Voivod - "The Outer Limits" (1993)

Jak już można było zauważyć, "Angel Rat" okazał się ostatnim wydawnictwem Voivod w pierwszym, klasycznym składzie. W chwilę po jego nagraniu, ze względu na ogólnie lżejszy kierunek, Blacky zawinął manatki i na wiele lat o tymże basiście słuch zaginął. Nowatorskie zespoły jednak mają to do siebie, że nawet takie sytuacje nieszczególnie mają wpływ na obniżenie przez nich lotów, a niepochlebna opinia Blacky'ego o "Angel Rat" była mocno na wyrost. Tak czy owak, pozostała trójka lada moment miała pomysły na kolejny, zaskakujący materiał. Piggy, Away i Snake postanowili bowiem jeszcze głębiej eksplorować hiciarskie rejony, ale jednocześnie skierować to wydanie w bardziej monumentalne klimaty - by było inaczej niż na poprzednich krążkach. Bez oficjalnego basisty (zespół wspomógł tutaj Pierre St. Jean), w 1993 roku ukazał się ów "The Outer Limits", na którym kanadyjska grupa dokonała następnego szoku w kwestiach bycia o krok przed innymi, a zarazem nagrała muzykę, która znów wskoczyła na sam szczyt.

Mocne to słowa, gdyż przełomowe i genialne longplaye Voivod już zaliczył w latach 1987-1989, ale tak!, "The Outer Limits" to następny, wybitny krążek w dyskografii Kanadyjczyków, a moim skromnym zdaniem, ich najlepsza płyta jaką nagrali. W rockowo-metalową stylistykę idealnie obsadzono tu rozbudowane struktury, porywcze melodie, ześwirowane dysonanse oraz młodzieńczą energię, przez co muzyka ta hipnotyzuje na długie godziny, a przy tym nie zawiera lekko odstających uproszczeń czy ugrzecznień z poprzednika. "The Outer Limits" jest właśnie takim wydawnictwem, które doskonale łączy przebojowość i rockowy czad ze złożonością, wirtuozerią i odjechanym klimatem. Ba, siódemka Wojewody to album wprost dla tych, którzy uważają gitarowy mainstream za sztampę oraz granie zbyt efekciarskie i mało ambitne. Zespół zasypuje wyszukaną melodyką, rockowym wigorem i heavy metalową elegancją, a zarazem nie boi się pchać tego stylu w rozbudowane struktury, techniczne zakręcenie oraz odhumanizowaną atmosferę (czasem jednak potraktowaną z pewną dozą humoru).

Na czym jednak polega jeszcze większe uwielbienie "The Outer Limits" ponad albumami "Nothingface", "Dimension Hatröss" i "Killing Technology"? A no, pod tym kątem, iż szczyt szczytów został osiągnięty tu za sprawą ultra-zabójczej chwytliwości i jej sensownej, epickiej oprawy. Kawałki pokroju "Fix My Heart" oraz "Moonbeam Rider" mają w sobie mnóstwo z zadziorności i luzu Guns N' Roses, a jednocześnie są na tyle zaawansowane i wykwintne, że Amerykańce nie byliby w stanie porwać się na wyżyny miksowania dwóch skrajności w coś tak spójnego jak uczynili to Kanadyjczycy. Zasługa w tym oczywiście formy, umiejętności oraz wyobraźni Piggy'ego i spółki. Nie zamierzam się jednak powtarzać, bo zachwyty pokrywają się z poprzednimi recenzjami, ale mówiąc bardziej skrótowo, ale rzeczowo, ta płyta została kapitalnie zaśpiewana, świetnie wyprodukowana, gitarowo wyniesiona w kosmos a perkusyjnie pięknie doszlifowana. Bas również potrafi zachwycić (zwłaszcza te niepokojące tappingi w "Time Warp" - ciarki murowane!), choć w stosunku do lat poprzednich, jego charakter jest mocno skromny.

Zdążyłem zachwalać progresywne i żywiołowe "Fix My Heart" oraz "Moonbeam Rider", ale listę hiciorów z tej płyty należałoby rozszerzyć o kolejne numery. Poza nimi, na myśl przychodzą więc "Le Pont Noir" (knajpiany vibe, choć później się rozkręca na rockowo), "The Nile Song" (następny cover Pink Floyd, który przebija oryginał), "The Lost Machine" (ponownie czad i masakrycznie zapadający w pamięć motyw z tekstem one day will we understand) czy nadmieniony "Time Warp" (doskonale zróżnicowany wokal Snake'a oraz przepotężne gitary Piggy'ego). Osobną kategorią jest za to ponad 17-minutowy kolos pt. "Jack Luminous", który jeszcze bardziej uwypukla, że dla Voivod nie ma rzeczy ponad ich siły. Mimo swojego rozmiaru, bardzo sprawnie połączono w nim szereg motywów i zmiennych klimatów (od thrashowych do rockowych poprzez łagodność i zawijasy), gdyż jego słuchanie przebiega bez żadnych przeskoków, a poszczególne części w nim zawarte stanowią nierozerwalną jedność. Na koniec mamy jeszcze "Wrong-Way Street" i "We Are Not Alone", które świetnie dorzucają luzu i heavy metalowego wymiatania.

Widać zatem, że bez względu na małe problemy ze składem i spadek zainteresowania ("Angel Rat" rozminął się z zakładanym sukcesem), Kanadyjczycy z Voivod nadal mieli zamysł na siebie i potrafili nagrać coś jeszcze lepszego niż wcześniej. Idąc w bardziej rockowe strony, trójce muzyków (z sesyjnym basistą) udało się na "The Outer Limits" stworzyć kawał oryginalnego, perfekcyjnie łączącego czad i zawijasy, z unikalnym klimatem, ale wciąż stuprocentowo voivodowego grania. Na siódmym longplayu przeniesiono więc wcześniejszy geniusz Voivod w zupełnie nowy wymiar.

Ocena: 10/10

(kawka dla "Trochę Subiektywizmu...")

[English version]

As you may have noticed, "Angel Rat" turned out to be the last release by Voivod in the first, classic line-up. Shortly after its recording, due to the generally more accessible direction, Blacky left the band and disappeared for many years. However, innovative bands like Voivod have this tendency that even such situations do not really affect the lowering of the bar, and Blacky's unfavorable opinion of "Angel Rat" was very exaggerated. In any case, the remaining three members had ideas for another, surprising material at that moment. Piggy, Away and Snake decided to explore even deeper into more rocky territories, but at the same time direct this release into more monumental side - to be different from previous albums. Without an official bassist (Pierre St. Jean was here as a session bassist), "The Outer Limits" was released in 1993, on which the Canadian band took another giant leap in terms of being one step ahead of the others, and at the same time recorded music that once again jumped to the peak of ambitious music.

These are strong words, because Voivod already had groundbreaking and brilliant longplays in the years 1987-1989, but yes!, "The Outer Limits" is the next, outstanding album in the discography of the Canadians, and in my honest opinion, their best album ever recorded. The rock-metal style is perfectly filled with expanded structures, impetuous melodies, crazy dissonances and youthful energy, which makes this music hypnotize for long hours, and at the same time does not contain slightly unnecessary simplifications or softening from the predecessor. "The Outer Limits" is a release, which perfectly combines catchiness and rock power with complexity, virtuosity and a crazy atmosphere. However, "The Outer Limits" is an album straight for those who consider the mainstream music with guitars to be cliché. The band delights you with sophisticated melodies, rock vigour and heavy metal elegance, and at the same time is not afraid to push this style into complex structures, technical twists and a cosmic atmosphere (sometimes treated with a dose of humour).

But what is the greater admiration for "The Outer Limits" over the albums "Nothingface", "Dimension Hatröss" and "Killing Technology"? Well, in that the peak of peaks has been reached here by its ultra-catchiness and its sensible, epic setting. Songs like "Fix My Heart" and "Moonbeam Rider" have plenty of the feistiness and ease of Guns N' Roses, and at the same time they are so advanced and exquisite that the Americans would not be able to mix between two different sides into something as coherent as the Canadians did. The credit for this, of course, goes to the form, skill and imagination of Piggy & co. I don't intend to say that again, because the praises match my previous reviews, but to put it more briefly, this album is brilliantly sung, produced, composed and played in terms of guitars and drums. The bass can also delight (especially those disturbing tappings in "Time Warp" - it chills all over!), although in comparison to previous years, its character is very modest.

I have already praised the progressive and lively "Fix My Heart" and "Moonbeam Rider", but the list of hits from this album should be extended with more numbers. Apart from them, "Le Pont Noir" (a pub vibe, although it later develops into rock), "The Nile Song" (another Pink Floyd cover, which beats the original version), "The Lost Machine" (another blast and a very memorable motif with the lyrics one day will we understand) or the aforementioned "Time Warp" (Snake's perfectly differentiated vocals and Piggy's powerful guitars) comes to mind. A separate category is the over 17-minute colossus entitled "Jack Luminous", which further emphasizes that everything is possible for Voivod. Despite its size, it very skillfully combines a number of motifs and changing climates (from thrash to rock through gentleness and dissonant twists), as it's listened to without any skips, and the individual parts contained in it constitute an inseparable unity. Finally, we have "Wrong-Way Street" and "We Are Not Alone", which perfectly add some easy-going atmosphere and heavy metal power.

It's therefore clear that regardless of minor problems with the line-up and the drop in interest ("Angel Rat" missed the expected success), the Canadians from Voivod still had an idea for themselves and were able to record something even better than before. Going in a more rock direction, the three musicians (with a session bassist) created on "The Outer Limits" an original, outstanding music. Well, on their seventh longplay, the earlier genius was transferred to a completely new dimension.

Rating: 10/10