwania i... tak też się stało w przypadku piętnastej płyty. "Synchro Anarchy" z 2022 roku nie dostarcza już takiego wyłomu jak poprzednie dwa wydawnictwa, choć powiedzieć o nim, że jest niedopracowany i pozbawiony przyciągających pomysłów również się absolutnie nie da.

Bo "Synchro Anarchy" naprawdę krzywdzącym byłoby określić bezpiecznym, a z drugiej strony, krążek nie przynosi większych zmian, jest bardziej hiciarski (i przejrzysty) od "The Wake", trzyma się bardzo klarownej produkcji (mimo że kopa jej nie brakuje) oraz zmniejsza próg wejścia, przez co wszyscy ci słuchacze którzy dotychczas nie kumali progresywnego oblicza Voivod, tutaj mogą najlepiej, krok po kroku poznać jak się za takie granie dokładnie zabrać. Drugiego takiego momentu może już nie być. Żebyśmy się jednak dobrze zrozumieli, na "Synchro Anarchy" kwartet oczywiście nie przeprowadził uproszczeń w zawrotnych ilościach czy zaniechał połamanych zagrywek, a głównie zredukował nagłe przeskoki, awangardowe odchyły i wielowątkowe struktury - w rozsądnych proporcjach. Nie powinno być z tym jakiegoś problemu, bo jak sam nadmieniłem, Voivod wielokrotnie się zmieniał, często odkrywał nowe horyzonty i po aż czterdziestu latach na scenie Kanadyjczykom zwyczajnie wolno nagrać bardziej konserwatywny materiał. Longplay ten bowiem doskonale udowadnia, że nie wiąże się to dla tegoż kwartetu z niczym złym, bo na bazie wiadomej i nieco prostszej stylistyki, grupa zbudowała szereg kompozycji, które wybijają się osobnymi pomysłami na melodie, jeszcze większym klimatem oldschoolowego post-apo, wciąż imponującą techniką oraz piosenkowymi strukturami.

Odpowiedź jak wygląda to w praktyce odsłania tracklista składająca się na program "Synchro Anarchy". Pomysłowość dysonansowych i progresywnych riffów, duża chwytliwość, charakterystyczny śpiew Snake'a (lepszy niż na poprzedniej płycie i bez tamtejszych nieczystości), metaliczny bas, thrashowe naleciałości, zdyscyplinowana perka, futurystyczny klimat - dobrze znane składowe u Voivod, a jednak w przypadku ich piętnastego krążka także mające przełożenie na utwory, których nie można pomylić ze starszymi nagraniami. Przykładem niechaj będą "Holographic Thinking", "Paranormalium" (rozpoczynający go dysonans to kontynuacja orkiestracji z "Sonic Mycelium"), "Memory Failure", tytułowy oraz "Quest For Nothing", w których zespół położył największą wagę na przebojowość oraz kosmiczny, ale marzycielski ton całości. Właśnie, sporą różnicą na tle poprzednich płyt jest dość pogodny klimat tych numerów, mimo metalowej stylistyki. Taka forma relaksu w wykonaniu Voivod jednak świetnie kontrastuje, gdyż zespół nie odciął się od zakrętasów, dynamiki i trudniej przyswajalnych form, których nadal znalazło się na tyle sporo, by nie było przewidywalnie i za lekko.

"Synchro Anarchy" to zatem kolejny wyśmienity krążek, na którym dobitnie słychać, że wysoka forma i pomysły nadal nie opuszczają Kanadyjczyków. Piętnasty album Voivod wprawdzie nie dysponuje takim rozmachem i nowinkami co "The Wake" oraz "Post Society", to jednak na bazie znajomych wątków z powodzeniem buduje on kontynuację nowszych, voivodowych hitów, do których chce się wracać w podobnym stopniu co do staroci. "Synchro Anarchy" pomimo braku tego szoku, jaki towarzyszył premierze "Target Earth", ma jeszcze ten ważny atut jak na bardziej tradycyjny materiał, iż nie czuć po nim żadnej napinki i toporności.

Ocena: 8,5/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

I tak swoją drogą, okładka "Synchro Anarchy" to jakby sequel do tej z "Post Society". Kolorystyka i kompozycja motywów na to wyraźnie wskazuje.

[English version]

It's rare for older, highly influential bands to still be able to surprise with something that evokes genuine delight and discovers a newer, fresher approach to a seemingly hackneyed formula. Voivod is one of such exceptions confirming the general rule. "Post Society" and "The Wake" brilliantly and tastefully referred to the greatness of Piggy (especially from the progressive trinity of the 20th century), added new elements and came into captivating compositions that do not lack the verve of youthful times. After all, it happens hardly ever that the younger albums of an older bands attract as much as the classics and discover other methods for patterns that were already known. Of course, it was hard to assume that Voivod would regularly redefine itself, because no one is a cyborg for constant surprises and... this is what happened with the fifteenth album. "Synchro Anarchy" from 2022 does not bring such a breakthrough as the previous two releases, although it's also absolutely impossible to say that it's unfinished and devoid of attractive ideas.

Because "Synchro Anarchy" would be really unfair to call it safe, and on the other hand, the album doesn't bring any major changes, it's more hit-oriented (and transparent) than "The Wake", it sticks to a very clear production (even though it doesn't lack a power) and lowers the entry, which is why all those listeners who haven't understood Voivod's progressive face so far can best learn here, step by step, how to approach such music. There may not be another such moment. However, on "Synchro Anarchy" the quartet of course did not simplify too much or abandon technical patterns, but mainly reduced sudden jumps, avant-garde deviations and multi-threaded structures - in reasonable proportions. There shouldn't be any problem with this, because as I mentioned, Voivod has changed many times, often discovered new horizons and after forty years on the scene, the Canadians are simply allowed to record more conservative material. This longplay proves perfectly that this does not mean anything bad for this quartet, because based on a known and slightly simpler style, the group has built a number of compositions that stand out with individual ideas for melodies, an even greater old-school post-apocalyptic atmosphere, still impressive technique and catchy song structures.

The answer to how this looks in practice is revealed by the tracklist that makes up the "Synchro Anarchy" program. The ingenuity of dissonant and progressive riffs, great catchiness, Snake's characteristic singing (better than on the previous album and without the off-key parts), metallic bass, thrash metal influences, disciplined drums, futuristic atmosphere - well-known components of Voivod, and yet in the case of their fifteenth album also having an impact on songs that cannot be confused with older recordings. Examples include "Holographic Thinking", "Paranormalium" (the dissonance that begins it's a continuation of the orchestration from "Sonic Mycelium"), "Memory Failure", the title track and "Quest For Nothing", in which the band put the greatest emphasis on catchiness and the cosmic, yet dreamy tone of the whole. Exactly, a big difference from previous albums is the rather cheerful atmosphere of these songs, despite their general metal style. However, this form of relaxation performed by Voivod provides a great contrast, as the band did not cut itself off from the technical twists, dynamics and forms that are more difficult to digest, and there is still enough of them to avoid being predictable and too soft.

"Synchro Anarchy" is therefore another excellent album, on which it's clearly heard that the Canadians are still in high form and have ideas. The fifteenth album by Voivod does not have such a grand scale and novelties as "The Wake" and "Post Society", but on the basis of familiar threads it successfully builds a continuation of newer, Voivod hits, which one wants to return to in a similar way to the oldies. "Synchro Anarchy", despite the lack of the shock that accompanied the premiere of "Target Earth", still has this important advantage for more traditional material, that it does not feel any tension or clumsiness.

Rating: 8,5/10

And by the way, is the cover art of "Synchro Anarchy" a sequel to the one from "Post Society". The colors and composition of the motifs clearly indicate that.